Intrigerende foto van ‘sterrenkraamkliniek’
Ruimte en Astronomie
Intrigerende foto van ‘sterrenkraamkliniek’
Intrigerende foto van ‘sterrenkraamkliniek’
De VLT-telescoop in Chili heeft een intrigerend stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk (GMW) - een van de naaste begeleiders van de Melkweg - vastgelegd. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. De GMW is een grote producent van nieuwe sterren. Zelfs zonder een telescoop als de VLT is tijdens heldere, donkere nachten al een vage vlek in het zuidelijke sterrenbeeld Goudvis te zien, die op het eerste gezicht op een gewone wolk lijkt. De Grote Magelhaense Wolk (GMW) ligt op 163.000 lichtjaar van ons. Sommige van zijn stervormingsgebieden, zoals de beroemde Tarantulanevel, zijn al waarneembaar met het blote oog. Er zijn hier echter ook kleinere, maar niet minder intrigerende stervormingsgebieden te vinden, zegt de ESO. Een nieuwe VLT-opname geeft een detailrijk beeld van een opmerkelijk tweetal: NGC 2014 en NGC 2020.
Elektrisch geladen
Het roze getinte object rechts op de haarscherpe foto, NGC 2014, is een gloeiende wolk van voornamelijk waterstofgas. Hij bevat een sterrenhoop van hete jonge sterren. De energierijke straling van deze nieuwe sterren slaat elektronen los van de waterstofatomen in de omgeving, waardoor dat gas elektrisch wordt geladen en een karakteristieke rode gloed krijgt.
Sterrenwind
Behalve die intense straling produceren zware jonge sterren ook een krachtige sterrenwind, die er uiteindelijk voor zorgt dat het omringende gas uiteen wordt gedreven en wegstroomt. Links van de sterrenhoop staat een eenzame heldere, zeer hete ster waarbij dit proces op gang lijkt te zijn gekomen: de ster heeft een holte veroorzaakt in de zeepbelachtige structuur die NGC 2020 wordt genoemd. De opvallend blauwe kleur van dit nogal geheimzinnige object is te danken aan de straling van de hete ster, die in dit geval zuurstof ioniseert in plaats van waterstof. Dat de kleuren van NGC 2014 en NGC 2020 zo sterk van elkaar afwijken komt zowel door de verschillende samenstelling van het omringende gas, als door de temperaturen van de sterren die de wolken aan het gloeien brengen. Ook de afstanden tussen de sterren en de beide gaswolken spelen een rol, aldus nog de ESO.
Bron: de Standaard | Gewijzigd: 3 mei 2017, 11:25 uur, door Joyce.s
De VLT-telescoop in Chili heeft een intrigerend stervormingsgebied in de Grote Magelhaense Wolk (GMW) - een van de naaste begeleiders van de Melkweg - vastgelegd. Dat heeft de Europese Zuidelijke Sterrenwacht ESO bekendgemaakt. De GMW is een grote producent van nieuwe sterren. Zelfs zonder een telescoop als de VLT is tijdens heldere, donkere nachten al een vage vlek in het zuidelijke sterrenbeeld Goudvis te zien, die op het eerste gezicht op een gewone wolk lijkt. De Grote Magelhaense Wolk (GMW) ligt op 163.000 lichtjaar van ons. Sommige van zijn stervormingsgebieden, zoals de beroemde Tarantulanevel, zijn al waarneembaar met het blote oog. Er zijn hier echter ook kleinere, maar niet minder intrigerende stervormingsgebieden te vinden, zegt de ESO. Een nieuwe VLT-opname geeft een detailrijk beeld van een opmerkelijk tweetal: NGC 2014 en NGC 2020.
Elektrisch geladen
Het roze getinte object rechts op de haarscherpe foto, NGC 2014, is een gloeiende wolk van voornamelijk waterstofgas. Hij bevat een sterrenhoop van hete jonge sterren. De energierijke straling van deze nieuwe sterren slaat elektronen los van de waterstofatomen in de omgeving, waardoor dat gas elektrisch wordt geladen en een karakteristieke rode gloed krijgt.
Sterrenwind
Behalve die intense straling produceren zware jonge sterren ook een krachtige sterrenwind, die er uiteindelijk voor zorgt dat het omringende gas uiteen wordt gedreven en wegstroomt. Links van de sterrenhoop staat een eenzame heldere, zeer hete ster waarbij dit proces op gang lijkt te zijn gekomen: de ster heeft een holte veroorzaakt in de zeepbelachtige structuur die NGC 2020 wordt genoemd. De opvallend blauwe kleur van dit nogal geheimzinnige object is te danken aan de straling van de hete ster, die in dit geval zuurstof ioniseert in plaats van waterstof. Dat de kleuren van NGC 2014 en NGC 2020 zo sterk van elkaar afwijken komt zowel door de verschillende samenstelling van het omringende gas, als door de temperaturen van de sterren die de wolken aan het gloeien brengen. Ook de afstanden tussen de sterren en de beide gaswolken spelen een rol, aldus nog de ESO.
Bron: de Standaard | Gewijzigd: 3 mei 2017, 11:25 uur, door Joyce.s
Every cloud has a silver lining
