Het verslag van de tornadojagers.nl in de USA
Storm en wind
Het verslag van de tornadojagers.nl in de USA
Dag 14 We staan droog
zaterdag 19 mei 2012 01:02
Na een aantal dagen oog voor de natuur, beginnen we toch wel onrustig te worden. Waar blijven de buien? De weerkaarten voor het komende weekeinde zagen er aan het begin van de week veelbelovend uit. Vanuit het westen zou een flinke trog overkomen met aantrekkende zuidwestenwinden op 5 km hoogte. Met een zuidelijke stroming voor de trog uit zou er ook wat vocht en warmte moeten worden aangevoerd naar de noordelijke staten van de VS. Maar vandaag lijken de modellen hun keutel in te trekken en dat is weer eens balen! De trog lijkt in activiteit af te nemen naarmate hij over de VS trekt. De temperaturen lijken nog wel behoorlijk op te lopen, maar het vocht is de ontbrekende factor. En dat merken we! De lippen van Michiel zijn even niet zoenbaar (jammer Sascha!). Er valt niet tegen aan te smeren. Margot en Arno doen een potje wie het meest kan niezen. Onze slijmvliezen zijn zo uitgedroogd dat we af en toe een bloedneus hebben. Bij het in- en uitstappen van de bus krijgen we af en toe een flinke elektrische schok. Wat wil je met een middagtemperatuur van 30 graden en een dauwpunt van slechts 2 graden!
Omdat we het vocht toch regelmatig moeten aanvullen, zoeken we in downtown Sidney een bar. Het is echter weer de verkeerde avond. Slechts een paar inwoners van dit boeiende dorp zijn in de kroeg te vinden bij het biljard. Daarom rijden we maar een rondje en treffen twee jonge moeders op de veranda voor hun huis. In eerste instantie kijken ze een beetje de kat uit de boom. Ja wat wil je, 3 stoere mannen in zwarte shirts (?!) Maar als ze merken dat we geen inbrekers zijn, krijgen we al vrij snel hun hele levensverhaal te horen. Een van de twee meiden huurt het huis voor 500 dollar en voedt in haar eentje 2 kleine kinderen op. De andere meid (33) heeft al een dochter van 15 en een crimineel verleden achter de rug. Omdat ze in de gevangenis van haar identiteitskaart is beroofd, kan ze nergens terecht en is werk vinden moeilijk. Ondanks alle ellende blijven ze lachen en hebben we samen toch een heel gezellige en boeiende avond in Sidney.
We wringen de weerkaarten uit om er nog een bui uit te persen en vertrekken vandaag vanuit Sidney, Nebraska naar het uiterste zuidwesten van South-Dakota voor een zeer marginale case. We moeten toch wat!
Over de Goldrush route, 385 naar Chadron waar 2 eeuwen geleden het transport van goud uit de Black Hills in South-Dakota naar het zuiden werd verplaatst. Om de paar miles is er een historic marker of een prairie museum met houten huizen, huifkarren en voorwerpen van de pioniers die hier een beter leven zochten. Af en toe waan ik me in de televisieserie “het kleine huis op de prairie” met Charles en Mary Ingols en zie ik Laura met haar vlechten over de weides ronddwalen. De meeste immigranten kwamen uit Duitsland, Ierland en uit Noorwegen. Dat kun je nog steeds merken aan de namen van de counties. Ook Nederlanders zochten in de 19de eeuw hun geluk aan de andere kant van de Oceaan. Zo vind je in de staat Iowa het toeristische plaatsje Orange City, compleet met molens en tulpen.
De analyse is moeilijk. Op het triple point van de dry-line over het westen van Nebraska en een kou- en warmte front over de noordelijke staten zouden in theorie, geholpen door de uitlopers van de Rocky’s in Wyoming en boven de Black Hills in South Dakota, buien kunnen ontstaan. Met een zwakke zuidoostelijke inflow en een marginale zuidwestelijke bovenlucht is het mogelijk dat er een exemplaar tussenzit die het tot stadium van een supercell zou kunnen schoppen. Ondanks de mitsen en maren blijven we scherp en houden we vooral de radarbeelden in de gaten. Na het middaguur ontstaat er inderdaad een aan de voorwaarden voldoende bui in Wyoming en besluiten we dit exemplaar te gaan chasen. Rijdend door het karakteristieke grassland met hier en daar een paar scharrelkoeien hebben we prachtig uitzicht op een toch wel aardig bui die het supercellstadium net niet bereikt, maar door zijn extreem hoge wolkenbasis (7000 ft) heel fotogeniek is. Regenschermen en bliksemflitsen maken deze bui toch de moeite waard. De LP (low precipitation) semi-supercell doet het aardig op de webcam. Sommige kijkers in Nederland dachten dat ze een wedge-tornado zagen (helaas, het was gewoon regen). Over goed berijdbare dirtroads rijden we terug naar het zuiden en komen op weg naar de Interstate 80 van Ogallala naar Omaha nog een paar beste buitjes tegen met flinke outflow. We moeten onze handen goed aan het stuur houden en er waait van alles van links naar rechts over de weg. Hoewel het vrijdagavond is, hebben we geen tijd voor een uitgebreid diner. We moeten voor een eventuele case morgen, in Oklahoma of Kansas, vanavond nog even een stukje ouderwets oppoeieren zodat we morgenochtend niet meer zover hoeven te rijden.
Liefs uit Ogalllala, Nebraska
Margot
Bron: Tornadojagers.nl
zaterdag 19 mei 2012 01:02
Na een aantal dagen oog voor de natuur, beginnen we toch wel onrustig te worden. Waar blijven de buien? De weerkaarten voor het komende weekeinde zagen er aan het begin van de week veelbelovend uit. Vanuit het westen zou een flinke trog overkomen met aantrekkende zuidwestenwinden op 5 km hoogte. Met een zuidelijke stroming voor de trog uit zou er ook wat vocht en warmte moeten worden aangevoerd naar de noordelijke staten van de VS. Maar vandaag lijken de modellen hun keutel in te trekken en dat is weer eens balen! De trog lijkt in activiteit af te nemen naarmate hij over de VS trekt. De temperaturen lijken nog wel behoorlijk op te lopen, maar het vocht is de ontbrekende factor. En dat merken we! De lippen van Michiel zijn even niet zoenbaar (jammer Sascha!). Er valt niet tegen aan te smeren. Margot en Arno doen een potje wie het meest kan niezen. Onze slijmvliezen zijn zo uitgedroogd dat we af en toe een bloedneus hebben. Bij het in- en uitstappen van de bus krijgen we af en toe een flinke elektrische schok. Wat wil je met een middagtemperatuur van 30 graden en een dauwpunt van slechts 2 graden!
Omdat we het vocht toch regelmatig moeten aanvullen, zoeken we in downtown Sidney een bar. Het is echter weer de verkeerde avond. Slechts een paar inwoners van dit boeiende dorp zijn in de kroeg te vinden bij het biljard. Daarom rijden we maar een rondje en treffen twee jonge moeders op de veranda voor hun huis. In eerste instantie kijken ze een beetje de kat uit de boom. Ja wat wil je, 3 stoere mannen in zwarte shirts (?!) Maar als ze merken dat we geen inbrekers zijn, krijgen we al vrij snel hun hele levensverhaal te horen. Een van de twee meiden huurt het huis voor 500 dollar en voedt in haar eentje 2 kleine kinderen op. De andere meid (33) heeft al een dochter van 15 en een crimineel verleden achter de rug. Omdat ze in de gevangenis van haar identiteitskaart is beroofd, kan ze nergens terecht en is werk vinden moeilijk. Ondanks alle ellende blijven ze lachen en hebben we samen toch een heel gezellige en boeiende avond in Sidney.
We wringen de weerkaarten uit om er nog een bui uit te persen en vertrekken vandaag vanuit Sidney, Nebraska naar het uiterste zuidwesten van South-Dakota voor een zeer marginale case. We moeten toch wat!
Over de Goldrush route, 385 naar Chadron waar 2 eeuwen geleden het transport van goud uit de Black Hills in South-Dakota naar het zuiden werd verplaatst. Om de paar miles is er een historic marker of een prairie museum met houten huizen, huifkarren en voorwerpen van de pioniers die hier een beter leven zochten. Af en toe waan ik me in de televisieserie “het kleine huis op de prairie” met Charles en Mary Ingols en zie ik Laura met haar vlechten over de weides ronddwalen. De meeste immigranten kwamen uit Duitsland, Ierland en uit Noorwegen. Dat kun je nog steeds merken aan de namen van de counties. Ook Nederlanders zochten in de 19de eeuw hun geluk aan de andere kant van de Oceaan. Zo vind je in de staat Iowa het toeristische plaatsje Orange City, compleet met molens en tulpen.
De analyse is moeilijk. Op het triple point van de dry-line over het westen van Nebraska en een kou- en warmte front over de noordelijke staten zouden in theorie, geholpen door de uitlopers van de Rocky’s in Wyoming en boven de Black Hills in South Dakota, buien kunnen ontstaan. Met een zwakke zuidoostelijke inflow en een marginale zuidwestelijke bovenlucht is het mogelijk dat er een exemplaar tussenzit die het tot stadium van een supercell zou kunnen schoppen. Ondanks de mitsen en maren blijven we scherp en houden we vooral de radarbeelden in de gaten. Na het middaguur ontstaat er inderdaad een aan de voorwaarden voldoende bui in Wyoming en besluiten we dit exemplaar te gaan chasen. Rijdend door het karakteristieke grassland met hier en daar een paar scharrelkoeien hebben we prachtig uitzicht op een toch wel aardig bui die het supercellstadium net niet bereikt, maar door zijn extreem hoge wolkenbasis (7000 ft) heel fotogeniek is. Regenschermen en bliksemflitsen maken deze bui toch de moeite waard. De LP (low precipitation) semi-supercell doet het aardig op de webcam. Sommige kijkers in Nederland dachten dat ze een wedge-tornado zagen (helaas, het was gewoon regen). Over goed berijdbare dirtroads rijden we terug naar het zuiden en komen op weg naar de Interstate 80 van Ogallala naar Omaha nog een paar beste buitjes tegen met flinke outflow. We moeten onze handen goed aan het stuur houden en er waait van alles van links naar rechts over de weg. Hoewel het vrijdagavond is, hebben we geen tijd voor een uitgebreid diner. We moeten voor een eventuele case morgen, in Oklahoma of Kansas, vanavond nog even een stukje ouderwets oppoeieren zodat we morgenochtend niet meer zover hoeven te rijden.
Liefs uit Ogalllala, Nebraska
Margot
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Dag 15 Kwestie van geluk
zondag 20 mei 2012 16:53
Alle hoop is gevestigd op vandaag, zaterdag 19 mei. Tijdens de afgelopen 2 weken zat het niet mee met de weerkaarten. Vandaag lijkt er voor het eerst een aardige case te komen in Kansas, zonnebloemstaat en voor ons tornadostaat. Aan de oostzijde van een grote trog die dit weekeinde over de VS trekt wordt met een stevige zuidenwind warme en redelijk vochtige lucht vanuit de Golf aangevoerd. We verwachten vandaag op de Plains dauwpunten van een graadje of 15. In combinatie met een knoopje of 40 aan zuidwestenwinden op 5 km hoogte gaan er vandaag op het koufront en de dryline buien ontstaan. Vanwege de magere dauwpunten zullen de buien een vrij hoge wolkenbasis hebben. Voor de vorming van een tornado is juist een lage wolkenbasis gunstig. Theoretisch gezien is de kans op initiatie van een supercell het grootst op de kruising van het koufront met de dryline in het zuiden van Kansas, bij Dogde City. Buien zullen in eerste instantie gecapd zijn, maar in de vroege middag zullen door de oplopende temperatuur de buien vrij snel groeien. Sommige losse exemplaren kunnen zich dan organiseren tot roterende supercells. En dan maar hopen dat er ergens een tornado naar beneden komt… We hebben wel vaker voor deze situaties gestaan. Telkens is weer spannend of de supercell een tornado vormt. Slechts 1 op de 10 doet het. Waarom de ene supercell wel een twister laat zien en de andere niet, is nog steeds niet helemaal duidelijk. Dat blijkt ook uit de vele documentaires die bijvoorbeeld op the Weatherchannel zijn te zien. We blijven zo zorgvuldig mogelijk analyseren en volgen onze eigen verwachting (soms, zoals vandaag, afwijkend van de verwachting van het SPC).
Uiteindelijk is het een kwestie van geluk. Doet ie het of doet ie het niet? Ik heb tot nu toe in mijn 6 jarige carrière als stormchaser niet veel geluk gehad. Ben een goede supercellchaser, maar een echte grote tornado heeft zich aan mij nog nooit geopenbaard. De andere (allen mannelijke) chasers van de Nederlandse Tornadojagers zeggen wel eens gekscherend dat ik geen geluk breng. Maar daar geloof ik niet in. Ik blijf het gewoon proberen.
Dat het niet alleen objectief kijken naar de kaarten en de lucht is, bewijzen de mannen. Trekken we wel of niet ons gelukshirtje aan? Vanochtend hebben ze nog even gebeld met de tornadosaurussen in Nederland, Eric Terpstra en Rob Groenland voor goede instraling??? Hoezo hebben we niets met gevoel? Het blijft spannend. Vanavond zullen we pas weten of het gelukt is…
We poeieren met straffe zijwind naar het oosten en steken dan de grens over naar Kansas. Bij Hays tanken we de bus helemaal vol. Je moet natuurlijk niet stil komen te staan als er achter een bui aan zit! En de ramen worden nog eens gewassen. Niet door mij hoor, wij zijn niet rolbevestigend. Schone ramen zijn belangrijk. Soms is het niet mogelijk te stoppen bij een bui, maar moet er rijdend gefilmd en gefotografeerd worden. We eten een broodje bij ons favoriete lunchrestaurant Subway en blijven op de laptop de waarnemingen, de satelliet en de radar in de gaten houden, alsmede de nieuwste modellen en de verwachting van het SPC. Zoals wel vaker hebben zij een ander gebied in gedachten dan wij. Dat brengt ons even aan het twijfelen, maar blijven uiteindelijk toch bij onze eigen analyse dat het zuidelijke gebied van Kansas het beste gebied is. Om 15 uur zien we precies op het knooppunt van het koufront en de dryline bij Dogde City een eerste aanwijzing op de satelliet. Na uren wachten ( en dat is het meest frustreerde en onrustigste deel van de chase) poeieren we eerst nog een stukje over de Interstate naar het oosten en zakken dan met kleinere weggetjes (zeg maar de toeristische route) naar het zuiden om de bui, die inmiddels op de radar zichtbaar is, op te wachten. De buien zien er, ondanks dat ze een lijn vormen, beter uit dan de buien in het gebied wat het SPC heeft bedacht. Dat voelt goed! We zijn niet de enige chasers die voor de zuidelijke buien hebben gekozen. Het zijn er zelfs heel veel. Dat komt ook omdat het vandaag zaterdag is en we in de tornadostaat zijn. We rijden zuidwaarts naar de zuidelijkste bui in de lijn en blijven constant spotten of we uitzakkingen zien. Hoewel de wolkenbasis door het marginale vocht vrij hoog is, zien we plotseling een dunne, witte, gepolijste tornado!
Yes! Eindelijk heb ik ook eens een keer geluk. We staan er helaas wel een eindje vanaf, en de buis lost na een minuutje weer op, maar hij is goed te zien en wel bij een plaats met de mooie naam “Pretty Prairie”. We rijden verder naar het volgende rotatiepunt. En jawel! Een tweede tornado wordt gevormd en groter dan de eerste!
Mijn dag kan niet meer stuk! Ook deze tornado, een lange buis in de neerslag laat zich enkele minuten aan ons zien. Dat buiten filmen niet zonder risico is, ondervond Arno die een flinke hagelsteen op zijn kop kreeg. Zo hard en groot dat er eerst een deuk en daarna een bult op zijn hoofd komt. Ja, je moet er wat voor over hebben. We hebben de smaak te maken. Achter Sean Casey in zijn beroemde TIV rijdend, trekken we verder naar het zuiden naar een volgende rotatiepunt. Mijn hele chase avontuur kan nu helemaal niet meer stuk als we een derde nog grotere tornado zien.
Vanuit de auto filmend kijken we wederom een paar minuten naar een lange witte tornado. Het lijkt een veel bredere, rondom de buis condenseert een hoop vocht en op de grond zien we stof en ander vuil omhoog roteren. Indrukwekkend om te zien hoe de krachten in de atmosfeer zich samenbundelen en er uit het niets zoveel energie aan het aardoppervlak zichtbaar wordt. We hopen natuurlijk dat de tornado’s niet al te veel schade hebben veroorzaakt. Het is zo dubbel, wij genieten van dit atmosferisch schoon en beseffen ons tegelijkertijd dat tornado’s hele mensenlevens in een paar minuten kunnen verwoesten… Of er schade is, kunnen we niet zien. Dat is pas duidelijk op de day after… Het loopt tegen achten als de zon in vurig rode kleuren ondergaat. Het is tijd om de buienlijn te verlaten (als je niets meer kunt zien, is het te gevaarlijk om verder te chasen). Omdat de lijn ook minder actief en minder gevaarlijk lijkt te worden laten we lijn kijkend onder het afdak van ons motel over ons heen komen en genieten onder het genot van welverdiend biertje van een prachtige lichtshow. Ik kan ’s nachts de slaap niet vatten. Nog vol van adrenaline blijven radarbeelden, wallclouds, en tornado’s door mijn hoofd spoken. Wat een fantastische dag!
Vanuit Arkansas City in Kansas, liefs Margot
Bron: Tornadojagers,nl
| Gewijzigd: 25 mei 2012, 14:19 uur, door Marga
zondag 20 mei 2012 16:53
Alle hoop is gevestigd op vandaag, zaterdag 19 mei. Tijdens de afgelopen 2 weken zat het niet mee met de weerkaarten. Vandaag lijkt er voor het eerst een aardige case te komen in Kansas, zonnebloemstaat en voor ons tornadostaat. Aan de oostzijde van een grote trog die dit weekeinde over de VS trekt wordt met een stevige zuidenwind warme en redelijk vochtige lucht vanuit de Golf aangevoerd. We verwachten vandaag op de Plains dauwpunten van een graadje of 15. In combinatie met een knoopje of 40 aan zuidwestenwinden op 5 km hoogte gaan er vandaag op het koufront en de dryline buien ontstaan. Vanwege de magere dauwpunten zullen de buien een vrij hoge wolkenbasis hebben. Voor de vorming van een tornado is juist een lage wolkenbasis gunstig. Theoretisch gezien is de kans op initiatie van een supercell het grootst op de kruising van het koufront met de dryline in het zuiden van Kansas, bij Dogde City. Buien zullen in eerste instantie gecapd zijn, maar in de vroege middag zullen door de oplopende temperatuur de buien vrij snel groeien. Sommige losse exemplaren kunnen zich dan organiseren tot roterende supercells. En dan maar hopen dat er ergens een tornado naar beneden komt… We hebben wel vaker voor deze situaties gestaan. Telkens is weer spannend of de supercell een tornado vormt. Slechts 1 op de 10 doet het. Waarom de ene supercell wel een twister laat zien en de andere niet, is nog steeds niet helemaal duidelijk. Dat blijkt ook uit de vele documentaires die bijvoorbeeld op the Weatherchannel zijn te zien. We blijven zo zorgvuldig mogelijk analyseren en volgen onze eigen verwachting (soms, zoals vandaag, afwijkend van de verwachting van het SPC).
Uiteindelijk is het een kwestie van geluk. Doet ie het of doet ie het niet? Ik heb tot nu toe in mijn 6 jarige carrière als stormchaser niet veel geluk gehad. Ben een goede supercellchaser, maar een echte grote tornado heeft zich aan mij nog nooit geopenbaard. De andere (allen mannelijke) chasers van de Nederlandse Tornadojagers zeggen wel eens gekscherend dat ik geen geluk breng. Maar daar geloof ik niet in. Ik blijf het gewoon proberen.
Dat het niet alleen objectief kijken naar de kaarten en de lucht is, bewijzen de mannen. Trekken we wel of niet ons gelukshirtje aan? Vanochtend hebben ze nog even gebeld met de tornadosaurussen in Nederland, Eric Terpstra en Rob Groenland voor goede instraling??? Hoezo hebben we niets met gevoel? Het blijft spannend. Vanavond zullen we pas weten of het gelukt is…
We poeieren met straffe zijwind naar het oosten en steken dan de grens over naar Kansas. Bij Hays tanken we de bus helemaal vol. Je moet natuurlijk niet stil komen te staan als er achter een bui aan zit! En de ramen worden nog eens gewassen. Niet door mij hoor, wij zijn niet rolbevestigend. Schone ramen zijn belangrijk. Soms is het niet mogelijk te stoppen bij een bui, maar moet er rijdend gefilmd en gefotografeerd worden. We eten een broodje bij ons favoriete lunchrestaurant Subway en blijven op de laptop de waarnemingen, de satelliet en de radar in de gaten houden, alsmede de nieuwste modellen en de verwachting van het SPC. Zoals wel vaker hebben zij een ander gebied in gedachten dan wij. Dat brengt ons even aan het twijfelen, maar blijven uiteindelijk toch bij onze eigen analyse dat het zuidelijke gebied van Kansas het beste gebied is. Om 15 uur zien we precies op het knooppunt van het koufront en de dryline bij Dogde City een eerste aanwijzing op de satelliet. Na uren wachten ( en dat is het meest frustreerde en onrustigste deel van de chase) poeieren we eerst nog een stukje over de Interstate naar het oosten en zakken dan met kleinere weggetjes (zeg maar de toeristische route) naar het zuiden om de bui, die inmiddels op de radar zichtbaar is, op te wachten. De buien zien er, ondanks dat ze een lijn vormen, beter uit dan de buien in het gebied wat het SPC heeft bedacht. Dat voelt goed! We zijn niet de enige chasers die voor de zuidelijke buien hebben gekozen. Het zijn er zelfs heel veel. Dat komt ook omdat het vandaag zaterdag is en we in de tornadostaat zijn. We rijden zuidwaarts naar de zuidelijkste bui in de lijn en blijven constant spotten of we uitzakkingen zien. Hoewel de wolkenbasis door het marginale vocht vrij hoog is, zien we plotseling een dunne, witte, gepolijste tornado!
Yes! Eindelijk heb ik ook eens een keer geluk. We staan er helaas wel een eindje vanaf, en de buis lost na een minuutje weer op, maar hij is goed te zien en wel bij een plaats met de mooie naam “Pretty Prairie”. We rijden verder naar het volgende rotatiepunt. En jawel! Een tweede tornado wordt gevormd en groter dan de eerste!
Mijn dag kan niet meer stuk! Ook deze tornado, een lange buis in de neerslag laat zich enkele minuten aan ons zien. Dat buiten filmen niet zonder risico is, ondervond Arno die een flinke hagelsteen op zijn kop kreeg. Zo hard en groot dat er eerst een deuk en daarna een bult op zijn hoofd komt. Ja, je moet er wat voor over hebben. We hebben de smaak te maken. Achter Sean Casey in zijn beroemde TIV rijdend, trekken we verder naar het zuiden naar een volgende rotatiepunt. Mijn hele chase avontuur kan nu helemaal niet meer stuk als we een derde nog grotere tornado zien.
Vanuit de auto filmend kijken we wederom een paar minuten naar een lange witte tornado. Het lijkt een veel bredere, rondom de buis condenseert een hoop vocht en op de grond zien we stof en ander vuil omhoog roteren. Indrukwekkend om te zien hoe de krachten in de atmosfeer zich samenbundelen en er uit het niets zoveel energie aan het aardoppervlak zichtbaar wordt. We hopen natuurlijk dat de tornado’s niet al te veel schade hebben veroorzaakt. Het is zo dubbel, wij genieten van dit atmosferisch schoon en beseffen ons tegelijkertijd dat tornado’s hele mensenlevens in een paar minuten kunnen verwoesten… Of er schade is, kunnen we niet zien. Dat is pas duidelijk op de day after… Het loopt tegen achten als de zon in vurig rode kleuren ondergaat. Het is tijd om de buienlijn te verlaten (als je niets meer kunt zien, is het te gevaarlijk om verder te chasen). Omdat de lijn ook minder actief en minder gevaarlijk lijkt te worden laten we lijn kijkend onder het afdak van ons motel over ons heen komen en genieten onder het genot van welverdiend biertje van een prachtige lichtshow. Ik kan ’s nachts de slaap niet vatten. Nog vol van adrenaline blijven radarbeelden, wallclouds, en tornado’s door mijn hoofd spoken. Wat een fantastische dag!
Vanuit Arkansas City in Kansas, liefs Margot
Bron: Tornadojagers,nl
| Gewijzigd: 25 mei 2012, 14:19 uur, door Marga
Every cloud has a silver lining
Dag 17 Super Supercell!
dinsdag 22 mei 2012
Na een avondje op terras met live muziek van Dan Crossland (wereldberoemd, zoek maar op op youtube) besluiten bij gebrek aan goede weerkaarten er maandag maar weer een gezellige dag van te maken. Op het programma staat een bezoek aan een meertje bij Tulsa, bootje huren en nog even een kleurtje op te doen voor dat we naar huis gaan. Coen heeft zijn zwembroek al aan getrokken. Voor dat we offline gaan, checken we toch nog even de weerkaarten en wat schetst onze verbazing? Toch een 2 % tornadobox op de grens van New Mexico en de Texas panhandle. Een slap troggetje in de bovenlucht trekt over de Rocky’s van noordwest naar zuidoost. Met een knoopje of 10 tot 15 uit het zuidoosten wordt vanmiddag lucht met dauwpunten van 15a 16 graden aangevoerd en ontstaan er met CAPE waardes tussen 1000 en 2000 joules per kilogram boven de bergen van New Mexico buien die door de combinatie met de noordwestelijke winden op 5 km van 30 tot 35 knopen volgens het SPC tot een aantal supercell structures kunnen leiden. Een onverwacht marginale case op de een na laatste dag van ons verblijf. We gaan er dus op af (Coen in zwembroek).
Het is morgen precies een jaar geleden dat een enorme tornado over het plaatsje Joplin in Missouri trok. De tornadojagers 2011 waren in de buurt en zagen diverse andere verwoestende tornado’s. De EF5 tornado die zondagavond vanuit het westen binnenkwam, intensiveerde en naar het zuidoosten afboog heeft aan 161 mensen het leven gekost. Een groot deel van het centrum is totaal verwoest. Een van de zwaarst beschadigde gebouwen is het St. Joplin’s Regional Medical Centre. Vrijwel direct na de ramp werd door het leger een noodhospitaal neergezet. Grote mobiel home compartimenten werden met immense vrachtwagens naar Joplin verplaatst. Het zogenaamde “Mercie Hospital”staat er nog steeds. Inmiddels is met de wederopbouw begonnen, mede gesponsord door de Verenigde Arabische Emiraten die 5 miljoen dollar gedoneerd hebben voor ondermeer een nieuwe afdeling neonatologie. Het ziekenhuis is de grootste werkgever in het stadje en zorgde ervoor dat alle werknemers het afgelopen jaar doorbetaald kregen. Men hoopt in 2015 een groter en moderner ziekenhuis te kunnen openen.
Uiteraard wordt er morgen stilgestaan bij de allesverwoestende tornado die precies een jaar geleden het leven van zovelen veranderde. Er wordt morgen o.a een stille mars gehouden door het meest verwoeste deel van de stad waar ook een van Amerika’s bekende supermarktketens een grote winkel had, de Walmart. Er zullen in het park 161 bomen worden geplant, een voor elk slachtoffer. Zelfs president Obama is van de partij. Hij bezocht vorig jaar als een van de eerste het rampgebied en komt morgen speciaal voor de herdenking naar Joplin om de mensen een hart onder de riem te steken. De tornado verwoeste 7500 huizen. Tot nu is 65 % van der huizen opgeknapt of herbouwd (er zijn dit jaar 716 nieuwe huizen herrezen). Er wordt druk gewerkt aan de nieuwe hoofdstraat die volgens de plannen een autovrije zone zal worden. Tussen de nieuwbouw zijn nog steeds puinresten te zien. Sommigen worden bewust niet opgeruimd en zijn plaatsen om te rouwen en te gedenken. Nog steeds wonen ongeveer 300 mensen in noodwoningen, trailers, die geplaatst zijn in de buurt van het vliegveld. Tot nu toe hebben meer dan 130.000 vrijwilligers al 810.500 uur arbeid zonder er voor betaald te krijgen, ongerekend 92 jaar werk, in de wederopbouw van Joplin gestoken. Helaas kunnen vrijwilligers niets doen aan het verwoeste bos rondom de stad. De tornado verwoeste vorig jaar 98 % van de bomen rondom Joplin. Het zal zeker nog een hele generatie duren, eer het bos weer een beetje hersteld is. Maar de inwoners van Joplin gaan door, laten zich niet uit het veld slaan. Ze trekken niet naar een andere plaats, maar blijven juist op deze plek die voor altijd in de Amerikaanse geschiedenisboeken is komen te staan.
Het is vanuit Tulsa, Oklahoma een flink eind poeieren naar de Texas panhandle, maar met efficiënte tank- en plaspauzes en met 75 miles per uur over de beroemde Route 66 zijn we om half drie in Amarillo. Boven de bergen van New Mexico zijn al een paar severe buien ontstaan, maar die lijken stil te hangen. Het is weer wachten, peukje doen (Michiel), drankje doen… en blijven kijken naar elk nieuw radar en satellietbeeld om te ontdekken of er ergens in het gebied met de hoogte bovenluchtwinden en beste inflow een bui ontstaan. Jawel, rond een uur of 6 ontstaat erin het noordwesten van de Texas panhandle een bui die, omdat we er vrijwel naast staan, live kunnen zien ontstaan met groeiende en inkakkende updrafts en uiteindelijk een cirruskap compleet met aambeeld. Dit is de beste bui die het hele gebied en wij staan, hoe laat dan ook vertrokken, er pal naast! De komende minuten ontwikkelt de bui met een voelbare inflow zich tot een van de mooiste supercells ooit!
En wij staan er praktisch onder! Een imposante wolk met 7 lagen is bijna niet op foto of film te krijgen. Arno en Michiel maken ieder meer dan 1000 foto’s. Vooral als de supercell een compacte regenzone krijgt en er uit de kap de ene strike na de andere komt, is dit beest, dit moederschip op zijn allermooist. Voordat we in de neerslag en hagelcore terecht komen, zoeken we een volgende spotplek op. Het wordt helaas te donker om alles goed te zien, maar het lijkt alsof er op een gegeven moment een tornado wordt gevormd. Op het spottersnetwork zien we dat meerdere waarnemers in de omgeving een tornado hebben waargenomen. Onze lastminute zwembroekchase is helemaal geslaagd! Inmiddels is het donker en te gevaarlijk om verder te chasen. We laten de bui over ons heentrekken, inclusief de hagelcore. Hagelstenen van een centimetertje of 3 doorsnede maken nog enkele flinke deuken in het dak en bedekken de weg waardoor het eventjes behoorlijk glad wordt. We sluiten deze superdag af met een bakje bruine bonen bij de Chili’s en kijken op grote schermen nog even naar de halve finale van de NBA basketball wedstrijd tussen Los Angeles en Oklahoma. Oklahoma wint.
Vanuit Amarillo, Texas, groetjes Margot
Bron: Tornadojagers.nl
dinsdag 22 mei 2012
Na een avondje op terras met live muziek van Dan Crossland (wereldberoemd, zoek maar op op youtube) besluiten bij gebrek aan goede weerkaarten er maandag maar weer een gezellige dag van te maken. Op het programma staat een bezoek aan een meertje bij Tulsa, bootje huren en nog even een kleurtje op te doen voor dat we naar huis gaan. Coen heeft zijn zwembroek al aan getrokken. Voor dat we offline gaan, checken we toch nog even de weerkaarten en wat schetst onze verbazing? Toch een 2 % tornadobox op de grens van New Mexico en de Texas panhandle. Een slap troggetje in de bovenlucht trekt over de Rocky’s van noordwest naar zuidoost. Met een knoopje of 10 tot 15 uit het zuidoosten wordt vanmiddag lucht met dauwpunten van 15a 16 graden aangevoerd en ontstaan er met CAPE waardes tussen 1000 en 2000 joules per kilogram boven de bergen van New Mexico buien die door de combinatie met de noordwestelijke winden op 5 km van 30 tot 35 knopen volgens het SPC tot een aantal supercell structures kunnen leiden. Een onverwacht marginale case op de een na laatste dag van ons verblijf. We gaan er dus op af (Coen in zwembroek).
Het is morgen precies een jaar geleden dat een enorme tornado over het plaatsje Joplin in Missouri trok. De tornadojagers 2011 waren in de buurt en zagen diverse andere verwoestende tornado’s. De EF5 tornado die zondagavond vanuit het westen binnenkwam, intensiveerde en naar het zuidoosten afboog heeft aan 161 mensen het leven gekost. Een groot deel van het centrum is totaal verwoest. Een van de zwaarst beschadigde gebouwen is het St. Joplin’s Regional Medical Centre. Vrijwel direct na de ramp werd door het leger een noodhospitaal neergezet. Grote mobiel home compartimenten werden met immense vrachtwagens naar Joplin verplaatst. Het zogenaamde “Mercie Hospital”staat er nog steeds. Inmiddels is met de wederopbouw begonnen, mede gesponsord door de Verenigde Arabische Emiraten die 5 miljoen dollar gedoneerd hebben voor ondermeer een nieuwe afdeling neonatologie. Het ziekenhuis is de grootste werkgever in het stadje en zorgde ervoor dat alle werknemers het afgelopen jaar doorbetaald kregen. Men hoopt in 2015 een groter en moderner ziekenhuis te kunnen openen.
Uiteraard wordt er morgen stilgestaan bij de allesverwoestende tornado die precies een jaar geleden het leven van zovelen veranderde. Er wordt morgen o.a een stille mars gehouden door het meest verwoeste deel van de stad waar ook een van Amerika’s bekende supermarktketens een grote winkel had, de Walmart. Er zullen in het park 161 bomen worden geplant, een voor elk slachtoffer. Zelfs president Obama is van de partij. Hij bezocht vorig jaar als een van de eerste het rampgebied en komt morgen speciaal voor de herdenking naar Joplin om de mensen een hart onder de riem te steken. De tornado verwoeste 7500 huizen. Tot nu is 65 % van der huizen opgeknapt of herbouwd (er zijn dit jaar 716 nieuwe huizen herrezen). Er wordt druk gewerkt aan de nieuwe hoofdstraat die volgens de plannen een autovrije zone zal worden. Tussen de nieuwbouw zijn nog steeds puinresten te zien. Sommigen worden bewust niet opgeruimd en zijn plaatsen om te rouwen en te gedenken. Nog steeds wonen ongeveer 300 mensen in noodwoningen, trailers, die geplaatst zijn in de buurt van het vliegveld. Tot nu toe hebben meer dan 130.000 vrijwilligers al 810.500 uur arbeid zonder er voor betaald te krijgen, ongerekend 92 jaar werk, in de wederopbouw van Joplin gestoken. Helaas kunnen vrijwilligers niets doen aan het verwoeste bos rondom de stad. De tornado verwoeste vorig jaar 98 % van de bomen rondom Joplin. Het zal zeker nog een hele generatie duren, eer het bos weer een beetje hersteld is. Maar de inwoners van Joplin gaan door, laten zich niet uit het veld slaan. Ze trekken niet naar een andere plaats, maar blijven juist op deze plek die voor altijd in de Amerikaanse geschiedenisboeken is komen te staan.
Het is vanuit Tulsa, Oklahoma een flink eind poeieren naar de Texas panhandle, maar met efficiënte tank- en plaspauzes en met 75 miles per uur over de beroemde Route 66 zijn we om half drie in Amarillo. Boven de bergen van New Mexico zijn al een paar severe buien ontstaan, maar die lijken stil te hangen. Het is weer wachten, peukje doen (Michiel), drankje doen… en blijven kijken naar elk nieuw radar en satellietbeeld om te ontdekken of er ergens in het gebied met de hoogte bovenluchtwinden en beste inflow een bui ontstaan. Jawel, rond een uur of 6 ontstaat erin het noordwesten van de Texas panhandle een bui die, omdat we er vrijwel naast staan, live kunnen zien ontstaan met groeiende en inkakkende updrafts en uiteindelijk een cirruskap compleet met aambeeld. Dit is de beste bui die het hele gebied en wij staan, hoe laat dan ook vertrokken, er pal naast! De komende minuten ontwikkelt de bui met een voelbare inflow zich tot een van de mooiste supercells ooit!
En wij staan er praktisch onder! Een imposante wolk met 7 lagen is bijna niet op foto of film te krijgen. Arno en Michiel maken ieder meer dan 1000 foto’s. Vooral als de supercell een compacte regenzone krijgt en er uit de kap de ene strike na de andere komt, is dit beest, dit moederschip op zijn allermooist. Voordat we in de neerslag en hagelcore terecht komen, zoeken we een volgende spotplek op. Het wordt helaas te donker om alles goed te zien, maar het lijkt alsof er op een gegeven moment een tornado wordt gevormd. Op het spottersnetwork zien we dat meerdere waarnemers in de omgeving een tornado hebben waargenomen. Onze lastminute zwembroekchase is helemaal geslaagd! Inmiddels is het donker en te gevaarlijk om verder te chasen. We laten de bui over ons heentrekken, inclusief de hagelcore. Hagelstenen van een centimetertje of 3 doorsnede maken nog enkele flinke deuken in het dak en bedekken de weg waardoor het eventjes behoorlijk glad wordt. We sluiten deze superdag af met een bakje bruine bonen bij de Chili’s en kijken op grote schermen nog even naar de halve finale van de NBA basketball wedstrijd tussen Los Angeles en Oklahoma. Oklahoma wint.
Vanuit Amarillo, Texas, groetjes Margot
Bron: Tornadojagers.nl
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Dag 18 Niet voor niets gechased
woensdag 23 mei 2012 13:36
De supercell van gisteren net voor zonsondergang smaakt naar meer. Op de laatste dag dat we kunnen chasen blijft de atmosfeer in het Texas panhandle onstabiel met CAPE waardes van 1000 tot 2000. Er is iets minder wind in de hogere lagen van de atmosfeer en aan de grond waaien de winden uit een zuidelijke richting. Net zoals gisteren kunnen er vanmiddag en vanavond lokaal supercells ontstaan. Het is warm, buiten is het met temperaturen boven de 35 graden bijna niet uit te houden. We blijven in de auto waar de airco overuren draait. De case vandaag is moeilijk. Er is geen echt initialisatiepunt te vinden, geen duidelijke dryline of koufront waar buien het extra zetje krijgen om los te gaan. Het is weer wachten totdat we op de satelliet of radar een bui zien ontstaan in het gebied met de hoogste dauwpunten, de beste bovenluchtwinden en de meeste inflow. En wachten is vervelend. En als wachten lang duurt, ben ik geneigd het op te geven… Maar opgeven moet je pas doen, als je zeker weet dat er geen enkele goeie bui zal ontstaan. Dat hebben we gisteren weer geleerd, toen die prachtige supercell pas tegen zonsondergang ontstond. Helaas heeft het wachten vandaag geen, sterker nog de buien hebben er geen zin in. Om 19 uur besluiten we het voor gezien te houden en rijden alvast een stukje naar het westen, richting Dallas. We overnachten in Sayre en eten omdat het de enige tent die nog open is wederom een bordje bruine bonen.
Beetje zuur is dat vandaag en morgen de omstandigheden voor het ontstaan van supercells en tornado’s in het uiterste noorden van de States en de grens van Canada extreem gunstig is. Maar helaas, dat is te ver om morgen op tijd naar het vliegveld in Dallas te komen. Terwijl we wachten, af en toe een tankstation binnenlopen voor een snack of een drankje, volgen we de tweets van Reed Timmer (bekende beroepschaser) die vandaag al meer dan 6 tornado’s heeft gezien….
Op deze een na laatste dag in de States hebben we vanochtend geshopt in een van de grote malls om een souverniertje voor thuis te kopen. Ja, ik heb ze wel gemist hoor, mijn familie… Maar we hebben het hier fantastisch gehad. Natuurlijk hadden we graag weerkaarten gezien met een wat zuidelijkere straalstroom en meer vocht en warmte vanuit de Golf. Maar het is niet anders. We hebben er uitgehaald wat er in zat. We zijn elke dag met het weer bezig geweest. Voor de kijkers en lezers thuis, lijkt een score van 3 (of 4) tornado’s na 2 weken mager en krijgen we reacties zoals “ wat jammer dat jullie niets hebben gezien.” Maar wij zien dat anders! Tornadochasen is veel meer dan alleen maar slurven zien. Het maken van je eigen verwachting, de eerste kick, als je op de plaats waar je denkt dat het gaat gebeuren, inderdaad een flinke bui ontstaat en de race parallel aan de buien om zolang mogelijk zicht te hebben op eventuele uitzakkingen, funnels en twisters is niet alleen ontzettend spannend en leuk, maar ook zeer leerzaam. Ook dit jaar heb ik me weer volgezogen met kennis over het ontstaan van zware buien. Dat alleen al is zoveel waard dat ik nu al uitkijk naar een volgend chaseseizoen.
Het was niet alleen spannend en leerzaam maar ook erg gezellig. Met je collega’s twee en een halve week op stap, dag en nacht bij elkaar in een klein busje… Dat kan goed gaan, maar ook goed fout. Hoe verschillend we ook zijn, we hebben het de afgelopen weken prima met elkaar uitgehouden. We hadden alle vier dezelfde focus, er 100 % voor gaan…. Naast het serieuze gedeelte van het chasen hebben we ook ontzettend gelachen met elkaar. Arno, Coen en Michiel, ik heb van jullie genoten, veel geleerd en niet alleen op meteorologisch vlak. Ik kan nu met een grote bus achteruit rijden, kan net zo hard schreeuwen en vloeken als jullie en kijk nu naar vrouwen zoals een man….
Tot een volgende keer, liefs, Margot uit Dallas
Bron: Tornadojagers.nl
woensdag 23 mei 2012 13:36
De supercell van gisteren net voor zonsondergang smaakt naar meer. Op de laatste dag dat we kunnen chasen blijft de atmosfeer in het Texas panhandle onstabiel met CAPE waardes van 1000 tot 2000. Er is iets minder wind in de hogere lagen van de atmosfeer en aan de grond waaien de winden uit een zuidelijke richting. Net zoals gisteren kunnen er vanmiddag en vanavond lokaal supercells ontstaan. Het is warm, buiten is het met temperaturen boven de 35 graden bijna niet uit te houden. We blijven in de auto waar de airco overuren draait. De case vandaag is moeilijk. Er is geen echt initialisatiepunt te vinden, geen duidelijke dryline of koufront waar buien het extra zetje krijgen om los te gaan. Het is weer wachten totdat we op de satelliet of radar een bui zien ontstaan in het gebied met de hoogste dauwpunten, de beste bovenluchtwinden en de meeste inflow. En wachten is vervelend. En als wachten lang duurt, ben ik geneigd het op te geven… Maar opgeven moet je pas doen, als je zeker weet dat er geen enkele goeie bui zal ontstaan. Dat hebben we gisteren weer geleerd, toen die prachtige supercell pas tegen zonsondergang ontstond. Helaas heeft het wachten vandaag geen, sterker nog de buien hebben er geen zin in. Om 19 uur besluiten we het voor gezien te houden en rijden alvast een stukje naar het westen, richting Dallas. We overnachten in Sayre en eten omdat het de enige tent die nog open is wederom een bordje bruine bonen.
Beetje zuur is dat vandaag en morgen de omstandigheden voor het ontstaan van supercells en tornado’s in het uiterste noorden van de States en de grens van Canada extreem gunstig is. Maar helaas, dat is te ver om morgen op tijd naar het vliegveld in Dallas te komen. Terwijl we wachten, af en toe een tankstation binnenlopen voor een snack of een drankje, volgen we de tweets van Reed Timmer (bekende beroepschaser) die vandaag al meer dan 6 tornado’s heeft gezien….
Op deze een na laatste dag in de States hebben we vanochtend geshopt in een van de grote malls om een souverniertje voor thuis te kopen. Ja, ik heb ze wel gemist hoor, mijn familie… Maar we hebben het hier fantastisch gehad. Natuurlijk hadden we graag weerkaarten gezien met een wat zuidelijkere straalstroom en meer vocht en warmte vanuit de Golf. Maar het is niet anders. We hebben er uitgehaald wat er in zat. We zijn elke dag met het weer bezig geweest. Voor de kijkers en lezers thuis, lijkt een score van 3 (of 4) tornado’s na 2 weken mager en krijgen we reacties zoals “ wat jammer dat jullie niets hebben gezien.” Maar wij zien dat anders! Tornadochasen is veel meer dan alleen maar slurven zien. Het maken van je eigen verwachting, de eerste kick, als je op de plaats waar je denkt dat het gaat gebeuren, inderdaad een flinke bui ontstaat en de race parallel aan de buien om zolang mogelijk zicht te hebben op eventuele uitzakkingen, funnels en twisters is niet alleen ontzettend spannend en leuk, maar ook zeer leerzaam. Ook dit jaar heb ik me weer volgezogen met kennis over het ontstaan van zware buien. Dat alleen al is zoveel waard dat ik nu al uitkijk naar een volgend chaseseizoen.
Het was niet alleen spannend en leerzaam maar ook erg gezellig. Met je collega’s twee en een halve week op stap, dag en nacht bij elkaar in een klein busje… Dat kan goed gaan, maar ook goed fout. Hoe verschillend we ook zijn, we hebben het de afgelopen weken prima met elkaar uitgehouden. We hadden alle vier dezelfde focus, er 100 % voor gaan…. Naast het serieuze gedeelte van het chasen hebben we ook ontzettend gelachen met elkaar. Arno, Coen en Michiel, ik heb van jullie genoten, veel geleerd en niet alleen op meteorologisch vlak. Ik kan nu met een grote bus achteruit rijden, kan net zo hard schreeuwen en vloeken als jullie en kijk nu naar vrouwen zoals een man….
Tot een volgende keer, liefs, Margot uit Dallas
Bron: Tornadojagers.nl
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
