Hoi Janet,

Ik heb precies hetzelfde als jouw. Ik vind het vreselijk en schaam mij er diep voor. Ik vind wat claudia schrijft een goed plan is. Ik ben zover dat ik wel buiten durf te zijn als het in de verte onweert en 's avonds durf ik er ook wel naar te kijken mits het in de verte is. Maar zodra het dichtbij is dan krijg ik angst. Ik wil er zo graag vanaf, ik heb nu een dochter op wie ik mijn angst koste wat het kost niet wil overbrengen.
Veel mensen in mijn omgeving begrijpen het niet. Vooral mijn moeder kan erg hard zijn in haar oordeel. Die zegt altijd: stel je niet aan. Ook zij schaamt zich voor mijn angst. Mijn vriend begrijpt mij god zij dank. En probeert mij te helpen maar ik moet het zelf doen he? Het blijft gewoon vreselijk moeilijk , maar dit komt vaker voor dan je denkt.

Beste Janet,

Ik ben zelf niet bang voor onweer, maar weet wel wat irrationele angsten zijn uit eigen ervaring. Ik heb het weer voor tunnels, om er zelf in te rijden. Liften ook. Vliegtuig weer niet, maar ben ook bang voor enge ziekten. Had ik vroeger allemaal nooit, maar ik geloof dat angst zichzelf kan versterken. Het is een puur natuurlijk verschijnsel, angst en dient je alert te maken indien je in gevaar bent. Maar als je ergens een beetje angst voor hebt en je ervaart een keer dat vervelende gevoel in je lichaam (stress, adrenaline, hartkloppingen), dan is bij veel mensen de eerst volgende keer de angst groter geworden en reageert het lichaam (en daarop je hersen weer) veel heftiger, waardoor de angst (afkeer van een situatie eigenlijk) alleen maar kan groeien. En dus ga je het liefst die situaties bijvoorbaat uit de weg, maar meestal heeft dit een zeer negatieve invloed op de kwaliteit van leven. Dus zou je die cirkel moeten doorbreken. Vaak kan een mens dit niet alleen en ik ga bijvoorbeeld cognitieve therapie volgen. Daarbij gaat men ervan uit dat elke angst een oorzaak heeft in je verleden en die moet je opzoeken. Dan ga je samen die negatieve gevoelens bij die oorzaak 'loskoppelen' en er positieve gevoelens bij leren te voelen. Schijnt goed te helpen bij de meeste angststoornissen. Dus misschien dat jou dat ook verder kan helpen. Voor wat betreft het onweer; ik vond het vroeger wel wat eng, maar sinds de bliksem ooit in onze flat is ingeslagen (geen ernstige gevolgen trouwens!), ben ik verslaafd. Omgekeerde angst zeg maar. Op dagen als deze, krijg ik de kriebels in mn buik ofzo en ben ik buiten bij de eerste de beste verschijnselen van onweer. Stond zelfs ooit op 4 hoog op een dak van een flat (STOM NATUURLIJK!!) en de bliksem sloeg 20 meter bij me vandaan in een boom. Zelfs dat heeft nog niets veranderd. Maar ben wel wat voorzichtiger gewoorden

Veel succes en ik hoop dat je er ooit van kan genieten. Het is een van de mooiste (gratis) natuurverschijnselen!!

Marc

Hallo allemaal! Ik ben nieuw hier.

Ik wilde even schrijven dat ik mijn fobie voor onweer heb overwonnen. Ik was altijd panisch voor de kans op elektrocutie, aangezien die pijn vreselijk is. Voedde mezelf met rampverhalen en dergelijke, vrij gebruikelijk gedrag. Maar recentelijk ben ik eigenlijk de angst voor de dood een beetje kwijt geraakt. Ik ga er ook van uit dat ik een primaire of secundaire inslag toch niet overleef. Nu houd ik me vooral bezig met de materieele kant van het verhaal, trek de stekkers er uit etc. Bang kan ik mezelf niet meer noemen, wel voorzichtig. Ik heb geen hulp gehad van specialisten, ook geen medicijnen gebruikt. Overigens heb ik onweer altijd heel mooi en spannend gevonden.

Hopelijk komen jullie ook van jullie angst af!

Hoi nina ik ben zelf ook bang voor onweer geweest. En ik snap best hoe jij je voelt ik ben op een hele rare manier van mijn onweers angst afgekomen dankzij mn stief vader. Ik heb namelijk zelf in beverwijk gewoond komt bekend vast bekend in de oren bij je. Maar op een gegevenmoment was er daar dus een zware onweersbui ik uiteraard verstopt onder de dekens todat mn stiefpa de dekens van mij hoofd aftrok en me meenam naar het balkon om daar het een en ander over te vertellen en te laten zien. Sindsdien ben ik stukje bij beetje minder bang geworden en ben er nu zelfs mee bezig om mijn hobby er van te maken omdat ik het zelf gewoon heel erg mooi vind om te zien en te horen en ik denk dat als mn stiefpa me niet op dat balkon had gezet was ik nu net als jij ook nog bang voor onweer
Nu inmiddels ga ik als het onweert met mn maat de auto in en kijken waar de meeste buien hangen en rijden er naartoe nu kan ik helaas nog geen fotos maken omdat mn camera vorig jaar is gesneuveld maar door dat zoort dingen hou ik mn angs voor onweer weg ik zoek het op. En vooral in de tijd toen ik in beverwijk/wijk aan zee woonde ging ik altijd naar het strand om naar onweer te kijken. Ik hoop dat ook jij van je angst kan afkomen en dat je een stuk makkelijker leeft met onweer Groetjes van Dennia

Hele wijze woorden volgens mij! Je moet niet bang zijn voor onweer, maar er wel erg veel respect voor hebben en kennis kan je dat respect bijbrengen.

Van harte welkom op de website angie, ik hoop dat je met ons op de chat komt al er weer onweer aankomt. Van anderen met onweerfobie heb ik al gemerkt dat gezellig chatten en praten over je angst een hele verlichting is.
Verder zou ik zeggen, lees als je dat nog niet heb gedaan deze topic door

Gr,
Johan

Citaat van HedKandi, donderdag 16 april 2009, 9:56 uur Hai Janet,

Ook ik ben bang voor onweer, maar toch weer niet, heel vreemd... Ik denk dat ik nu in de fase zit van ben ik nog bang of niet? Ik hou nu namelijk ook de buienradars in de gaten om te kijken waar er onweer is en als het richting Almere komt krijg ik toch een soort van positieve energie. Vroeger als klein kind lag ik met 40 graden koorts op bed met oud en nieuw, ik vond het verschrikkelijkkkkk! Nu ben ik allang niet meer bang voor vuurwerk, maar mijn angst voor onweer is er nog altijd. Nu moet ik wel zeggen dat het nu een stuk minder is als vroeger.

Ik heb 2 jaar geleden voor 1,5 op Aruba gewoond, ik kan je vertellen dat de buien daar een stuk heviger zijn aangezien het klimaat daar. In de periode tussen juni en september is het daar op z'n ergst. Ik heb blikseminslagen 50 meter van me vandaan meegemaakt, ik kan je vertellen mijn moeder heeft heel wat telefoontjes gehad in Nederland omdat ik haar altijd belde als het onweerde hahaha.

Enfin, op de zee tussen Venezuela en Aruba onweerde het heel vaak, maar omdat de onweer zo ver weg is weerlichtte het alleen maar. Eigenlijk helemaal niks om bang voor te zijn. Je moet iemand met angst natuurlijk nooit gelijk in het diepe gooien, dat maakt het alleen maar erger. Ik ben dus gewoon maar is het strand op gegaan als het weerlichtte op zee, neem wel altijd mensen mee, je voelt je dan namelijk veiliger. In het begin vond ik het ook doodeng, maar het was alleen maar weerlicht, wat kan dat kwaad? Dus begin stapje voor stapje, ga gewoon is 's avonds naar buiten als het weerlicht, ga met de hond wandelen (als je die hebt desnoods leen iemands hond ), maar doe dit altijd vlakbij huizen, dit is gewoon voor je eigen gevoel dat als je bang wordt, dat je bij iemand naar binnen kan rennen en doe net alsof er niets aan de hand is, want dat is er ook niet. Stel voor jezelf wel een tijdslimiet in, bv. een kwartiertje, de volgende keer ga je weer iets langer. Je zal zien als je dat een paar keer hebt gedaan, dat je angst voor weerlicht al een stuk minder is. Dan ga je weer een stapje verder, als je het buiten hoort rommelen, maar de bui nog ver weg is (doe dit wel overdag want dan zie je de bliksem weer minder heftig, dit is een stap later, anders is het letterlijk donderslag bij heldere hemel voor je;)) ga je ook weer naar buiten, ga desnoods boodschappen doen of winkelen of een andere activiteit, dat leidt je namelijk van het onweer af en ben je er minder mee bezig. Volgende stap is 's avonds naar buiten als het rommelt en bliksemt als de bui nog ver weg is. Ga ook weer iets ondernemen buiten, weer lopen met de hond (Fikkie zal blij zijn ), of 's avonds naar de supermarkt, genoeg dingen te doen. Neem ten alle tijden iemand mee, puur voor je eigen gevoel. Op een gegeven moment zal je zien dat je voor deze dingen niet meer bang bent en gewoon alleen op stap durft, zo is het bij mij in ieder geval ook gegaan. Maar dan, komt er een grote bui (bv. 17 juli 2004 ), het bliksemt als een gek, de inslagen zijn niet meer op 2 handen te tellen en de kopjes staan te trillen in de kast. Heel eerlijk: ook ik ben daar nog heel bang voor, maar ook dat probeer ik zelf te overwinnen, door thuis gewoon de dingen te doen die ik altijd doe. Het is moeilijk, maar je moet gewoon doorzetten. Het is ontzettend belangrijk dat je met iets bezig bent, dat je afleiding hebt, ga niet op de bank zitten wachten met je IPod gereed tot het onweer er is. Zie het als dat je vroeger op de duikplank stond en niet in het diepe durfde, toen je het eenmaal gedaan had dacht je: was dit het?

Ik hoop je hiermee in ieder geval een stukje op weg geholpen te hebben.

Groetjes Claudia!

Ik herken het ook .. en maandagavond/dinsdagnacht 25/26 mei 2009 is voor mij weer een nachtmerrie. Ik heb nl. ook angst/paniekaanvallen. Vorige keer, tijd terug met onweer, bleef ik id paniekaanval zitten ... huisartspost en bijna 112 gebeld...me pols en hartslag bleef hoog.....ben nu al dagen van slag voor wat er nog komen gaat na de hitte van 25-05-2009 ... in de woonkamer blijf ik niet zitten ivm grote raam op 3 hoog ....pff, hoop dat iemand me kan opvrolijken van alle nare berichten .. ben echt van slag, nu al bang ....zucht...ps; meestal duik in dan de wc op met walkman op keihard muziek aan ...maandagavond ben ik iig niet alleen, zijn er 2 bij me ....maar toch...ik kan toch niet weer de huisartspost of 112 bellen uit paniek? | Gewijzigd: 25 mei 2009, 02:59 uur, door wetboy

Citaat van channiej, maandag 25 mei 2009, 3:17 uur hier nog zo 1. ik moet morgen opbouwen voor een beurs dat we dinsdag en woensdag hebben en heb besloten om niet thuis te slapen. dit om me ouders een slapelozenacht te besparen.
het ligt in de buurt van een ziekenhuis en denk dat ik ga proberen om daar te blijven op 1 of andere manier.

ik leef iig met je mee en ook ik hoop op wat positieve berichten.

ik hoop het ook allemaal ...(das wel handig ja...id buurt, ben iig niet alleen thuis, ben ook van alles aan t verzinnen...)

misschien is het juist verstandig om er wel naar te kijken dan kan je de flits zien en kan je je voorbereiden op de donder dit heeft mij iig snachts uit de problemen geholpen vond het eerst ook altijd heel erg eng.....

maar nu ik altijd heb zitten kijken ben ik me er in gaan intreseren (maar de doorslag was toch toen de rolwolk in 2007 over het land ging ) toen heb ik gezien dat wolken ook mooi kunnen zijn ookal zit er onweer in.

dus je kan ook naar de wolken kijken of er mooie tussen zitten en daar naar gaan kijken


tjah et is maar iets om uit te proberen maja miss helpt et




m.v.g steven w. (Deventer.Overijssel)

Hoi fellow angsthaasjes Ik ben hier nu eentijdje op het forum en ik moet zeggen: het helpt ECHT om in de chat te zijn met onweer. Ik ben doodsbang hoor, paniek en de hele mikmak (zelfs NU al, wetende wat voor een weekend eraan komt) maar het helpt echt om mensen te zien genieten. En het is gezellig Plus je leert er meer over wat (doodeng dat wel!) maar ook best interessant is. Ik blijf vechten tegen deze angst want op dit moment verpest het mijn hele zomer, serieus. Laten we met zijn allen vechten! (ok dit klinkt wel heel Dr. phil he? maar ik bedoel het goed)

Ik moet zaterdag naar een bbq in Amsterdam, nou reken maardat ik PRECIES ga weten waar de buien komen, hoe laat, en dat ik zorg dat ik daar niet doorheen hoef, anders byebye bbq LOL.
Verder zet ik een ipod met lekkere muziek op mijn koppie en heb ik gelukkig een hele lieve man die erg lief voor me is. En dan NOG bang zijn he....

Nou ja, laten we proberen onze angst om te turnen in bewondering, of in ieder geval in minder angst We zullen er toch eenmaal mee moeten leren leven!

*edit* nog ff: paniekaanvallen zijn HEEL eng en vervelend (ik weet er alles van helaas) , maar je weet dat ze niet gevaarlijk zijn he? Ontoud dat als je er eentje hebt enprobeer hoe moeilijk het ook is te bedenken dat je in je leven al ik weet niet hoeveel van die aanvallen hebt gehad, en het iedere keer weer weg is gegaan. Dit helpt mij heel erg. Ik ga echt rustig liggen, focus me op mijn ademhaling en bedenk dat het weer wegzakt. En dat doet het ook idd.iedere keer;) Sterkte! Ik weet hoe vervelend het is

Lieve groetjes,
Janet | Gewijzigd: 25 juni 2009, 22:49 uur, door Janet1814