Op een millimeter na raakt een boom onze beige Henry


_{HLN. be}

AD Campergirls Een zonnige lunch langs een beekje in Goudargues (het Venetië van Frankrijk) mondt uit in een onheilspellend avontuur. Een door de bliksem getroffen boom raakt op een haar na ons busje.

Donders, bliksemschichten, de lichten van het cafeetje waar we zitten vallen uit. Het hoost, hagelstenen van een centimeter kletteren op de tafels. Vanuit het niets barst het noodweer los. Alle terrasgasten klimmen over tafels en stoelen om dekking te zoeken. Een hondje kruipt onder onze stoel, een gezette Fransman plant zichzelf op schoot. 'Ik hoop maar dat het busje niet lek is,' piept Jitske-Sophie.

We huppelen door de Franse steegjes. Drijfnat denken we ons busje gevonden te hebben. Mis, deze straat lijkt niet op die waar ons busje staat. Of toch? Een gigantische boom - losgerukt en kapot gespleten door de bliksem -  verhult onze vriend op wielen. Het scheelt een armlengte of de camper was een blikje appelmoes geworden. Uit pure opluchting barsten we in lachen uit. De Fransen hinniken met ons mee. In rampenfrans proberen we te achterhalen of de brandweer al is gebeld. 'Nee, de burgemeester,' licht een omstander toe. 'Die woont hier, het is zijn boom.'

Alsof we nog niet stomverbaasd genoeg zijn, komt de burgervader met hemelsblauwe ogen, een roze polo en slechts een stuk of vijf levensjaren meer op zijn teller dan wij net aangelopen. Hoopvol tikken we de hem op de schouder. 'De brandweer? Die komt vandaag niet. Misschien morgen,' zegt hij achteloos. Zelfstandig als we zijn, manoeuvreren we ons eigenhandig uit het oerwoud. De stam miste de camper, enkele takjes en bladeren raakten hem wel. Toch is er geen schrammetje te zien.

_{Bron: HLN}