Waanzinnige beelden van supercells
Schitterende foto's van supercells.
Op haar gewelddadigst, is Moeder Natuur ook het mooist.
Een onweersbui vormt zich boven Lordsburg New Mexico
Landschapsfotograaf Mitch Dobrowner heeft enkel van de meest angstaanjagende stormen in een serie van waanzinnige foto's vastgelegd, die gepubliceerd zijn in de juli editie van National Geographic Magazine.Tijdens het chases met beroemd chaser Roger Hill legde hij de gigantische tornado's, moessonachtige squalls en onweerswolken vast.De meeste van deze natuurverschijnselen lieten een pad van vernieling achter. Het team legde 64.374km af in drie jaar tijdens het chasen naar epische stormen in de USA. Ze gingen van de vlakke gebieden van Noord Dakota naar de woestijnen in New Mexico en weer terug.Zijn zwart-wit foto's laten een ontzagwekkende stormen in verschillende stadia van ontwikkeling zien.
De bliksem slaat in nabij Guyomn (Oklahoma)
Een treffend beeld laat een enorme, met bliksem gevilde onweersbui zien, terwijl deze over een verlaten boerendorp in Oklahoma trekt.
Een tornado bij Regan (Noord Dakota)
Op een ander beeld is een uitdovende tornado waarneembaar, terwijl deze Regan in Noord Dakota achter zich laat.Terwijl het waaghalzen duo de meest gevaarlijke stormen achtervolgt over de Great Plains, zegt Dobrowner, dat hij op zoek is naar schoonheid (en niet naar gevaar)
Een tornado in de maak bij Northfield (Minnesota)
Dobrowner groeide op in Long Island (New York). Al van jongs af aan waren supercellen zijn meest geliefde onderwerp voor foto's. "De zeldzaamste en machtigste onweersbuien," zegt Dobrowner.
Een inmense supercell in ontwikkeling boven Moorcroft (Wyoming)
© onweer-online
Foto's: Mitch Dobrowner
Bron: nydailynews, National Geographic Magazine
| Gewijzigd: 19 juni 2012, 10:41 uur, door Tatanka
Op haar gewelddadigst, is Moeder Natuur ook het mooist.
Een onweersbui vormt zich boven Lordsburg New Mexico
Landschapsfotograaf Mitch Dobrowner heeft enkel van de meest angstaanjagende stormen in een serie van waanzinnige foto's vastgelegd, die gepubliceerd zijn in de juli editie van National Geographic Magazine.Tijdens het chases met beroemd chaser Roger Hill legde hij de gigantische tornado's, moessonachtige squalls en onweerswolken vast.De meeste van deze natuurverschijnselen lieten een pad van vernieling achter. Het team legde 64.374km af in drie jaar tijdens het chasen naar epische stormen in de USA. Ze gingen van de vlakke gebieden van Noord Dakota naar de woestijnen in New Mexico en weer terug.Zijn zwart-wit foto's laten een ontzagwekkende stormen in verschillende stadia van ontwikkeling zien.
De bliksem slaat in nabij Guyomn (Oklahoma)
Een treffend beeld laat een enorme, met bliksem gevilde onweersbui zien, terwijl deze over een verlaten boerendorp in Oklahoma trekt.
Een tornado bij Regan (Noord Dakota)
Op een ander beeld is een uitdovende tornado waarneembaar, terwijl deze Regan in Noord Dakota achter zich laat.Terwijl het waaghalzen duo de meest gevaarlijke stormen achtervolgt over de Great Plains, zegt Dobrowner, dat hij op zoek is naar schoonheid (en niet naar gevaar)
Een tornado in de maak bij Northfield (Minnesota)
Dobrowner groeide op in Long Island (New York). Al van jongs af aan waren supercellen zijn meest geliefde onderwerp voor foto's. "De zeldzaamste en machtigste onweersbuien," zegt Dobrowner.
Een inmense supercell in ontwikkeling boven Moorcroft (Wyoming)
© onweer-online
Foto's: Mitch Dobrowner
Bron: nydailynews, National Geographic Magazine
| Gewijzigd: 19 juni 2012, 10:41 uur, door Tatanka
there can be only one
Citaat van Pgs3000, dinsdag 19 juni 2012, 10:44 uur Mooie verschijnselen. Ik vind het wel jammer dat de foto's zo doorbewerkt zijn.. (overdreven contrast en zwart/wit..) Zo kun je schapenwolkjes nog dreigend laten lijken...
Ik vind het zwart wit wel mooi. Dit hebben we liever niet hier (of toch wel?).
Ik vind het zwart wit wel mooi. Dit hebben we liever niet hier (of toch wel?).
Liefhebber van -30°C, +30°C, 50 cm sneeuw, zeer zware regenval, zeer zwaar onweer, grote hagelstenen, zeer zware storm..... Kortom alles wat extreem is!
Stormachtige schoonheid
Onstuimig weer in hartje Amerika zorgt voor prachtige wolkenluchten. “Sommige dingen leer je het best in alle rust”, schreef de chroniqueur van de Great Plains, Willa Cather, “en andere dingen bij storm.”
Ze had het niet over het weer, maar dat had goed gekund, want het hart van de VS is een schoolvoorbeeld van meteorologisch geweld. Van maart tot oktober wervelen boven deze uitgestrektheid duizenden stormen. Eensgezind smeden weer en terrein grootse, apocalyptische vergezichten.
Wanneer droge berglucht uit de Rocky Mountains over vochtige lucht uit de Golf van Mexico schuift, ontstaan stormen die gepaard gaan met regen of hagel, donder of bliksem, wind of hozen. Ze kunnen mens en dier doden, oogsten en huizen pletten, wegen en steden verdrinken. (De National Weather Service (NWS) meldt jaarlijks talloze stormdoden. Volgens verzekeraars veroorzaakten stormen in 2011 voor 26 miljard dollar aan schade in de VS.) Maar stormen nemen niet alleen, ze geven ook: regen voor verdorde akkers, wind voor schone energie, en stikstof – uit weerlicht geboren – voor schrale bodems.
Om hun weidse grandeur vast te leggen, werkte landschapsfotograaf Mitch Dobrowner – geïnspireerd door voorgangers als Ansel Adams en Minor White – samen met stormjager Roger Hill, die getuige was van ruim zeshonderd tornado’s. Gewapend met mobiele radar en satellietgegevens legde het duo in de laatste drie jaar 65.000 kilometer in zestien staten af tijdens het volgen van 45 weerssystemen. Soms reden ze 1500 kilometer op een dag, voor één opname. Dobrowner: “Het is als sportfotografie: alles gaat snel. Dat was nieuw voor mij.”
Hij werkt in zwart-wit (“Kleur is te alledaags”) en speurt vooral naar supercellen – zeldzame, machtige donderwolken, en volgens Hill klassieke ‘tornadomachines’. Het recept voor deze monsters: vocht, turbulentie, opstijgende lucht en verticale winden voor de rotatie.
Als deze ingrediënten samenkomen, ontstaat een uniek systeem: aangedreven door sterk stijgende en tegelijk roterende lucht, kan een supercel afzwenken van de heersende windrichting en op zijn grillige pad andere stormen opslokken of uitschakelen en ondanks zijn eigen regenval (normaliter de reden dat stormen wegebben) tot wel een halve dag voortwoeden.
Dobrowner en Hill zien supercellen als levende wezens, die worden geboren onder speciale omstandigheden, telkens van vorm veranderen, vechten voor hun leven en strijdend ten onder gaan. Het zijn ontzagwekkende wezens, die in het nog altijd Wilde Westen worden bewonderd en gevreesd. “Ik voel me vereerd dat ik ze mag fotograferen”, zegt Dobrowner. “Als ik eraan ga, dan het liefst in zo’n storm.”
Deze storm was eerst een gewelddadige supercel, maar viel langzaam stil. Plotseling veranderde hij van vorm en kwam hij weer op kracht. Er kwam veel hagel en bliksem vrij tot diep in de nacht.
"Ik zal nooit vergeten hoe het eruitzag toen deze monsterhagelstorm over de heuvels voor ons raasde," vertelt fotograaf Dobrowner. "De storm kwam op ons af met ongeveer 65 km/h, terwijl het hagelstenen ter grootte van golfballen regende." Nadat hij zes foto's had gemaakt, vluchtten Dobrowner en schrijver Roger Hill naar hun auto. Het was "duidelijk niet zomaar een storm." James LaDue, meteoroloog bij de National Weather Service, bevestigde dat het een supercel was.
Bezoek uit de ruimte? Nee, een regenarme supercel - volgens de schrijver van het artikel, Roger Hill "een van de fraaiste plaatjes" in de wereld van tornadojagers. Hill en fotograaf Dobrowner volgden de cel vanuit Noord-Texas over een afstand van 450 kilometer.
Bron: National Geographic Nederland
AUTEUR: JEREMY BERLIN FOTOGRAAF: MITCH DOBROWNER | Gewijzigd: 8 juli 2012, 20:28 uur, door Marga
Onstuimig weer in hartje Amerika zorgt voor prachtige wolkenluchten. “Sommige dingen leer je het best in alle rust”, schreef de chroniqueur van de Great Plains, Willa Cather, “en andere dingen bij storm.”
Ze had het niet over het weer, maar dat had goed gekund, want het hart van de VS is een schoolvoorbeeld van meteorologisch geweld. Van maart tot oktober wervelen boven deze uitgestrektheid duizenden stormen. Eensgezind smeden weer en terrein grootse, apocalyptische vergezichten.
Wanneer droge berglucht uit de Rocky Mountains over vochtige lucht uit de Golf van Mexico schuift, ontstaan stormen die gepaard gaan met regen of hagel, donder of bliksem, wind of hozen. Ze kunnen mens en dier doden, oogsten en huizen pletten, wegen en steden verdrinken. (De National Weather Service (NWS) meldt jaarlijks talloze stormdoden. Volgens verzekeraars veroorzaakten stormen in 2011 voor 26 miljard dollar aan schade in de VS.) Maar stormen nemen niet alleen, ze geven ook: regen voor verdorde akkers, wind voor schone energie, en stikstof – uit weerlicht geboren – voor schrale bodems.
Om hun weidse grandeur vast te leggen, werkte landschapsfotograaf Mitch Dobrowner – geïnspireerd door voorgangers als Ansel Adams en Minor White – samen met stormjager Roger Hill, die getuige was van ruim zeshonderd tornado’s. Gewapend met mobiele radar en satellietgegevens legde het duo in de laatste drie jaar 65.000 kilometer in zestien staten af tijdens het volgen van 45 weerssystemen. Soms reden ze 1500 kilometer op een dag, voor één opname. Dobrowner: “Het is als sportfotografie: alles gaat snel. Dat was nieuw voor mij.”
Hij werkt in zwart-wit (“Kleur is te alledaags”) en speurt vooral naar supercellen – zeldzame, machtige donderwolken, en volgens Hill klassieke ‘tornadomachines’. Het recept voor deze monsters: vocht, turbulentie, opstijgende lucht en verticale winden voor de rotatie.
Als deze ingrediënten samenkomen, ontstaat een uniek systeem: aangedreven door sterk stijgende en tegelijk roterende lucht, kan een supercel afzwenken van de heersende windrichting en op zijn grillige pad andere stormen opslokken of uitschakelen en ondanks zijn eigen regenval (normaliter de reden dat stormen wegebben) tot wel een halve dag voortwoeden.
Dobrowner en Hill zien supercellen als levende wezens, die worden geboren onder speciale omstandigheden, telkens van vorm veranderen, vechten voor hun leven en strijdend ten onder gaan. Het zijn ontzagwekkende wezens, die in het nog altijd Wilde Westen worden bewonderd en gevreesd. “Ik voel me vereerd dat ik ze mag fotograferen”, zegt Dobrowner. “Als ik eraan ga, dan het liefst in zo’n storm.”
Deze storm was eerst een gewelddadige supercel, maar viel langzaam stil. Plotseling veranderde hij van vorm en kwam hij weer op kracht. Er kwam veel hagel en bliksem vrij tot diep in de nacht.
"Ik zal nooit vergeten hoe het eruitzag toen deze monsterhagelstorm over de heuvels voor ons raasde," vertelt fotograaf Dobrowner. "De storm kwam op ons af met ongeveer 65 km/h, terwijl het hagelstenen ter grootte van golfballen regende." Nadat hij zes foto's had gemaakt, vluchtten Dobrowner en schrijver Roger Hill naar hun auto. Het was "duidelijk niet zomaar een storm." James LaDue, meteoroloog bij de National Weather Service, bevestigde dat het een supercel was.
Bezoek uit de ruimte? Nee, een regenarme supercel - volgens de schrijver van het artikel, Roger Hill "een van de fraaiste plaatjes" in de wereld van tornadojagers. Hill en fotograaf Dobrowner volgden de cel vanuit Noord-Texas over een afstand van 450 kilometer.
Bron: National Geographic Nederland
AUTEUR: JEREMY BERLIN FOTOGRAAF: MITCH DOBROWNER | Gewijzigd: 8 juli 2012, 20:28 uur, door Marga
Every cloud has a silver lining
