Oceanen verzuren steeds sneller
Oceanen verzuren steeds sneller
Oceanen verzuren steeds sneller en sterker. Dat blijkt uit internationaal onderzoek waaraan wetenschappers van de Universiteit Utrecht meewerkten en dat donderdag verschijnt in het wetenschappelijke tijdschrift Nature. De onderzoekers concludeerden dat de zuurgraad van oceanen de afgelopen 53 miljoen jaar varieerde, maar dat het proces van verzuring nooit zo snel ging als nu.
De wetenschappers onderzochten de kalklagen in de zeebodem omdat in een zure oceaan meer kalk oplost. "Met name planten en dieren die een kalkskelet aanmaken worden daardoor aangetast", zegt de Utrechtse paleo-oceanograaf Appy Sluijs. De precieze effecten van verzuring op planten, dieren en ecosystemen zijn volgens hem echter nog onduidelijk.
De zuurgraad hangt samen met de hoeveelheid CO2 in het water. Uit bodemmonsters uit de Grote Oceaan blijkt dat de zuurgraad over verschillende perioden in de afgelopen 53 miljoen jaar samenhangt met natuurlijke klimaatveranderingen, zoals het ontstaan van de ijskappen op Antarctica. De verzuring gaat nu echter zo snel, dat de onderzoekers ook benieuwd zijn naar de rol van de menselijke CO2-uitstoot.
De onderzoekers willen met de resultaten meer onderzoek doen naar de verbanden tussen verzuring, CO2 en het klimaat. Daarmee hopen zij verzuring in de toekomst beter te kunnen voorspellen.
Bron: Nieuws.nl
Oceanen verzuren steeds sneller en sterker. Dat blijkt uit internationaal onderzoek waaraan wetenschappers van de Universiteit Utrecht meewerkten en dat donderdag verschijnt in het wetenschappelijke tijdschrift Nature. De onderzoekers concludeerden dat de zuurgraad van oceanen de afgelopen 53 miljoen jaar varieerde, maar dat het proces van verzuring nooit zo snel ging als nu.
De wetenschappers onderzochten de kalklagen in de zeebodem omdat in een zure oceaan meer kalk oplost. "Met name planten en dieren die een kalkskelet aanmaken worden daardoor aangetast", zegt de Utrechtse paleo-oceanograaf Appy Sluijs. De precieze effecten van verzuring op planten, dieren en ecosystemen zijn volgens hem echter nog onduidelijk.
De zuurgraad hangt samen met de hoeveelheid CO2 in het water. Uit bodemmonsters uit de Grote Oceaan blijkt dat de zuurgraad over verschillende perioden in de afgelopen 53 miljoen jaar samenhangt met natuurlijke klimaatveranderingen, zoals het ontstaan van de ijskappen op Antarctica. De verzuring gaat nu echter zo snel, dat de onderzoekers ook benieuwd zijn naar de rol van de menselijke CO2-uitstoot.
De onderzoekers willen met de resultaten meer onderzoek doen naar de verbanden tussen verzuring, CO2 en het klimaat. Daarmee hopen zij verzuring in de toekomst beter te kunnen voorspellen.
Bron: Nieuws.nl
Ben47
Lid
Woonplaats: Heenvliet, Eiland Voorne-Putten (Zuid-Holland)
Berichten: 4219
Lid sinds: 16 jan. 2011
Citaat van Bronk, donderdag 30 augustus 2012, 13:19 uur Oceanen verzuren steeds sneller
... De wetenschappers onderzochten de kalklagen in de zeebodem omdat in een zure oceaan meer kalk oplost. "Met name planten en dieren die een kalkskelet aanmaken worden daardoor aangetast", zegt de Utrechtse paleo-oceanograaf Appy Sluijs. De precieze effecten van verzuring op planten, dieren en ecosystemen zijn volgens hem echter nog onduidelijk.
...
De onderzoekers willen met de resultaten meer onderzoek doen naar de verbanden tussen verzuring, CO2 en het klimaat. Daarmee hopen zij verzuring in de toekomst beter te kunnen voorspellen.
Bron: Nieuws.nl Hierboven wordt beweerd: "Met name planten en dieren die een kalkskelet aanmaken worden daardoor aangetast", zegt de Utrechtse paleo-oceanograaf Appy Sluijs.
In onderstaand artikel in Noorderlicht van 12 april 2012 lees ik het tegenovergestelde.
'Warmer en zuurder is best leefbaar
Koraalriffen en plankton passen zich snel aan
Door: Arnout Jaspers
Aarde & Klimaat
Klimaatverandering zal vooral aanpassing veroorzaken in plaats van uitsterven.
Naarmate er meer CO2 in de atmosfeer komt, neemt de oceaan meer CO2 op, en dit reageert met water tot koolzuur (H2CO3), waardoor de zuurgraad van het oceaanwater toeneemt. Dit, zo vreesden veel biologen, is funest voor de ontelbare organismen in de oceaan met een kalkskelet. Kalk lost op in zuur, en zelfs bij een geringe verhoging van de zuurgraad zou koraal en plankton niet of nauwelijks nog in staat zijn om een kalkskelet te vormen.
Optimisme
Deze week komen twee groepen onderzoekers onafhankelijk van elkaar met veel optimistischer nieuws. In Nature Geoscience staat een langlopend experiment beschreven met de fytoplanktonsoort Emiliania huxleyi, de grootste kalkproducent in de oceanen. Drie Duitse onderzoekers lieten kolonies van dit eencellige organisme een jaar lang afzonderlijk groeien onder omstandigheden met een normale CO2-concentratie in de lucht, bij de concentratie die verwacht wordt rond het jaar 2100 en bij een onrealistisch hoge concentratie CO2. Emiliania huxleyi kan zich zowel sexueel als ongeslachtelijk voortplanten. In het jaar dat het experiment duurde, produceerde elke kolonie Emiliania huxleyi ruim 500 generaties, en het was duidelijk dat de evolutie deed waarvoor ze traditioneel wordt ingehuurd: de ‘verzuurde’ kolonies pasten zich aan de verhoogde CO2-concentratie aan en groeiden minstens net zo goed als de ‘normale’ kolonie.
De kalkproductie nam onder verhoogde CO2-concentratie zelfs toe. Dit kan belangrijk zijn, omdat de kalkskeletjes van Emiliania huxleyi nadat de cel sterft in enorme aantallen naar de zeebodem zinken en zo grote hoeveelheden CO2 voor lange tijd aan de atmosferische koolstofkringloop onttrekken. De krijtrotsen bij Dover bestaan grotendeels uit zulke fossiele kalkskeletjes.
Eerdere, alarmerende berichten over de gevoeligheid van fytoplankton voor een hogere CO2-opname door het zeewater waren gebaseerd op kortlopende experimenten, waarbij de organismen geen tijd hadden om zich aan te passen aan de veranderde omstandigheden.
Great Barrier Reef
Australische en Amerikaanse onderzoekers komen met vergelijkbare conclusies na hun grootschalige onderzoek aan het Great Barrier Reef, het 1500 kilometer lange woud van koraalriffen voor de oostkust van Australië. Op ruim 1300 plaatsen verspreid over het hele rif inventariseerden ze nauwkeurig welke soorten koraal er voorkwamen, en hoeveel.
De zomertemperatuur van het zeewater varieert van noord naar zuid wel 8 graden, en de zuurgraad (pH) varieert tussen de 8,37 en 7,98. Uit hun statistische analyse komt naar voren, dat deze bandbreedtes in temperatuur en zuurgraad voor de meeste soorten geen belangrijke factor zijn voor hun overleving. Veel belangrijker zijn plaatselijke veranderingen in de omstandigheden, zoals vervuiling door nabijgelegen steden, orkanen of tijdelijke plagen van de koraal-etende zeester Acanthaster planci.
Daarmee vergeleken zijn de temperatuurstijging door de opwarming van het klimaat tot nu toe – 0,4 graden – en de pH-daling – 0,1- gering. De verwachte veranderingen tot 2100 zijn weliswaar groter, maar nog steeds kleiner dan de natuurlijke bandbreedte nu. Er zijn wel extra kwetsbare koraalsoorten waarbij deze veranderingen al aantoonbare invloed hebben, maar, zo stellen de onderzoekers in Current Biology, het koraalrif als ecosysteem kan zulke schokken goed incasseren.
De resultaten van beide onderzoeken staan in schril contrast tot eerdere alarmsignalen over koraalriffen en kalkvormend plankton die door de aanstaande opwarming en verzuring van de oceaan op de rand van de afgrond zouden staan.
Zoals zo vaak, zijn zulke signalen gebaseerd op nogal simplistisch, verkennend onderzoek en is de boodschap veel genuanceerder zodra de resultaten van grondiger onderzoek beschikbaar komen.'
... De wetenschappers onderzochten de kalklagen in de zeebodem omdat in een zure oceaan meer kalk oplost. "Met name planten en dieren die een kalkskelet aanmaken worden daardoor aangetast", zegt de Utrechtse paleo-oceanograaf Appy Sluijs. De precieze effecten van verzuring op planten, dieren en ecosystemen zijn volgens hem echter nog onduidelijk.
...
De onderzoekers willen met de resultaten meer onderzoek doen naar de verbanden tussen verzuring, CO2 en het klimaat. Daarmee hopen zij verzuring in de toekomst beter te kunnen voorspellen.
Bron: Nieuws.nl Hierboven wordt beweerd: "Met name planten en dieren die een kalkskelet aanmaken worden daardoor aangetast", zegt de Utrechtse paleo-oceanograaf Appy Sluijs.
In onderstaand artikel in Noorderlicht van 12 april 2012 lees ik het tegenovergestelde.
'Warmer en zuurder is best leefbaar
Koraalriffen en plankton passen zich snel aan
Door: Arnout Jaspers
Aarde & Klimaat
Klimaatverandering zal vooral aanpassing veroorzaken in plaats van uitsterven.
Naarmate er meer CO2 in de atmosfeer komt, neemt de oceaan meer CO2 op, en dit reageert met water tot koolzuur (H2CO3), waardoor de zuurgraad van het oceaanwater toeneemt. Dit, zo vreesden veel biologen, is funest voor de ontelbare organismen in de oceaan met een kalkskelet. Kalk lost op in zuur, en zelfs bij een geringe verhoging van de zuurgraad zou koraal en plankton niet of nauwelijks nog in staat zijn om een kalkskelet te vormen.
Optimisme
Deze week komen twee groepen onderzoekers onafhankelijk van elkaar met veel optimistischer nieuws. In Nature Geoscience staat een langlopend experiment beschreven met de fytoplanktonsoort Emiliania huxleyi, de grootste kalkproducent in de oceanen. Drie Duitse onderzoekers lieten kolonies van dit eencellige organisme een jaar lang afzonderlijk groeien onder omstandigheden met een normale CO2-concentratie in de lucht, bij de concentratie die verwacht wordt rond het jaar 2100 en bij een onrealistisch hoge concentratie CO2. Emiliania huxleyi kan zich zowel sexueel als ongeslachtelijk voortplanten. In het jaar dat het experiment duurde, produceerde elke kolonie Emiliania huxleyi ruim 500 generaties, en het was duidelijk dat de evolutie deed waarvoor ze traditioneel wordt ingehuurd: de ‘verzuurde’ kolonies pasten zich aan de verhoogde CO2-concentratie aan en groeiden minstens net zo goed als de ‘normale’ kolonie.
De kalkproductie nam onder verhoogde CO2-concentratie zelfs toe. Dit kan belangrijk zijn, omdat de kalkskeletjes van Emiliania huxleyi nadat de cel sterft in enorme aantallen naar de zeebodem zinken en zo grote hoeveelheden CO2 voor lange tijd aan de atmosferische koolstofkringloop onttrekken. De krijtrotsen bij Dover bestaan grotendeels uit zulke fossiele kalkskeletjes.
Eerdere, alarmerende berichten over de gevoeligheid van fytoplankton voor een hogere CO2-opname door het zeewater waren gebaseerd op kortlopende experimenten, waarbij de organismen geen tijd hadden om zich aan te passen aan de veranderde omstandigheden.
Great Barrier Reef
Australische en Amerikaanse onderzoekers komen met vergelijkbare conclusies na hun grootschalige onderzoek aan het Great Barrier Reef, het 1500 kilometer lange woud van koraalriffen voor de oostkust van Australië. Op ruim 1300 plaatsen verspreid over het hele rif inventariseerden ze nauwkeurig welke soorten koraal er voorkwamen, en hoeveel.
De zomertemperatuur van het zeewater varieert van noord naar zuid wel 8 graden, en de zuurgraad (pH) varieert tussen de 8,37 en 7,98. Uit hun statistische analyse komt naar voren, dat deze bandbreedtes in temperatuur en zuurgraad voor de meeste soorten geen belangrijke factor zijn voor hun overleving. Veel belangrijker zijn plaatselijke veranderingen in de omstandigheden, zoals vervuiling door nabijgelegen steden, orkanen of tijdelijke plagen van de koraal-etende zeester Acanthaster planci.
Daarmee vergeleken zijn de temperatuurstijging door de opwarming van het klimaat tot nu toe – 0,4 graden – en de pH-daling – 0,1- gering. De verwachte veranderingen tot 2100 zijn weliswaar groter, maar nog steeds kleiner dan de natuurlijke bandbreedte nu. Er zijn wel extra kwetsbare koraalsoorten waarbij deze veranderingen al aantoonbare invloed hebben, maar, zo stellen de onderzoekers in Current Biology, het koraalrif als ecosysteem kan zulke schokken goed incasseren.
De resultaten van beide onderzoeken staan in schril contrast tot eerdere alarmsignalen over koraalriffen en kalkvormend plankton die door de aanstaande opwarming en verzuring van de oceaan op de rand van de afgrond zouden staan.
Zoals zo vaak, zijn zulke signalen gebaseerd op nogal simplistisch, verkennend onderzoek en is de boodschap veel genuanceerder zodra de resultaten van grondiger onderzoek beschikbaar komen.'
Noem mij de naam van de instantie die opdracht geeft tot een onderzoek van het klimaat en ik geef u per ommegaande het verwachte resultaat van het onderzoek.
