Moessonregen zorgt voor topoogst in India
Algemeen weernieuws
Moessonregen zorgt voor topoogst in India
Moessonregen zorgt voor topoogst in India
Dankzij vroege en overvloedige moessonregens kan India opnieuw op een topoogst van rijst, maïs en soja rekenen. In tijden van torenhoge inflatie en piekende voedsel- en brandstofprijzen is dat voor de op een na grootste producent van rijst en tarwe een godsgeschenk. Het vruchtbare en economisch gezonde India zou de wereldwijde voedselcrisis in theorie zelfs kunnen temperen. Maar de honger van de natie neemt sneller toe dan haar boeren kunnen bijhouden.
Vijf dagen regen kunnen in India een wereld van verschil betekenen, zowel op sociaaleconomisch als politiek vlak. Het was een tevreden minister van Landbouw Sharad Pawar, die pas aankondigde dat de oogst van enkele cruciale gewassen dit jaar buitengewoon goed meevalt dankzij "bemoedigende moessonregens".
De Indiase moesson, die tussen juni en september garant staat voor liefst vier vijfde van 's lands jaarlijkse regenval, is dit jaar goed verspreid over het land en kwam er vijf dagen eerder dan verwacht. De vele gokkantoren waar Indiërs kunnen inzetten op de start van het langverwachte regenseizoen varen er wel bij, maar veel belangrijker is dat de boeren eerder en meer hebben kunnen zaaien.
Vooral de oogst van rijst, maïs en soja kondigen zich daardoor erg gunstig aan. Er is 9,230 miljoen hectare rijst geplant, 6,2 procent meer dan vorig jaar en van soja is er met 5,4 miljoen hectare een miljoen hectare meer geplant. De oogst is voor oktober. Het zou het tweede moessonsucces op rij zijn. Vorig jaar viel 5 procent meer regen dan gemiddeld en dat leverde een recordoogst van 78,4 miljoen ton tarwe, 96,43 miljoen ton rijst en 9,9 miljoen ton sojabonen op. Op 30 juni bedroeg de totale graanproductie van het afgelopen jaar al 230,7 miljoen ton, waarmee optimistische voorspellingen nog overtroffen werden.
Voor India, dat aankijkt tegen een crisis in de landbouw, de hoogste inflatie (11 procent) sinds dertien jaar en waar verschillende basisproducten voor de man in de straat onbetaalbaar zijn geworden, is het een welkome meevaller. Om de prijzen af te koelen, kan wellicht zes miljoen ton tarwe op de binnenlandse markt worden gebracht, zo zei Pawar. Dat terwijl India, 's werelds tweede tarweproducent, de afgelopen twee jaar zowat zeven miljoen ton tarwe moest invoeren om zijn 1,1 miljard monden te voeden.
Ook ander basisvoedsel moet sinds lang weer worden ingevoerd en de situatie werd zo nijpend dat voor rijst zelfs een uitvoerverbod geldt. Dankzij de vette oogsten wordt dat mogelijk eveneens versoepeld, zodat 500.000 ton van het witte goud aan Afrikaanse landen kan verkocht worden, aldus Pawar. Kan India's fikse graanproductie echter ook de wereldwijde voedselcrisis lenigen? Pawars boodschap dat het land "voortaan geen tarwe meer moet invoeren" en het exportverbod op rijst misschien wordt versoepeld klinkt alvast positief.
Want wanneer India gedwongen is grote hoeveelheden graan op te kopen op de al krappe wereldmarkt is dat een van de factoren die prijzen de hoogte in duwen. Na de VS beschikt India bovendien over het meeste landbouwgrond en zijn economische groei en talent voor industriële vernieuwing zijn ondertussen legendarisch. Toch zijn experts sceptisch. Als tweede rijstproducent en als land met een nog een deels onbenutte landbouwcapaciteit zou India een doorslaggevend positieve impact kunnen hebben op de wereldwijde voedselcrisis.
Maar het land slaagt er ondanks meevallende oogsten zelfs niet in zijn eigen bevolking te voeden, zo stelt onder andere deskundige M. Swaminathan daarover in The New York Times. Het is net omdat de economie en de vraag veel sneller groeien dan het aanbod, de landbouwproductiviteit, dat het grote vruchtbare India basisvoedsel moet gaan importeren. Alleen maatregelen die de Indiase landbouw een fikse oppepper geven kunnen de voedselproblematiek zowel in eigen land als op wereldschaal echt en duurzaam aanpakken, zegt Swaminathan.
Dat er veel kan, is eerder al bewezen. Tijdens de 'groene revolutie' tussen 1968 en 1998 verdubbelde India's graanproductie dankzij de introductie van massagewassen als rijst en tarwe, betere irrigatie en meststoffen. Ondertussen volstaat dat echter niet meer en zijn bovendien enkele maatregelen en de budgetten voor landbouwbeleid teruggeschroefd.
©De Morgen
Dankzij vroege en overvloedige moessonregens kan India opnieuw op een topoogst van rijst, maïs en soja rekenen. In tijden van torenhoge inflatie en piekende voedsel- en brandstofprijzen is dat voor de op een na grootste producent van rijst en tarwe een godsgeschenk. Het vruchtbare en economisch gezonde India zou de wereldwijde voedselcrisis in theorie zelfs kunnen temperen. Maar de honger van de natie neemt sneller toe dan haar boeren kunnen bijhouden.
Vijf dagen regen kunnen in India een wereld van verschil betekenen, zowel op sociaaleconomisch als politiek vlak. Het was een tevreden minister van Landbouw Sharad Pawar, die pas aankondigde dat de oogst van enkele cruciale gewassen dit jaar buitengewoon goed meevalt dankzij "bemoedigende moessonregens".
De Indiase moesson, die tussen juni en september garant staat voor liefst vier vijfde van 's lands jaarlijkse regenval, is dit jaar goed verspreid over het land en kwam er vijf dagen eerder dan verwacht. De vele gokkantoren waar Indiërs kunnen inzetten op de start van het langverwachte regenseizoen varen er wel bij, maar veel belangrijker is dat de boeren eerder en meer hebben kunnen zaaien.
Vooral de oogst van rijst, maïs en soja kondigen zich daardoor erg gunstig aan. Er is 9,230 miljoen hectare rijst geplant, 6,2 procent meer dan vorig jaar en van soja is er met 5,4 miljoen hectare een miljoen hectare meer geplant. De oogst is voor oktober. Het zou het tweede moessonsucces op rij zijn. Vorig jaar viel 5 procent meer regen dan gemiddeld en dat leverde een recordoogst van 78,4 miljoen ton tarwe, 96,43 miljoen ton rijst en 9,9 miljoen ton sojabonen op. Op 30 juni bedroeg de totale graanproductie van het afgelopen jaar al 230,7 miljoen ton, waarmee optimistische voorspellingen nog overtroffen werden.
Voor India, dat aankijkt tegen een crisis in de landbouw, de hoogste inflatie (11 procent) sinds dertien jaar en waar verschillende basisproducten voor de man in de straat onbetaalbaar zijn geworden, is het een welkome meevaller. Om de prijzen af te koelen, kan wellicht zes miljoen ton tarwe op de binnenlandse markt worden gebracht, zo zei Pawar. Dat terwijl India, 's werelds tweede tarweproducent, de afgelopen twee jaar zowat zeven miljoen ton tarwe moest invoeren om zijn 1,1 miljard monden te voeden.
Ook ander basisvoedsel moet sinds lang weer worden ingevoerd en de situatie werd zo nijpend dat voor rijst zelfs een uitvoerverbod geldt. Dankzij de vette oogsten wordt dat mogelijk eveneens versoepeld, zodat 500.000 ton van het witte goud aan Afrikaanse landen kan verkocht worden, aldus Pawar. Kan India's fikse graanproductie echter ook de wereldwijde voedselcrisis lenigen? Pawars boodschap dat het land "voortaan geen tarwe meer moet invoeren" en het exportverbod op rijst misschien wordt versoepeld klinkt alvast positief.
Want wanneer India gedwongen is grote hoeveelheden graan op te kopen op de al krappe wereldmarkt is dat een van de factoren die prijzen de hoogte in duwen. Na de VS beschikt India bovendien over het meeste landbouwgrond en zijn economische groei en talent voor industriële vernieuwing zijn ondertussen legendarisch. Toch zijn experts sceptisch. Als tweede rijstproducent en als land met een nog een deels onbenutte landbouwcapaciteit zou India een doorslaggevend positieve impact kunnen hebben op de wereldwijde voedselcrisis.
Maar het land slaagt er ondanks meevallende oogsten zelfs niet in zijn eigen bevolking te voeden, zo stelt onder andere deskundige M. Swaminathan daarover in The New York Times. Het is net omdat de economie en de vraag veel sneller groeien dan het aanbod, de landbouwproductiviteit, dat het grote vruchtbare India basisvoedsel moet gaan importeren. Alleen maatregelen die de Indiase landbouw een fikse oppepper geven kunnen de voedselproblematiek zowel in eigen land als op wereldschaal echt en duurzaam aanpakken, zegt Swaminathan.
Dat er veel kan, is eerder al bewezen. Tijdens de 'groene revolutie' tussen 1968 en 1998 verdubbelde India's graanproductie dankzij de introductie van massagewassen als rijst en tarwe, betere irrigatie en meststoffen. Ondertussen volstaat dat echter niet meer en zijn bovendien enkele maatregelen en de budgetten voor landbouwbeleid teruggeschroefd.
©De Morgen
