Bijzondere fenomenen op aarde, deel 2.

In oktober afgelopen jaar, kwam ik met deel 1. Hoog tijd dus voor deel 2.

De methaangasbubbels in Lake Abraham:

Abraham Lake is een kunstmatig meer bij de North Saskatchewan rivier in het westen van Alberta, Canada. Vooral in de winter, wanneer het meer bevroren is, is het adembenemend mooi.
Abraham Lake is een kunstmatig meer bij de North Saskatchewan rivier in het westen van Alberta, Canada. Het meer werd in 1972 aangelegd samen met de bouw van de Bighorn Dam. In februari 1972 schreef het bestuur van Alberta een wedstrijd uit om een naam voor het meer te verzinnen. Het meer werd hierbij vernoemd naar Silas Abraham, een bewoner van de Saskatchewan Rivier vallei in de negentiende eeuw.

Vooral in de winter, wanneer het meer bevroren is, is Abraham Lake adembenemend mooi. Onder het ijs ontstaan er bubbels van methaangas, die vrijkomen wanneer planten en dieren ontleden in het meer. De methaan luchtbellen stijgen op van de warme bodem van het meer totdat ze het oppervlak van het bevroren meer bereiken.

Het ijs bereikt een dikte van rond de 20 tot 25 centimeter, dus kun je er gerust op lopen. De vraag is alleen of jij het aandurft met al die scheuren en bubbels?

​"Jacuzzi of dispair"/ "Brine pool of death":

 In 2015 hebben wetenschappers van de Ocean Exploration Trust op de bodem van de Golf van Mexico een "zoutwatermeer" ontdekt. Het was gevuld met dode dieren. Ze noemden het daarom de "Jacuzzi of despair". Het water in dit "meer"is 3 -5x zouter dan het zeewater. Dit is zelfs voor het zeeleven te giftig. Als de dieren de 3 meter hoge rand passeren, is er geen weg meer terug. Door de dichtheid van het zilte brouwsel mixt het niet met het zeewater, waardoor het lijkt of er op de bodem van de oceaan een meer ligt.

De wetenschappers lieten een ROV zakken om dit "meer" te onderzoeken, maar de dichtheid van het meer was zo groot, dat de ROV gewoon weer naar boven dreef. Vervolgens wilden ze een lijn laten zakken, om te kijken hoe diep dit meer was. Ze lieten de lijn ongeveer 19 meter zakken, maar de bodem hebben ze niet bereikt. Vooralsnog blijft de diepte en het ontstaan van dit meer nog een mysterie.

Ook de BBC hebben hier aandacht aan besteed met David Attenborough.
Zij volgden op dat moment net een paling, die hierin zwom, spasmes kreeg en in shock raakte. Wonder boven wonder overleefde deze paling het wel.

De Devil's Kettle watervallen:

In het Judge CR Magney State Park in Minnesota, in de Verenigde Staten, bevindt zich een raadselachtig geologische fenomeen: de Devil's Kettle waterval.

Vlabij de North Shore van Lake Superior stroomt de Brule rivier door het park, waar het zo'n 245 meter naar beneden loopt en talrijke watervallen veroorzaakt. Een hiervan is vrij bijzonder, de Devil's Kettle. Ongeveer 2,4 kilometer voor dat de Brule rivier uitmondt in Lake Superior, wordt het in tweeën gesplitst door een rots. Het oostelijke deel hiervan daalt zo'n 15 meter naar beneden en gaat verder richting Lake Superior. Het westelijke deel valt echter 3 meter naar beneden in een gigantische kuil - de Devil's Kettle - en verdwijnt vervolgens. Niemand weet waar dit water naartoe stroomt!

Men denkt dat het ergens onder Lake Superior terecht komt, maar de locatie is nog nooit gevonden. In de loop der jaren hebben onderzoekers onder andere met felgekleurde verf, ping pong ballen en andere voorwerpen geprobeerd erachter te komen waar het water naartoe stroomt, maar tot dusver is het nooit teruggevonden.

​

Movile grot in Roemenië is 5,5 miljoen jaar afgesloten geweest van de buitenwereld:

Geen zonlicht, nauwelijks warmte en geen 'normaal' voedsel. Dat zijn de omstandigheden die heersen in de Movile-grot in Roemenië. Dergelijke omstandigheden moeten wel een uitwerking hebben op het leven ter plaatse. Dat werd bevestigd door een onderzoeker van de universiteit van Cincinnati op de AAAS-bijeenkomst in Baltimore (8-13 feb.). A.J. van Loon 22 februari 1996

De Movile-grot werd tien jaar geleden ontdekt. Al spoedig werd vastgesteld dat er een merkwaardig ecosysteem aanwezig is. Dat moet zich hebben ontwikkeld in de ongeveer vijf miljoen jaar dat de grot afgesloten is geweest van de buitenwereld. Het bijzondere aan het ecosysteem, dat zich volledig onder water bevindt, is dat het vrijwel geheel verstoken is van welke energiebron dan ook. Uiteraard ontbreken het licht van de zon, maar dat komt in veel meer grotten voor. Voedsel wordt evenmin van buitenaf aangevoerd: de grot is volkomen geïsoleerd van de buitenwereld. Maar niet van de binnenwereld! Uit het binnenste der aarde komt via het grondwater zwavelwaterstof (HS) de grot binnen. Opgelost in het water dient dat als energiebron.

Oxydeerbare zwavel vormt ook elders een energiebron voor bijzondere fauna's, bijv. op 'hot spots' in de diepzee. Daar is echter een toevoer van aardwarmte, waaraan de fauna een deel van zijn energie ontleent. De Movile-grot is echter koud, zodat deskundigen nu spreken van een chemo-autotroof milieu. De flora en fauna omvat tot dusverre 31 soorten. Het zijn voornamelijk micro-organismen (die dichte plakkaten vormen), maar ook kreeftachtigen, waaronder isopoden en waterschorpioenen.



Lange docu over Movile:

 

Het blauwe oog van Afrika:

Het Blauwe Oog van Afrika is alleen vanuit de ruimte goed te zien. Veertig kilometer in diameter is deze vreemde cirkelvormige structuur in de Sahara: de Richat-formatie in Mauretanië. Bijnaam: het blauwe oog van Afrika. Vrijwel altijd zichtbaar vanuit de ruimte is het een favoriet oriëntatiepunt van astronauten in een baan om de aarde. Deze foto, eind vorige week vrijgegeven door de Europese ruimtevaartorganisatie ESA, is gemaakt door een Japanse satelliet.

De formatie is in 1934 ontdekt door de Franse ontdekkingsreiziger en woestijnkenner Théodore Monod, maar pas door Amerikaanse Gemini-astronauten in 1965 voor eerst in alle omvang gezien. Aanvankelijk werd verondersteld dat het een inslagkrater was, maar door hitte vervormd ‘shock-gesteente’ is er niet te vinden. Nu wordt gedacht dat het hier om het verweerde topje van een gesteenteplooi (‘anticline’) moet gaan, waarschijnlijk ontstaan bij het uiteenvallen van het oercontinent Pangea, 100 miljoen jaar geleden. Het veertigtal ringen – tussen 50 en 1 meter breed – bestaan uit hard gesteente dat langzaam wegslijt. 

Vulkanische bliksem:

Onweer is een 'randverschijnsel' van heftige vulkaanuitbarstingen. Het is nog niet helemaal duidelijk waarom onweersbuien daar ontstaan, maar vermoedelijk heeft het te maken met draaiingen in de aspluim.

De Amerikaanse geofysicus Pinakai Chakraborty beschreef in 2009 voor het eerst dat aspluimen bij fikse vulkaanuitbarstingen om hun as draaien. In die rotatie wrijven asdeeltjes, gas en lucht tegen elkaar. En dat veroorzaakt waarschijnlijk de elektrische lading die nodig is voor dit soort prachtige lichtflitsen.

De kleinste bliksem vormt zich rond de krater en is 10 tot 100 meter lang. Deze kraterbliksem begint al in de eerste explosieve fase van de uitbarsting. Daarna kunnen ontladingen ontstaan bij de krater die enkele kilometers boven de vulkaan uitschieten. Tijdens de pluimfase ontstaat bliksem die lijkt op die in onweerswolken (intracloud, IC), maar dan optreedt in de uitbarstingskolom of aspluim van de vulkaan. Deze pluimbliksem wordt daarom ook wel dirty thunderstorm genoemd en kan meer dan 10 kilometer lang zijn.

Giant's causeway:

De Giant's Causeway is een rotsformatie aan de noordoostkust van Noord-Ierland (Bushmills), die bestaat uit zo'n 40.000 basaltzuilen. De formatie staat sinds 1986 op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. De rotsen zouden zijn ontstaan bij een vulkaanuitbarsting, zo'n 60 miljoen jaar geleden. De locatie is de meest bezochte toeristische attractie van Noord-Ierland.

Dit gebied bestond voornamelijk uit krijt toen zo'n 60 miljoen jaar geleden enorme hoeveelheden zeer vloeibare lava vanuit de diepte aan de oppervlakte kwam. De constructieve continentale plaatbeweging zorgde voor riften en oceanische spreiding of zeevloerspreiding. Hierdoor ontstond een dik lavaplateau. Deze lava koelde af en kromp waardoor we de kenmerkende basaltzuilen vandaag nog terug zien. Dit is te vergelijken met modder die opdroogt in de zon.

 

Het natronmeer in Tanzania:

Het Natronmeer is een zoutmeer in het noorden van Tanzania dat bekend staat om zijn rode kleur. Ook gaan er geruchten dat het meer dieren in steen verandert.

Het rode Natronmeer ligt niet ver van de grens met Kenia en is minder dan drie meter diep. De oppervlakte van het meer hangt af van het waterniveau. Wanneer dit niveau stijgt tijdens het droge seizoen, verdampt veel water en stijgt het zoutgehalte tot een niveau waarin zoutlievende micro-organismen goed kunnen leven. Hieronder vallen bepaalde bacteriën die net als planten fotosynthese toepassen om te kunnen leven. Meestal zijn deze blauw van kleur, maar die in het Natronmeer worden gekenmerkt door een rood pigment. Hieraan heeft het meer zijn opvallende rode kleur te danken.

Na het verschijnen van een mysterieuze serie foto's van fotograaf Nick Brandt ging het gerucht dat dieren die het meer aanraken veranderen in steen. Dit is echter niet het geval, maar het alkalische water in het Natronmeer heeft wel een zeer hoge pH waarde die zo bijtend is dat het de huid van dieren kan verbranden die hier niet aan gewend zijn. De alkaliteit van het water komt uit het natriumcarbonaat en andere mineralen die uitmonden in het meer van de omliggende heuvels. Het meer ondersteund een bloeiend ecosysteem dat door bedreigde flamingo's gebruikt wordt als broedgebied.

Moeraki Boulders:

De Moeraki Boulders zijn een soort grote, ronde, logge stenen, die over circa 50 m strand aan State Highway 1 verspreid liggen tussen Moeraki en Hampden, zo'n 80 km ten noorden van Dunedin) op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Deze grijze keien zijn vrijwel perfect rond, met een omtrek tot 4 meter.

De boulders, gelegen in het "Moeraki Boulders Scenic Reserve", zijn al lang het onderwerp van legendes: de keien komen door erosie van de duinenlangzaam vrij en verder in zee te liggen. In het verleden dacht men dat dit het werk van de goden was, maar uit onderzoek is gebleken dat deze keien zo'n 60 miljoen jaar geleden op de zeebodem ontstaan zijn, toen kalkzouten zich geleidelijk ophoopten rond een harde kern.

Maori-legende

Maori's hebben een heel andere ontstaansgeschiedenis voor deze gigantische stenen bollen. Volgens hun legende waren dit voedselmanden die uit de Araiteuru-kano's waren gevallen. De Araiteuru waren de grote voorouderlijke kano's waarmee Maori's voor het eerst naar Nieuw-Zeeland vaarden.

Nadat deze op het strand aanspoelden veranderden ze in steen. De Maori-naam voor deze stenen is Te Kaihinaki, kaibetekent voedsel en hinaki betekent manden. Souvenirjagers hebben veel van de kleine keien gestolen maar de grote waren gelukkig te zwaar om mee te nemen, dus die kun je nog steeds bewonderen.


 

Angel Oak:

De Quercus Virginiana is een eikenboom die vooral voorkomt in de kustgebieden in het zuidoosten van de USA. De boomsoort staat beter bekend onder de naam Southern Live Oak. De bomen moeten bestand zijn tegen de vaak harde wind, dit heeft tot gevolg dat de groei veel meer in de breedte dan in de hoogte plaatsvindt. De bomen behouden hun bladeren het hele jaar.

In het jaar 1934 werd de Live Oak Society opgericht, een organisatie die zich inzet voor het behoud van deze bijzondere boomsoort. In het bestand van deze organisatie zijn duizenden eikenbomen opgenomen, daarvan is Angel Oak Tree een van de bekendste. De boom is vernoemd naar Martha en Justis Angel, een echtpaar dat lang geleden de eigenaar was van de grond waarop de boom staat.

Sinds 1991 is de boom het eigendom van The City of Charleston; de boom bevindt zich op een door een hek afgezet terrein met de naam Angel Oak Park.Angel Oak Tree is 20 meter hoog, de stam heeft een omtrek van 7,8 meter. De boom heeft veel indrukwekkend lange takken, de grootste tak heeft een lengte van 27 meter. Sommige takken zijn zo zwaar dat ze tot op de grond zijn doorgezakt. De takken en de bladeren creëren samen een schaduwgebied van maar liefst 1580 vierkante meter. Aan de binnenzijde is de boom door schimmel aangetast, waardoor het niet meer mogelijk is monsters uit de stam te nemen waarmee de leeftijd zou kunnen worden vastgesteld. Men schat dat de boom 300 tot 400 jaar oud is. 

Tot zover "Bijzondere fenomenen op aarde, deel 2".
OnweerOnline/Joyce

Bronnen:
https://www.rondreis.nl 
http://www.businessinsider.com 
http://www.dailymail.co.uk 
https://www.nrc.nl
http://www.dailymotion.com/ 
https://www.quest.nl  
https://nl.wikipedia.org 
https://www.nieuw-zeeland.nl/ 
http://www.ontdek-amerika.nl/ 


 

  | Gewijzigd: 9 februari 2018, 11:26 uur, door Joyce.s