Shishmaref, de eerste klimaatvluchtelingen
Shishmaref, de eerste klimaatvluchtelingen
Shishmaref is een piepklein dorpje in Alaska. Het ligt op het Sarichef Eiland in de Chukchi Zee, net ten noorden van de Beringstraat en ongeveer 5 kilometer van het vasteland. Er wonen maar weinig mensen in het gebied, maar een groep van 600 Eskimo’s leeft er al meer dan 400 jaar en doorstaan jaar na jaar nog de barre en ijskoude omstandigheden. Zij zijn echter heel langzaam hun boeltje aan het pakken, want door het smeltende zeeijs vallen hun huizen binnenkort letterlijk in zee.
Een huis op het uiterste randje van het eiland.
De grond die eerst tussen de zee en het huis lag, is weggeslagen door de
steeds hoger wordende golven tijdens herfststormen.
Al generaties lang leven de Inupiaq Inuit, de originele naam van het volk, in harmonie met de natuur op het eiland, maar de laatste decennia wordt dit evenwicht echter ernstig verstoord door klimatologische veranderingen. Golven slaan ieder najaar hele stukken van het eiland af waardoor het over een jaar of tien als een zandkasteel in de zee zal verdwijnen. Ze beseffen als geen ander dat het veranderende klimaat verstrekkende gevolgen heeft voor hun voortbestaan en realiseren zich dat zij geen andere keuze hebben dan naar het vasteland te verhuizen.
Klimaatveranderingen
Klimaatverandering zorgt ervoor dat het onder andere in Alaska steeds warmer wordt. De laatste 30 jaar is het er 4,4 graden warmer geworden. Hierdoor veranderen niet alleen de trekpatronen van de dieren, maar ook de jacht wordt door het steeds dunner wordende ijs een stuk moeilijker. Daarnaast smelt het permafrost, de permanent bevroren bodem, van het eiland, waardoor de resterende vochtige zandbodem langzaam uit elkaar begint te vallen. Doordat de zee ook steeds later bevriest en de golven de laatste decennia gemiddeld een meter hoger zijn geworden, mede door de stijging van de zeespiegel, slaan ze door herfststormen per jaar gemiddeld 3 meter van het eiland af.
De kustlijn van het eiland voor de storm. Let vooral op de prullenbak die op deze foto nog minstens een paar meter van de rand afstaat.
Een foto na de storm. De prullenbak staat nu vrijwel tegen de rand aan. In deze korte tijd is er een flink stuk van het eiland afgeslagen.
Vergelijking met ons eigen Waddeneiland Vlieland
Als gevolg van de effecten van ‘Global Warming’ worden deze mensen in hun bestaan bedreigd en zullen binnen 10 jaar moeten verhuizen. Het klinkt als een ‘ver-van-mijn-bed-show’, maar het eiland lijkt in verschillende opzichten als twee druppels water op ons eigen Waddeneiland Vlieland. Het is vrijwel even groot en ook Vlieland kampt al eeuwen met de stijgende zeespiegel. In Nederland hebben wij echter de kennis en de middelen om het proces van verdwijning in de zee zo lang mogelijk te vertragen of mogelijk zelfs te voorkomen.
Shishmaref, een eiland langs de kust van Alaska.
Rond het jaar 1000 is men in Vlieland begonnen met de aanleg van dijken, waardoor het Waddeneiland grotendeels beschermd leek tegen de stijgende zeespiegel. Toch is één van de twee dorpen die Vlieland in 1736 rijk was, het dorp ‘West-Vlieland’, toen volledig ingenomen door de sterk opkomende zee. Maar de zee knaagt nog steeds aan de Noordzeekust van het eiland en wel veel sterker dan aan de overige eilanden. Vorig jaar heerste er nog paniek in Vlieland. Zeestromingen rond het eiland hebben in de loop der jaren voor een diepe sleuf gezorgd, die de immense zandplaat, die de hele zuidwestelijke punt van het eiland beslaat, en de dijk in zee dreigde te trekken. Een aardige vergelijking met het eiland Shishmaref dus.
Bronnen: Arctic Change NOAA, Website Gemeente Vlieland
Shishmaref is een piepklein dorpje in Alaska. Het ligt op het Sarichef Eiland in de Chukchi Zee, net ten noorden van de Beringstraat en ongeveer 5 kilometer van het vasteland. Er wonen maar weinig mensen in het gebied, maar een groep van 600 Eskimo’s leeft er al meer dan 400 jaar en doorstaan jaar na jaar nog de barre en ijskoude omstandigheden. Zij zijn echter heel langzaam hun boeltje aan het pakken, want door het smeltende zeeijs vallen hun huizen binnenkort letterlijk in zee.
Een huis op het uiterste randje van het eiland.
De grond die eerst tussen de zee en het huis lag, is weggeslagen door de
steeds hoger wordende golven tijdens herfststormen.
Al generaties lang leven de Inupiaq Inuit, de originele naam van het volk, in harmonie met de natuur op het eiland, maar de laatste decennia wordt dit evenwicht echter ernstig verstoord door klimatologische veranderingen. Golven slaan ieder najaar hele stukken van het eiland af waardoor het over een jaar of tien als een zandkasteel in de zee zal verdwijnen. Ze beseffen als geen ander dat het veranderende klimaat verstrekkende gevolgen heeft voor hun voortbestaan en realiseren zich dat zij geen andere keuze hebben dan naar het vasteland te verhuizen.
Klimaatveranderingen
Klimaatverandering zorgt ervoor dat het onder andere in Alaska steeds warmer wordt. De laatste 30 jaar is het er 4,4 graden warmer geworden. Hierdoor veranderen niet alleen de trekpatronen van de dieren, maar ook de jacht wordt door het steeds dunner wordende ijs een stuk moeilijker. Daarnaast smelt het permafrost, de permanent bevroren bodem, van het eiland, waardoor de resterende vochtige zandbodem langzaam uit elkaar begint te vallen. Doordat de zee ook steeds later bevriest en de golven de laatste decennia gemiddeld een meter hoger zijn geworden, mede door de stijging van de zeespiegel, slaan ze door herfststormen per jaar gemiddeld 3 meter van het eiland af.
De kustlijn van het eiland voor de storm. Let vooral op de prullenbak die op deze foto nog minstens een paar meter van de rand afstaat.
Een foto na de storm. De prullenbak staat nu vrijwel tegen de rand aan. In deze korte tijd is er een flink stuk van het eiland afgeslagen.
Vergelijking met ons eigen Waddeneiland Vlieland
Als gevolg van de effecten van ‘Global Warming’ worden deze mensen in hun bestaan bedreigd en zullen binnen 10 jaar moeten verhuizen. Het klinkt als een ‘ver-van-mijn-bed-show’, maar het eiland lijkt in verschillende opzichten als twee druppels water op ons eigen Waddeneiland Vlieland. Het is vrijwel even groot en ook Vlieland kampt al eeuwen met de stijgende zeespiegel. In Nederland hebben wij echter de kennis en de middelen om het proces van verdwijning in de zee zo lang mogelijk te vertragen of mogelijk zelfs te voorkomen.
Shishmaref, een eiland langs de kust van Alaska.
Rond het jaar 1000 is men in Vlieland begonnen met de aanleg van dijken, waardoor het Waddeneiland grotendeels beschermd leek tegen de stijgende zeespiegel. Toch is één van de twee dorpen die Vlieland in 1736 rijk was, het dorp ‘West-Vlieland’, toen volledig ingenomen door de sterk opkomende zee. Maar de zee knaagt nog steeds aan de Noordzeekust van het eiland en wel veel sterker dan aan de overige eilanden. Vorig jaar heerste er nog paniek in Vlieland. Zeestromingen rond het eiland hebben in de loop der jaren voor een diepe sleuf gezorgd, die de immense zandplaat, die de hele zuidwestelijke punt van het eiland beslaat, en de dijk in zee dreigde te trekken. Een aardige vergelijking met het eiland Shishmaref dus.
Bronnen: Arctic Change NOAA, Website Gemeente Vlieland
