Het verslag van de tornadojagers.nl in de USA
Storm en wind
Het verslag van de tornadojagers.nl in de USA
Ieder jaar gaat een team meteorologen uit Nederland enkele weken naar Tornado Alley in de Verenigde Staten om op jacht te gaan naar vormen van extreem weer, met als ultieme doel het spotten van een tornado.
Dag 1 - We zijn geland
zondag 06 mei 2012 13:02
Van 10 graden in Nederland naar 33 graden in Dallas is best een overgang. Truien kunnen uit, broeken worden afgeritst en bergschoenen worden ingewisseld voor slippers. We hebben er zin in! We zijn:Arno Paanstra, Coen Verrijn Stuart, Michiel de Vries en ondergetekende, Margot Ribberink. We zijn allen geoefende tornadochasers en hopen de komende drie weken een aantal mooie extreem weer situaties mee te maken. De vlucht met KLM verloopt bijzonder voorspoedig, maar de weg door de douane niet. Ze kunnen op Dallas international airport nog heel wat leren van de efficiëntie op Schiphol. Nadat we een uur in de rij hebben gestaan en eindelijk een stempel in ons paspoort hebben, vertelt Coen dat ie een mandarijntje in zijn koffer heeft gestopt. Dat had ie niet moeten doen… De koffer moet open. Het gevaarlijke fruit moet eruit! Intussen heeft Arno de bus al gehuurd en kunnen we een korte stop bij Motel 8 en de Wallmart meteen op weg voor onze eerste chase! Ten westen van Dallas ligt een dryline met aan de voorzijde een poeierende zuidenwind. Op de dryline die zich helemaal uitstrekt tot aan de Mexicaanse grens ontstaan flinke cumuls. Helaas werkt de wind op 5 km niet echt mee voor het ontstaan van supercells. Naar buiten kijkend zien we veel cirrus en maar weinig opbollende cumuli. Dat wordt niks! De wolken bereiken niet eens het buienstadium. Kennelijk is de externe forcering die nodig is om de CIN op te heffen, niet groot genoeg. Een blik op de verwachting van het SPC (storm prediction center) voor dag 2, doet ons besluiten om langs de dryline verder noordwaarts te rijden zodat we eventueel voor morgen in een goede uitgangspositie komen. Op zondag ontstaat mogelijk in Iowa een situatie waarbij op de outflow van buien vroeg in de middag supercells ontstaan. Het is echter wel een eindje poeieren, we zijn Texas nog niet uit. De reistijd tussen Oklahoma en Iowa bedraagt 9 uur! Als het nu een echt goede case zou zijn, dan zijn we natuurlijk bereid om de hele nacht door te rijden. Maar na analyse blijkt dat zelfs in het noorden de bovenlucht erg zwak is, slechts een knoopje of 20! Met de vooruitzichten voor dag 3 van het SPC voor maandag met een kleine kans juist helemaal in het zuiden van Texas, besluiten we niet verder te rijden en eerst maar eens een hapje te gaan eten een tukje te gaan doen. Morgen gaan we eens fris naar de nieuwe kaarten kijken! Ja zo gaat dat… ik ben het wel gewend na 5 jaar chasen. Na een pauze van 2 jaar waarin mijn collega’s diverse grote tornado’s zagen (o.a vorig jaar in de buurt van Joplin) ga ik het weer eens proberen… Ik hoop natuurlijk dat we de komende 3 weken een paar mooie slurven kunnen vastleggen, maar je bent afhankelijk van het weer! Twee weken geleden was het nog raak. Een diepe trog trok over de Rockey Mountains en veroorzaakte in het weekeinde meer dan 100 tornado’s. Daarna lijkt de atmosfeer voor de VS tot rust te zijn gekomen. De straalstroom ligt ver noordelijk, op de grens met Canada.. Af en toe komt met een zuidelijke stroming wel wat vocht en warmte vanuit de Golf van Mexico naar Tornado-Alley. Voor de vorming van supercells met tornado’s heb je juist de combinatie van vocht/warmte en stevige bovenluchtwinden nodig! De komende dagen zullen we elke dag wel buien zien ontstaan. Het vocht en de warmte, duidelijk voelbaar, staan garant voor hoge CAPES. Buien met flinke hagelstenen en onweer zijn dagelijks wel ergens te vinden. De kans dat we roterende buien met uiteindelijk die prachtige fotogenieke twister te zien krijgen, is de komende dagen niet groot. Toch gaan we er voor! Een paar dagen oefenen en een paar mooie onweersbuien met golfball size hail zien we wel zitten. We hopen dat de atmosfeer boven de VS de komende weken wat actiever wordt en dat we wellicht later in deze periode wel een paar goede cases zullen krijgen waarbij de factoren die van belang zijn, een sterke bovenlucht en flinke warmte en vocht aan de grond samenvallen.
Groeten uit Texas, Margot Ribberink
Bron: Tornadojagers.nl | Gewijzigd: 8 mei 2012, 21:09 uur, door Marga
Every cloud has a silver lining
Dag 2 Een lach en een traan
maandag 07 mei 2012 01:00
Na een hele lange dag vallen we snel in slaap. Coen doet de ochtendbriefing om 8 uur. Arno en Margot zijn echter om 6 uur al wakker, toch een beetje jetlag. Arno gaat de bus verder rijklaar maken. De blauwe stickers met ons logo staan mooi op de nu nog witte bus. Margot typt een verhaal en föhnt haar haar. Ze hoeft dan wel niet op tv, maar wil er wel een beetje leuk bijlopen. De nieuwste kaarten van de diverse modellen en de verwachting van het SPC zien er niet gunstig uit. Waar we gisteren al een beetje voor vreesden, dat de sheer, de richting- en snelheidverschillen tussen de warme grondwinden en de koudere bovenlucht niet samenvallen met het gebied waar de CAPE (Convective Available Potential Energie) het hoogst is. De CAPE waarden zijn bijzonder hoog in een gebied dat zich uitstrekt van Kansas tot Texas, meer dan 5000 joules per kilogram ( komt in Nederland niet voor!). Als er buien ontstaan, zullen dat meteen zware buien zijn met grote hagelstenen en veel wind. Voor het ontstaan van supercells is echter ook een flinke windschering van belang en die is volgens de modellen te zwak. Voor vandaag dus een marginale case, maar voor de komende dagen lijkt de kans nog kleiner te worden. Stevige noordenwinden drukken vandaag alle warmte en vocht naar het zuiden en het lijkt er op alsof deze bron van energie de komende week ook niet meer terugkeert! Dat betekent dat we misschien vandaag of morgen nog een mooie bui zullen zien, maar dan een hele week niet! Dat is een flinke teleurstelling! Even stevig vloeken( doen de heren) en een traantje laten (Margot is toch een echte vrouw). Het helpt natuurlijk niets. We zijn afhankelijk van het weer en dat kan soms behoorlijk tegenvallen. Het is hetzelfde gevoel als je je instelt op een zonnige en warme kampeervakantie en het dan 3 weken achter elkaar alleen maar regent. Het is natuurlijk balen want wij komen voor de supercells en de tornado's. Als we reëel zijn, is de kans groot dat we op deze eerste dag al moeten concluderen dat de kans dat we er geen zien, dit jaar groot is. Ook de kaarten voor de lange termijn (voor wat ze waard zijn) geven geen aanwijzingen dat de atmosfeer boven de VS wat actiever gaat worden. Ja, hoe ga je dan om met zo'n teleurstelling? Wij beseffen ons heel goed dat we niet aan de knoppen van het weer kunnen draaien en dat we ons er bij neer moeten leggen, hoe zuur het ook is. Vandaag en morgen gaan we natuurlijk buien chasen, ook al zijn de kansen op een roterende cel marginaal. Daarna zullen we misschien wel voor een week een andere tijdsbesteding moeten vinden. En dat is niet moeilijk in Amerika. Er zijn prachtige Nationale Parken. Even het knopje omzetten, geen buien chasen maar lekker wandelen en genieten van al het andere moois in de natuur. Natuurlijk zullen we ook tijdens onze wandelsessies de weerkaarten blijven bekijken, of er toch niet wat veranderd. Want niets is zo veranderlijk als het weer... ( ja, en vrouwen natuurlijk ook).
We verlaten Gainesville en rijden noordwaarts met frisse moed naar het zuiden van Kansas, waar vandaag op het kruispunt van het koufront, de dryline en het warmtefront buien kunnen ontstaan, mogelijk met leuke hagelstenen en onweer (is ook mooi!). Omdat we tijd genoeg hebben, nemen we de tijd voor een lunch in een lokale eetschuur. Bij Bobby's Grill in Blackwell worden we vriendelijk ontvangen met icethee. Terwijl Bobby in de keuken een verse hamburger bereidt, vragen de serveersters nieuwsgierig waar we vandaan komen en wat we in Blackwell komen doen... er is namelijk niet zo heel veel te beleven. Als we vertellen dat we stormchasers zijn, komen de verhalen los. Afgelopen maandag zijn 3 tornado's over het dorpje getrokken. Gelukkig is niemand gewond geraakt, maar er is een hoop schade. Er wordt meteen een krant gehaald met foto's van omgewaaide schuren. Dat er geen persoonlijke ongelukken zijn voorgevallen, is mede te danken aan waarschuwingssysteem van de Amerikaanse weerdienst. Mensen worden door berichten op radio, tv en door sirenes in het dorp gewaarschuwd en kunnen naar de gemeenschappelijke schuilkelders gaan. Die bestonden 50 jaar geleden nog niet, vertelt een bejaarde vrouw die naast ons zit. Diverse tornado's, waaronder een F5 hebben op 1 dag het leven gekost aan 23 mensen uit het dorp. Dat zal een behoorlijke impact hebben gehad op de leefgemeenschap! Op de tv die constant aanstaat, is 24 uur per dag het locale weer te volgen. De schrik zit er nog goed in. Tegenwoordig wordt met niet alleen op radio en tv gewaarschuwd, maar worden ook stormwarmings via speciale apps op je Iphone gegeven. Dat moet heel effectief werken zou je zeggen. Toch zijn er dit jaar al meer dan 100 doden gevallen tijdens tornadobuien. Dat komt mede omdat mensen de waarschuwingen niet altijd even serieus nemen. Er wordt helaas ook wel eens voor niets gewaarschuwd. Als dat vaak voorkomt, slaan mensen waarschuwingen in de wind. De Amerikaanse weerdienst heeft tijdens de tornado-outbreak twee weken geleden ( met in 1 weekeinde meer dan 100 tornado's) geprobeerd met woorden als catastrofaal en dodelijk mensen de ernst van de situatie duidelijk te maken. Dit misschien wel met resultaat. Er zijn tijdens het weekeinde van 14 april slechts 5 doden gevallen.
Na de persoonlijke verhalen bij Bobby 's Grill rijden we verder de grens over naar Kansas. In de verte zien we op de kruising van het koufront en de dryline even ten noordwesten van Wichita een rij met cumulus ontstaan en besluiten op een mooi hoog punt in het landschap de boel in de gaten te houden. Het is 15 uur, snoeiheet en de muggen zoemen om ons heen. We blijven kijken naar de wolken die van minuut tot minuut veranderen maar zich niet echt lijken te organiseren. Een windmolen in de verte staat bijna stil. Hoewel de wind aan de grond uit het warme zuidoosten waait, is ie zo zwak dat er niet veel gebeurd. We blijven tot bijna 18 uur kijken, maar moeten helaas besluiten de chase voor vandaag op te geven. Omdat er voor morgen nog een mogelijk case is helemaal in het zuiden van Texas, besluiten we maar een eind naar het zuiden terug te rijden. We zullen voor morgenmiddag een afstand van meer dan 900 km moeten afleggen. misschien wel voor niets. Ook voor morgen zijn de omstandigheden voor het ontstaan van een supercell marginaal. Maar we gaan er voor!
Groetjes uit Oklahoma, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
maandag 07 mei 2012 01:00
Na een hele lange dag vallen we snel in slaap. Coen doet de ochtendbriefing om 8 uur. Arno en Margot zijn echter om 6 uur al wakker, toch een beetje jetlag. Arno gaat de bus verder rijklaar maken. De blauwe stickers met ons logo staan mooi op de nu nog witte bus. Margot typt een verhaal en föhnt haar haar. Ze hoeft dan wel niet op tv, maar wil er wel een beetje leuk bijlopen. De nieuwste kaarten van de diverse modellen en de verwachting van het SPC zien er niet gunstig uit. Waar we gisteren al een beetje voor vreesden, dat de sheer, de richting- en snelheidverschillen tussen de warme grondwinden en de koudere bovenlucht niet samenvallen met het gebied waar de CAPE (Convective Available Potential Energie) het hoogst is. De CAPE waarden zijn bijzonder hoog in een gebied dat zich uitstrekt van Kansas tot Texas, meer dan 5000 joules per kilogram ( komt in Nederland niet voor!). Als er buien ontstaan, zullen dat meteen zware buien zijn met grote hagelstenen en veel wind. Voor het ontstaan van supercells is echter ook een flinke windschering van belang en die is volgens de modellen te zwak. Voor vandaag dus een marginale case, maar voor de komende dagen lijkt de kans nog kleiner te worden. Stevige noordenwinden drukken vandaag alle warmte en vocht naar het zuiden en het lijkt er op alsof deze bron van energie de komende week ook niet meer terugkeert! Dat betekent dat we misschien vandaag of morgen nog een mooie bui zullen zien, maar dan een hele week niet! Dat is een flinke teleurstelling! Even stevig vloeken( doen de heren) en een traantje laten (Margot is toch een echte vrouw). Het helpt natuurlijk niets. We zijn afhankelijk van het weer en dat kan soms behoorlijk tegenvallen. Het is hetzelfde gevoel als je je instelt op een zonnige en warme kampeervakantie en het dan 3 weken achter elkaar alleen maar regent. Het is natuurlijk balen want wij komen voor de supercells en de tornado's. Als we reëel zijn, is de kans groot dat we op deze eerste dag al moeten concluderen dat de kans dat we er geen zien, dit jaar groot is. Ook de kaarten voor de lange termijn (voor wat ze waard zijn) geven geen aanwijzingen dat de atmosfeer boven de VS wat actiever gaat worden. Ja, hoe ga je dan om met zo'n teleurstelling? Wij beseffen ons heel goed dat we niet aan de knoppen van het weer kunnen draaien en dat we ons er bij neer moeten leggen, hoe zuur het ook is. Vandaag en morgen gaan we natuurlijk buien chasen, ook al zijn de kansen op een roterende cel marginaal. Daarna zullen we misschien wel voor een week een andere tijdsbesteding moeten vinden. En dat is niet moeilijk in Amerika. Er zijn prachtige Nationale Parken. Even het knopje omzetten, geen buien chasen maar lekker wandelen en genieten van al het andere moois in de natuur. Natuurlijk zullen we ook tijdens onze wandelsessies de weerkaarten blijven bekijken, of er toch niet wat veranderd. Want niets is zo veranderlijk als het weer... ( ja, en vrouwen natuurlijk ook).
We verlaten Gainesville en rijden noordwaarts met frisse moed naar het zuiden van Kansas, waar vandaag op het kruispunt van het koufront, de dryline en het warmtefront buien kunnen ontstaan, mogelijk met leuke hagelstenen en onweer (is ook mooi!). Omdat we tijd genoeg hebben, nemen we de tijd voor een lunch in een lokale eetschuur. Bij Bobby's Grill in Blackwell worden we vriendelijk ontvangen met icethee. Terwijl Bobby in de keuken een verse hamburger bereidt, vragen de serveersters nieuwsgierig waar we vandaan komen en wat we in Blackwell komen doen... er is namelijk niet zo heel veel te beleven. Als we vertellen dat we stormchasers zijn, komen de verhalen los. Afgelopen maandag zijn 3 tornado's over het dorpje getrokken. Gelukkig is niemand gewond geraakt, maar er is een hoop schade. Er wordt meteen een krant gehaald met foto's van omgewaaide schuren. Dat er geen persoonlijke ongelukken zijn voorgevallen, is mede te danken aan waarschuwingssysteem van de Amerikaanse weerdienst. Mensen worden door berichten op radio, tv en door sirenes in het dorp gewaarschuwd en kunnen naar de gemeenschappelijke schuilkelders gaan. Die bestonden 50 jaar geleden nog niet, vertelt een bejaarde vrouw die naast ons zit. Diverse tornado's, waaronder een F5 hebben op 1 dag het leven gekost aan 23 mensen uit het dorp. Dat zal een behoorlijke impact hebben gehad op de leefgemeenschap! Op de tv die constant aanstaat, is 24 uur per dag het locale weer te volgen. De schrik zit er nog goed in. Tegenwoordig wordt met niet alleen op radio en tv gewaarschuwd, maar worden ook stormwarmings via speciale apps op je Iphone gegeven. Dat moet heel effectief werken zou je zeggen. Toch zijn er dit jaar al meer dan 100 doden gevallen tijdens tornadobuien. Dat komt mede omdat mensen de waarschuwingen niet altijd even serieus nemen. Er wordt helaas ook wel eens voor niets gewaarschuwd. Als dat vaak voorkomt, slaan mensen waarschuwingen in de wind. De Amerikaanse weerdienst heeft tijdens de tornado-outbreak twee weken geleden ( met in 1 weekeinde meer dan 100 tornado's) geprobeerd met woorden als catastrofaal en dodelijk mensen de ernst van de situatie duidelijk te maken. Dit misschien wel met resultaat. Er zijn tijdens het weekeinde van 14 april slechts 5 doden gevallen.
Na de persoonlijke verhalen bij Bobby 's Grill rijden we verder de grens over naar Kansas. In de verte zien we op de kruising van het koufront en de dryline even ten noordwesten van Wichita een rij met cumulus ontstaan en besluiten op een mooi hoog punt in het landschap de boel in de gaten te houden. Het is 15 uur, snoeiheet en de muggen zoemen om ons heen. We blijven kijken naar de wolken die van minuut tot minuut veranderen maar zich niet echt lijken te organiseren. Een windmolen in de verte staat bijna stil. Hoewel de wind aan de grond uit het warme zuidoosten waait, is ie zo zwak dat er niet veel gebeurd. We blijven tot bijna 18 uur kijken, maar moeten helaas besluiten de chase voor vandaag op te geven. Omdat er voor morgen nog een mogelijk case is helemaal in het zuiden van Texas, besluiten we maar een eind naar het zuiden terug te rijden. We zullen voor morgenmiddag een afstand van meer dan 900 km moeten afleggen. misschien wel voor niets. Ook voor morgen zijn de omstandigheden voor het ontstaan van een supercell marginaal. Maar we gaan er voor!
Groetjes uit Oklahoma, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Dag 3 Mexico, Mexico-o
dinsdag 08 mei 2012 01:02
Gisteravond nog een stuk naar het zuiden gereden. Uiteindelijk in Lawton, Okl, overnacht. Voordat ik ga slapen, kijk ik graag nog even naar de lokale weerman op tv. Elke zender heeft zijn eigen meteoroloog. Meestal zeer kundig met informatie die we op de Nederlandse tv niet zouden kunnen brengen. Kaartjes met grond- en bovenluchtwinden, kaartjes met dauwpunten. Amerikanen weten veel meer van het weer dan Nederlanders. Dat moet ook wel. In dit gebied zijn gevaarlijke buien aan de orde van de dag. Buien die levensbedreigend kunnen zijn en veel schade kunnen veroorzaken. Dat bewijst de reclame na het weerbericht. Een grote autoverkoper houdt een zogenaamde hail-sail. Spiksplinter nieuwe auto’s, net aangevoerd door de leverancier worden in de openlucht getroffen door een hagelbui met stenen ter grootte van golfballen of nog erger sinasappels. Nadat de autoruiten zijn vervangen, kun je deze auto’s met gebutste daken voor een prikkie op de kop tikken. Ook in eigen land is het wel eens gebeurd dat een geheel nieuw wagenpark na de passage van flinke hagelbuien bijna onverkoopbaar werd.
Vandaag is er een kleine kans op supercells helmaal in het zuiden van Texas en in Mexico…. We vertrekken vroeg omdat het een flink eind rijden is. Het koufront is afgelopen nacht geruisloos over Oklahoma naar het zuiden getrokken. In de koele lucht waait een stevige noordenwind en is het slechts 20 graden. Dat is nog altijd beter dan in Nederland, waar vanochtend de ruiten moesten gekrabd! De analyse wordt in de bus gemaakt. De kaarten zijn er niet slechter op geworden. De grens tussen het koufront en de dryline ligt over Coahuila met CAPE waarden iets boven de 1000 joules per kilogram. Aan de de grond waait een warme zuidoostenwind, op 5 km hoogte waait de wind uit west tot zuidwest met snelheden tussen 20 en 30 knopen. De vertical sheer ( richtingschering en snelheidschering ) ligt rond de 30 knopen en zou net genoeg kunnen zijn voor de vorming van een paar supercellen. We hebben echter een paar moeilijkheden. 1: misschien ontwikkelen de supercells zich net over de Mexicaanse grens. Nou mogen we als Nederlander zonder visum de grens over, maar onze huurauto niet. 2. Er zijn in Mexico maar weinig waarnemingen, een goede gedetailleerde satellietfoto en radar zijn ook niet zomaar voorhanden. Dat het ook over grens een serieuze zaak is, bewijst een kaartje van de Mexicaanse weerdienst, zij tekenen zelfs een paar tornado’s in. De Spaantalige verwachting gooien we in Google-translate.
Intussen is de buitenlucht opgelopen naar 25 graden, nog steeds in de koude lucht. We pauzeren even bij een picknickplaats langs de highway naar het zuiden. Er zijn geen toiletten, dus zijn we genoodzaakd wild te plassen. Nou is dat geen probleem, mits er geen sheriff langs komt, maar we zijn intussen wel in de staat beland met de meeste en de giftigste ratelslangen. In Texas vallen elk jaar 3 doden door een bijt van een ratelslang…. Ik heb maar goed om me heen gekeken en geluisterd of ik geen ratelend geluid hoorde…
Om 12 uur rijden we San Angelo binnen waar op dat moment al flinke cumuli beginnen te ontstaan. Geen tijd voor een uitgebreide lunch, maar een snelle pittstop, tanken en een broodje bij de Subway. Op weg naar Mertzon ziet het er serieus uit. Een bui probeert zich te organiseren, een prachtige shelf wordt zichtbaar. Helaas klontert deze bui samen met een heleboel andere en vormt zoals op de satellietbeelden een enorme MSC, ter grootte van Nederland! We rijden verder naar het zuiden, richting de Mexicaanse grens waar de luchttemperatuur tot bijna lichaamtemperatuur van 37 graden is opgelopen. Aan warmte en vocht zal het niet liggen, maar de sheer lijkt wederom teg en te vallen. Buien boven Mexico lijken zich wel te kunnen organiseren en laten rotaties te zien. Het lijkt er op dat de buien de grens zullen passeren. We besluiten noordwaarts aan de Rio Grande te rijden, maar keren na een half uur zuidwaarts, omdat de bui naar het zuiden er op de radar er toch beter uit ziet! Via Del Rio zakken we af naar Eagle Pass, grensplaats aan de Rio del Grande. Helaas verliezen de Mexicaanse buien hun structuur zodra de Texaanse grens passeren. We kijken tot 19 uur naar een de Mexicaanse buien met hier en daar een mooie bliksem. Helaas hebben we vandaag geen supercell gezien, maar de chase was spannend en mooi in het verre zuiden van Texas. Een geheel ander deel van de VS dan we tot nu toe gezien hebben. Arm, veel mobiel home parks, en ontzettend droog. De afgelopen jaren is er veel te weinig regen in de oliestaat gevallen. De buien van vandaag waren zeer welkom.
Liefs uit Texas, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
dinsdag 08 mei 2012 01:02
Gisteravond nog een stuk naar het zuiden gereden. Uiteindelijk in Lawton, Okl, overnacht. Voordat ik ga slapen, kijk ik graag nog even naar de lokale weerman op tv. Elke zender heeft zijn eigen meteoroloog. Meestal zeer kundig met informatie die we op de Nederlandse tv niet zouden kunnen brengen. Kaartjes met grond- en bovenluchtwinden, kaartjes met dauwpunten. Amerikanen weten veel meer van het weer dan Nederlanders. Dat moet ook wel. In dit gebied zijn gevaarlijke buien aan de orde van de dag. Buien die levensbedreigend kunnen zijn en veel schade kunnen veroorzaken. Dat bewijst de reclame na het weerbericht. Een grote autoverkoper houdt een zogenaamde hail-sail. Spiksplinter nieuwe auto’s, net aangevoerd door de leverancier worden in de openlucht getroffen door een hagelbui met stenen ter grootte van golfballen of nog erger sinasappels. Nadat de autoruiten zijn vervangen, kun je deze auto’s met gebutste daken voor een prikkie op de kop tikken. Ook in eigen land is het wel eens gebeurd dat een geheel nieuw wagenpark na de passage van flinke hagelbuien bijna onverkoopbaar werd.
Vandaag is er een kleine kans op supercells helmaal in het zuiden van Texas en in Mexico…. We vertrekken vroeg omdat het een flink eind rijden is. Het koufront is afgelopen nacht geruisloos over Oklahoma naar het zuiden getrokken. In de koele lucht waait een stevige noordenwind en is het slechts 20 graden. Dat is nog altijd beter dan in Nederland, waar vanochtend de ruiten moesten gekrabd! De analyse wordt in de bus gemaakt. De kaarten zijn er niet slechter op geworden. De grens tussen het koufront en de dryline ligt over Coahuila met CAPE waarden iets boven de 1000 joules per kilogram. Aan de de grond waait een warme zuidoostenwind, op 5 km hoogte waait de wind uit west tot zuidwest met snelheden tussen 20 en 30 knopen. De vertical sheer ( richtingschering en snelheidschering ) ligt rond de 30 knopen en zou net genoeg kunnen zijn voor de vorming van een paar supercellen. We hebben echter een paar moeilijkheden. 1: misschien ontwikkelen de supercells zich net over de Mexicaanse grens. Nou mogen we als Nederlander zonder visum de grens over, maar onze huurauto niet. 2. Er zijn in Mexico maar weinig waarnemingen, een goede gedetailleerde satellietfoto en radar zijn ook niet zomaar voorhanden. Dat het ook over grens een serieuze zaak is, bewijst een kaartje van de Mexicaanse weerdienst, zij tekenen zelfs een paar tornado’s in. De Spaantalige verwachting gooien we in Google-translate.
Intussen is de buitenlucht opgelopen naar 25 graden, nog steeds in de koude lucht. We pauzeren even bij een picknickplaats langs de highway naar het zuiden. Er zijn geen toiletten, dus zijn we genoodzaakd wild te plassen. Nou is dat geen probleem, mits er geen sheriff langs komt, maar we zijn intussen wel in de staat beland met de meeste en de giftigste ratelslangen. In Texas vallen elk jaar 3 doden door een bijt van een ratelslang…. Ik heb maar goed om me heen gekeken en geluisterd of ik geen ratelend geluid hoorde…
Om 12 uur rijden we San Angelo binnen waar op dat moment al flinke cumuli beginnen te ontstaan. Geen tijd voor een uitgebreide lunch, maar een snelle pittstop, tanken en een broodje bij de Subway. Op weg naar Mertzon ziet het er serieus uit. Een bui probeert zich te organiseren, een prachtige shelf wordt zichtbaar. Helaas klontert deze bui samen met een heleboel andere en vormt zoals op de satellietbeelden een enorme MSC, ter grootte van Nederland! We rijden verder naar het zuiden, richting de Mexicaanse grens waar de luchttemperatuur tot bijna lichaamtemperatuur van 37 graden is opgelopen. Aan warmte en vocht zal het niet liggen, maar de sheer lijkt wederom teg en te vallen. Buien boven Mexico lijken zich wel te kunnen organiseren en laten rotaties te zien. Het lijkt er op dat de buien de grens zullen passeren. We besluiten noordwaarts aan de Rio Grande te rijden, maar keren na een half uur zuidwaarts, omdat de bui naar het zuiden er op de radar er toch beter uit ziet! Via Del Rio zakken we af naar Eagle Pass, grensplaats aan de Rio del Grande. Helaas verliezen de Mexicaanse buien hun structuur zodra de Texaanse grens passeren. We kijken tot 19 uur naar een de Mexicaanse buien met hier en daar een mooie bliksem. Helaas hebben we vandaag geen supercell gezien, maar de chase was spannend en mooi in het verre zuiden van Texas. Een geheel ander deel van de VS dan we tot nu toe gezien hebben. Arm, veel mobiel home parks, en ontzettend droog. De afgelopen jaren is er veel te weinig regen in de oliestaat gevallen. De buien van vandaag waren zeer welkom.
Liefs uit Texas, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Dag 5 Geen tornado, wel een zwarte beer
donderdag 10 mei 2012 00:40
Heerlijk gegeten bij een Mexicaans restaurant met terras. Kom je niet vaak tegen, meestal kun je alleen maar binnen zitten onder een poeierende airco. Het is nog steeds een graadje of 25 als we een Mexicaans biertje bestellen. Helaas worden we tijdens de bruine bonen verstoord door een hele horde vliegende mieren.
Ook in ons motel zitten insecten, en niet zo’n kleintje ook. Bij Michiel en Coen zit een reuze kakkerlak in de badkamer en wordt om 23 uur nog even de bestrijdingsdienst gebeld. Margot en Arno hebben een ander probleem, daar gaat namelijk de badkamerdeur niet op en dat is lastig als je nodig moet.
Na een nachtje goed slapen vertrekken we vroeg naar onze volgende bestemming. Helaas geen mooie buien, maar wel een prachtig nationaal park in een uithoek van de VS waar je niet zo snel een tweede keer komt. Op weg naar het Big Band National Park, op de grens met Mexico waar de Rio Grande door de Chihuahuan Woestijn loopt. Langs de high way, waar we wederom door de border patrol worden gecontroleerd, staan bordjes waarop staat dat je een stukje highway kunt adopteren. Voor 1000 dollar per jaar wordt je dan eigenaar van een stuk weg. Die weg wordt dan regelmatig schoongemaakt. De wegen zien er hier inderdaad ook netjes uit, geen rommel langs de weg.
Amerikanen letten dus op het milieu en maken op dit moment een grote slag in de transitie naar duurzame energie. Grote dammen, zoals de Hooverdam leveren waterkracht energie op. De zonnige staten zoals California staan vol grote solar power plants. Texas is de staat waar de meeste windmolen parken staan. Vooral op de zogenaamde tafelbergen zie je enorme velden met windmolens. Amerika staat op de tweede plaats als het gaat om windenergie! Grote ketens zoals Starbucks en Ben and Jerry’s zijn helemaal groen en verkopen alleen koffie en ijs op een maatschappelijke en duurzaam verantwoorde manier. Bij de gewone Texaan is het duurzaamheidbesef echter nog niet doorgedrongen. De meeste mensen wonen in ongeïsoleerde houten huizen. Ook staat er vaak een benzineslurpende grote pick-up voor de deur. De benzine is hier voor onze begrippen niet duur, 3 dollar 70 voor een gallon. Wel kun je tegenwoordig bio-ethanol tanken, gemaakt van mais. Hybride en elektrische auto’s zie je niet rondrijden. Wel in California en in New York. Als beroemde filmster kun je het niet maken om niet in een hybride auto rond te rijden. Hier op het platteland zijn ze nog niet zo ver. Motelkamers staan vol met energie slurpende apparaten, zoals een grote tv, oude koelkast, magnetron en strijkijzer (ik ga toch zeker niet strijken!). Wijzelf zijn natuurlijk ook even niet zo duurzaam bezig. Rijden elke dag honderden kilometers met een benzinezuipende bus…
We gaan verder naar Big Band National Park. Rijdend langs de Rio Del Grande, uitgesleten in kalksteen. We zien cactussen en agaven en kijken naar de grote roofvogels die van de thermiekbellen gebruik maken. Natuurlijk balen we dat de kansen op extreem weer klein zijn, maar genieten van de natuur. De weerkaarten blijven we ondertussen in de gaten houden, zeker de lange termijn. Vandaag kunnen er ook een paar buien ontstaan, maar niet de buien waar wij enthousiast van worden. De weerkaart voor morgen zit er niet helemaal hopeloos uit wat betreft CAPE en shear voor het zuiden van Texas…. Misschien gaan we morgen toch weer achter de buien aan.
We rijden door een prachtige vallei naar de Rio del Grande. Helaas kunnen we de canyon niet in vanwege overstromingen. Bij een van de visitorsplaatsen houden we een sanitaire stop. Terwijl Michiel en Margot teruglopen naar de bus zien we plots een zwarte berenjong. Het beest heeft een van de schoonmakers van de lodges de stuipen op het lijf gejaagd. Op zoek naar een lekker kostje liep de beer een openstaande deur binnen waar de huishoudelijke hulp aan het stofzuigen was. Met fototoestel gaan we achter de beer aan, hij ziet er zo schattig uit. Een van de bewakers van het park houdt ons op enkele meters afstand tegen en zegt dat we terug moeten. Helaas, de beer staat maar half op de gevoelige plaat! Maar we hebben vandaag toch iets bijzonders gezien, al was het geen tornado.
Groetjes vanuit Big Band National Park, TX, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
donderdag 10 mei 2012 00:40
Heerlijk gegeten bij een Mexicaans restaurant met terras. Kom je niet vaak tegen, meestal kun je alleen maar binnen zitten onder een poeierende airco. Het is nog steeds een graadje of 25 als we een Mexicaans biertje bestellen. Helaas worden we tijdens de bruine bonen verstoord door een hele horde vliegende mieren.
Ook in ons motel zitten insecten, en niet zo’n kleintje ook. Bij Michiel en Coen zit een reuze kakkerlak in de badkamer en wordt om 23 uur nog even de bestrijdingsdienst gebeld. Margot en Arno hebben een ander probleem, daar gaat namelijk de badkamerdeur niet op en dat is lastig als je nodig moet.
Na een nachtje goed slapen vertrekken we vroeg naar onze volgende bestemming. Helaas geen mooie buien, maar wel een prachtig nationaal park in een uithoek van de VS waar je niet zo snel een tweede keer komt. Op weg naar het Big Band National Park, op de grens met Mexico waar de Rio Grande door de Chihuahuan Woestijn loopt. Langs de high way, waar we wederom door de border patrol worden gecontroleerd, staan bordjes waarop staat dat je een stukje highway kunt adopteren. Voor 1000 dollar per jaar wordt je dan eigenaar van een stuk weg. Die weg wordt dan regelmatig schoongemaakt. De wegen zien er hier inderdaad ook netjes uit, geen rommel langs de weg.
Amerikanen letten dus op het milieu en maken op dit moment een grote slag in de transitie naar duurzame energie. Grote dammen, zoals de Hooverdam leveren waterkracht energie op. De zonnige staten zoals California staan vol grote solar power plants. Texas is de staat waar de meeste windmolen parken staan. Vooral op de zogenaamde tafelbergen zie je enorme velden met windmolens. Amerika staat op de tweede plaats als het gaat om windenergie! Grote ketens zoals Starbucks en Ben and Jerry’s zijn helemaal groen en verkopen alleen koffie en ijs op een maatschappelijke en duurzaam verantwoorde manier. Bij de gewone Texaan is het duurzaamheidbesef echter nog niet doorgedrongen. De meeste mensen wonen in ongeïsoleerde houten huizen. Ook staat er vaak een benzineslurpende grote pick-up voor de deur. De benzine is hier voor onze begrippen niet duur, 3 dollar 70 voor een gallon. Wel kun je tegenwoordig bio-ethanol tanken, gemaakt van mais. Hybride en elektrische auto’s zie je niet rondrijden. Wel in California en in New York. Als beroemde filmster kun je het niet maken om niet in een hybride auto rond te rijden. Hier op het platteland zijn ze nog niet zo ver. Motelkamers staan vol met energie slurpende apparaten, zoals een grote tv, oude koelkast, magnetron en strijkijzer (ik ga toch zeker niet strijken!). Wijzelf zijn natuurlijk ook even niet zo duurzaam bezig. Rijden elke dag honderden kilometers met een benzinezuipende bus…
We gaan verder naar Big Band National Park. Rijdend langs de Rio Del Grande, uitgesleten in kalksteen. We zien cactussen en agaven en kijken naar de grote roofvogels die van de thermiekbellen gebruik maken. Natuurlijk balen we dat de kansen op extreem weer klein zijn, maar genieten van de natuur. De weerkaarten blijven we ondertussen in de gaten houden, zeker de lange termijn. Vandaag kunnen er ook een paar buien ontstaan, maar niet de buien waar wij enthousiast van worden. De weerkaart voor morgen zit er niet helemaal hopeloos uit wat betreft CAPE en shear voor het zuiden van Texas…. Misschien gaan we morgen toch weer achter de buien aan.
We rijden door een prachtige vallei naar de Rio del Grande. Helaas kunnen we de canyon niet in vanwege overstromingen. Bij een van de visitorsplaatsen houden we een sanitaire stop. Terwijl Michiel en Margot teruglopen naar de bus zien we plots een zwarte berenjong. Het beest heeft een van de schoonmakers van de lodges de stuipen op het lijf gejaagd. Op zoek naar een lekker kostje liep de beer een openstaande deur binnen waar de huishoudelijke hulp aan het stofzuigen was. Met fototoestel gaan we achter de beer aan, hij ziet er zo schattig uit. Een van de bewakers van het park houdt ons op enkele meters afstand tegen en zegt dat we terug moeten. Helaas, de beer staat maar half op de gevoelige plaat! Maar we hebben vandaag toch iets bijzonders gezien, al was het geen tornado.
Groetjes vanuit Big Band National Park, TX, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Weer 2 dagen fijn lees materiaal, helaas miste ik persoonlijk de foto's van de luchten die ze gespot hebben en hoop daarom dat deze nog zullen volgen.
Ondanks dat ze geen tornado's hebben gezien, zien ze wel een hele mooie omgeving van Amerika.
Succes met de chase !
Ondanks dat ze geen tornado's hebben gezien, zien ze wel een hele mooie omgeving van Amerika.
Succes met de chase !
Ik denk dat iedereen van ons wel zou willen ruilen omdaar te zijn.
Je ziet nog eens wat en je steekt er wat van op ook als ga je natuurlijk voor de chase.
Maar geef de hoop niet op alles kan en misschien zie je nog wel je tornado.
Je heb in ieder geval mooi weer hier is het hopeloos nat en nog eens nat.
Ik vind het heel leuk om jullie verhalen te lezen en te volgen wat jullie allemaal de hele dag doen.
Hebben jullie nog andere chasers ontmoet of was het bij die ene dag dat jullie ze tegen kwamen.
Ik kijk weer uit nar jullie andere verhalen en heel veel succes.
Je ziet nog eens wat en je steekt er wat van op ook als ga je natuurlijk voor de chase.
Maar geef de hoop niet op alles kan en misschien zie je nog wel je tornado.
Je heb in ieder geval mooi weer hier is het hopeloos nat en nog eens nat.
Ik vind het heel leuk om jullie verhalen te lezen en te volgen wat jullie allemaal de hele dag doen.
Hebben jullie nog andere chasers ontmoet of was het bij die ene dag dat jullie ze tegen kwamen.
Ik kijk weer uit nar jullie andere verhalen en heel veel succes.
Dag 6 Niets is zo veranderlijk…
vrijdag 11 mei 2012 15:28
Ook al zien de weerkaarten en niet goed uit, we blijven kijken of er niet toch een goede situatie kan ontstaan. Zo ook na het avondeten, wederom bij een knus Mexicaans restaurantje met alweer bruine bonen. Opnieuw zien we voor de volgende dag alleen in het uiterste zuiden van Texas een gebiedje met warmte en vocht waar wederom een kleine kans (volgens het SPC) is op een enkele supercell. Omdat we de afgelopen twee dagen in hetzelfde gebied hebben rondgereden en weten de er maar weinig wegen zijn, vragen we ons af of we weer terug moeten voor deze marginale case. Alleen afgaan op het verhaal van het SPC, die tamelijk voorzichtig zijn, doen we niet. Op grond van eigen analyses van diverse weermodellen en mede door de enigszins negatieve ervaring van de afgelopen dagen waarin in dezelfde luchtsoort en ongeveer dezelfde shear buien ontstonden die net niet/net wel supercells opleverden zonder tornado’s, hebben we de neiging de chase voor morgen af te blazen en voor een volgend mooi nationaal park te gaan. We merken dat ons gevoel het objectief beoordelen van de situatie beïnvloed en dat is niet goed! Natuurlijk moeten we morgenochtend aan de hand van de actualiteiten en de nieuwste modelinformatie nogmaals de afweging te maken om wel of niet terug te gaan naar het uiterste zuiden van Texas. We besluiten, na een afzakkertje met z’n allen, er eerst maar eens een nachtje over te slapen. Het werd een onrustig nachtje met diverse onweersbuien…
De actuele situatie om 7 uur is niet veranderd. In het gebied in het zuiden van Texas zijn afgelopen nacht diverse buien ontstaan. Ten tijde van de briefing is er zelfs een tornado watch! De buien zijn te ver om er naar toe te rijden, bovendien zullen deze ochtendbuien de aanvoer van warmte en vocht voor eventuele middagbuien tegenwerken. We blazen de chase af en besluiten op ons gemak te ontbijten en de dag verder te besteden om naar New Mexico te rijden voor het national park “White sands”.
Tijdens het ontbijt komt echter de update van het SPC binnen. De meteorologen in dit gespecialiseerde weerbureau verwachten wel middagbuien, specifiek voor het gebied rond de stad Del Rio, op 4 uur afstand van Alpine waar we de nacht hebben doorgebracht. Nogmaals kijken naar de weerkaarten is de conclusie dat na de ochtendbuien die we moeten laten gaan door een kleine put in de bovenlucht de zuidoostelijke winden in de middag toch weer zullen aantrekken en opnieuw genoeg vocht en warmte kunnen aanvoeren voor een tweede poging om buien te laten ontstaan, mogelijk met een supercell en een tornado. We besluiten om onze plannen om naar White sands te gaan te wijzigen en toch weer naar het zuiden te gaan…
De rit naar Del Rio door de ochtendbuien is niet prettig. Met zware regen en enorme plassen op de weg is het handen aan het stuur houden. Tijdens een korte break in Marathon vertelt de benzinepomphoudster dat er gisteren 1.5 inch water is gevallen. De regen komt na een lange periode van droogte en is welkom omdat er in dit gebied veel bosbranden voorkomen. Bovendien vertelt zij dat de regen goed is voor het wildlife en voor deerhunting…. Het schieten op wild is hier een nationale sport.
Tijdens lunch is op satellietbeelden te zien dat er ten zuiden van Del Rio een lijn met cumuli ontwikkelt in het gebied met de hoogste dauwpunten. Ten oosten daarvan zijn al enkele buien ontstaan met torandowaarschuwingen. Die buien kunnen we niet meer halen, maar hopen dat de lijn cumuli zich in de loop van de middag beter ontwikkelt. Wij rijden verder zuidoostwaarts richting Cotulla. Te zien is dat daar gisteren al flinke buien zijn gevallen, Sommige wegen zijn afgesloten, bij een ondergelopen trailerpark wordt gefilmd door de lokale tv. Het duurt tot bijna 18 uur voordat bij Freer bui ontstaat, maar wel een hele fraaie supercell, die er op de radar ( mooie hoek) goed uitziet. We gaan langs de kant van de weg kijken en zien bij een goed ontwikkelde wallcloud kleine rotaties en funnels. Alle omstandigheden wijzen erop dat er een tornado kan ontstaan. Helaas doet ie het niet en moeten we vanwege de regen en de hagelstenen ter grootte van flinke knikkers een eindje verder rijden. Ten oosten van deze supercell ontwikkelt zich een nieuwe cel met rotatie. Omdat deze bui er beter begint uit te zien dan de bui waar we naar kijken, besluiten we naar deze bui te rijden. De tweede supercell is nog mooier dan de eerste. We staan zo dichtbij dat we in de meso kunnen kijken. Ook bij deze supercell zien we rotaties, maar lijkt er zich geen tornado te vormen. Inmiddels is het bijna 20 uur en gaat de zon onder. Een volgende extreem grote supercell ontwikkelt zich juist voor zonsondergang bij Laredo, op de Mexicaanse grens. We besluiten in de korte tijd die we nog hebben voordat het donker is deze mega supercell te volgen. De bui, prachtig aangelicht door de laagstaande zon laat echter ook geen slurf zien. Wat dat betreft hebben we pech, maar zijn allen zeer tevreden over deze chasedag met 3 prachtig ontwikkelde supercells! Terwijl het overal om ons heen flitst, checken we in bij een motel 8 in Laredo en heffen we het glas in het Texas Road house…
Groetjes, Margot vanuit Laredo
Bron: Tornadojagers.nl
vrijdag 11 mei 2012 15:28
Ook al zien de weerkaarten en niet goed uit, we blijven kijken of er niet toch een goede situatie kan ontstaan. Zo ook na het avondeten, wederom bij een knus Mexicaans restaurantje met alweer bruine bonen. Opnieuw zien we voor de volgende dag alleen in het uiterste zuiden van Texas een gebiedje met warmte en vocht waar wederom een kleine kans (volgens het SPC) is op een enkele supercell. Omdat we de afgelopen twee dagen in hetzelfde gebied hebben rondgereden en weten de er maar weinig wegen zijn, vragen we ons af of we weer terug moeten voor deze marginale case. Alleen afgaan op het verhaal van het SPC, die tamelijk voorzichtig zijn, doen we niet. Op grond van eigen analyses van diverse weermodellen en mede door de enigszins negatieve ervaring van de afgelopen dagen waarin in dezelfde luchtsoort en ongeveer dezelfde shear buien ontstonden die net niet/net wel supercells opleverden zonder tornado’s, hebben we de neiging de chase voor morgen af te blazen en voor een volgend mooi nationaal park te gaan. We merken dat ons gevoel het objectief beoordelen van de situatie beïnvloed en dat is niet goed! Natuurlijk moeten we morgenochtend aan de hand van de actualiteiten en de nieuwste modelinformatie nogmaals de afweging te maken om wel of niet terug te gaan naar het uiterste zuiden van Texas. We besluiten, na een afzakkertje met z’n allen, er eerst maar eens een nachtje over te slapen. Het werd een onrustig nachtje met diverse onweersbuien…
De actuele situatie om 7 uur is niet veranderd. In het gebied in het zuiden van Texas zijn afgelopen nacht diverse buien ontstaan. Ten tijde van de briefing is er zelfs een tornado watch! De buien zijn te ver om er naar toe te rijden, bovendien zullen deze ochtendbuien de aanvoer van warmte en vocht voor eventuele middagbuien tegenwerken. We blazen de chase af en besluiten op ons gemak te ontbijten en de dag verder te besteden om naar New Mexico te rijden voor het national park “White sands”.
Tijdens het ontbijt komt echter de update van het SPC binnen. De meteorologen in dit gespecialiseerde weerbureau verwachten wel middagbuien, specifiek voor het gebied rond de stad Del Rio, op 4 uur afstand van Alpine waar we de nacht hebben doorgebracht. Nogmaals kijken naar de weerkaarten is de conclusie dat na de ochtendbuien die we moeten laten gaan door een kleine put in de bovenlucht de zuidoostelijke winden in de middag toch weer zullen aantrekken en opnieuw genoeg vocht en warmte kunnen aanvoeren voor een tweede poging om buien te laten ontstaan, mogelijk met een supercell en een tornado. We besluiten om onze plannen om naar White sands te gaan te wijzigen en toch weer naar het zuiden te gaan…
De rit naar Del Rio door de ochtendbuien is niet prettig. Met zware regen en enorme plassen op de weg is het handen aan het stuur houden. Tijdens een korte break in Marathon vertelt de benzinepomphoudster dat er gisteren 1.5 inch water is gevallen. De regen komt na een lange periode van droogte en is welkom omdat er in dit gebied veel bosbranden voorkomen. Bovendien vertelt zij dat de regen goed is voor het wildlife en voor deerhunting…. Het schieten op wild is hier een nationale sport.
Tijdens lunch is op satellietbeelden te zien dat er ten zuiden van Del Rio een lijn met cumuli ontwikkelt in het gebied met de hoogste dauwpunten. Ten oosten daarvan zijn al enkele buien ontstaan met torandowaarschuwingen. Die buien kunnen we niet meer halen, maar hopen dat de lijn cumuli zich in de loop van de middag beter ontwikkelt. Wij rijden verder zuidoostwaarts richting Cotulla. Te zien is dat daar gisteren al flinke buien zijn gevallen, Sommige wegen zijn afgesloten, bij een ondergelopen trailerpark wordt gefilmd door de lokale tv. Het duurt tot bijna 18 uur voordat bij Freer bui ontstaat, maar wel een hele fraaie supercell, die er op de radar ( mooie hoek) goed uitziet. We gaan langs de kant van de weg kijken en zien bij een goed ontwikkelde wallcloud kleine rotaties en funnels. Alle omstandigheden wijzen erop dat er een tornado kan ontstaan. Helaas doet ie het niet en moeten we vanwege de regen en de hagelstenen ter grootte van flinke knikkers een eindje verder rijden. Ten oosten van deze supercell ontwikkelt zich een nieuwe cel met rotatie. Omdat deze bui er beter begint uit te zien dan de bui waar we naar kijken, besluiten we naar deze bui te rijden. De tweede supercell is nog mooier dan de eerste. We staan zo dichtbij dat we in de meso kunnen kijken. Ook bij deze supercell zien we rotaties, maar lijkt er zich geen tornado te vormen. Inmiddels is het bijna 20 uur en gaat de zon onder. Een volgende extreem grote supercell ontwikkelt zich juist voor zonsondergang bij Laredo, op de Mexicaanse grens. We besluiten in de korte tijd die we nog hebben voordat het donker is deze mega supercell te volgen. De bui, prachtig aangelicht door de laagstaande zon laat echter ook geen slurf zien. Wat dat betreft hebben we pech, maar zijn allen zeer tevreden over deze chasedag met 3 prachtig ontwikkelde supercells! Terwijl het overal om ons heen flitst, checken we in bij een motel 8 in Laredo en heffen we het glas in het Texas Road house…
Groetjes, Margot vanuit Laredo
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
OOK EEN LEUKE SITE IS DEZE,WWW.TORNADOVIDEOS.NET,VOLG DE TORNADOS LIVE ALS DIE ER ZIJN
totale aantal onweersdagen in nijmegen vanaf januari tot nu dit jaar...33
dagen,waarvan...zwaar onweer op 0 dagen,onweer met hagel 4 dagen,onweer met windstoten 1 dagen.NOODWEER 0 DAGEN,alleen het weerlicht gezien verweg 3 dagen, alleen de donder gehoord 5 dagen van het onweer rondom nijmegen,onweer met veel regen 25 mm en meer 2 dagen
dagen,waarvan...zwaar onweer op 0 dagen,onweer met hagel 4 dagen,onweer met windstoten 1 dagen.NOODWEER 0 DAGEN,alleen het weerlicht gezien verweg 3 dagen, alleen de donder gehoord 5 dagen van het onweer rondom nijmegen,onweer met veel regen 25 mm en meer 2 dagen
Dag 7 Even een stukje rijden
Gisteren was het in Mexico Moederdag. Heb er weinig van gemerkt…. Maar ja ben hier dan ook even geen moeder. We hebben natuurlijk wel een fantastische chasedag gehad met een mogelijke tornado (zie foto verhaal dag 6). Ondanks de brakke weerkaarten zijn we toch mooi al 6 dagen aan het chasen! Ook vandaag is het niet helemaal uitgesloten dat er supercells ontstaan. Het gebied met vocht en warmte ligt nu langs de Texaanse golfkust. De buien die vanwege hoge CAPE waardes en 35 knopen zuidwestelijke bovenlucht rondom een klein laagje in de bovenlucht ontwikkelen, zullen zich voortbewegen in een wel heel smalle kuststrook, zeer dichtbevolkt, met weinig wegen….De grondwinden zien er vandaag minder goed uit, bovendien is er geen externe forcering waarop buien kunnen ontstaan. De kansen zijn dus zeer klein. Om toch niet meteen de chase af te blazen, rijden we vanochtend naar San Antonio om daar nogmaals eens goed naar de situatie te kijken.
In het motel waar we overnacht hebben, zit een hele groep met tornadotoeristen. Gisteren hebben we ook diverse tours zien rondrijden. Onder leiding van meteorologen rijden 2 soms 3 busjes achter elkaar, ieder vol met 10 betalende mensen die graag een tornado willen zien. Een fanatieke Engelsman op leeftijd spreekt ons aan als hij ziet dat wij tijdens ons ontbijt een computer voor ons hebben met weerkaarten. Zij vetrekken zo naar de kust… Vol trots vertelt hij welke beroemde tornadojagers heeft ontmoet, waaronder Sean Casey, de maker van de TIV, Tornado Interception Vehicle, de tank die zichzelf met behulp van pinnen in de grond kan vastzetten om zo heel dichtbij een tornado te komen. In de cockpit van dit opvallende voertuig zit een IMAX camera waarmee Sean de Imax film Tornado Alley heeft gemaakt die vorig jaar in het Omniversum in Nederland heeft gedraaid. Ja, je komt tijdens het chasen heel wat mensen tegen. Als wij ergens staan te kijken naar een supercell stoppen er altijd wel een paar mensen die in de buurt wonen en vragen waar de bui naar toetrekt. We moeten ons natuurlijk altijd beseffen dat wij een supercell en een tornado prachtig vinden, maar dat het voor deze mensen helemaal niet leuk is. Meestal komen de verhalen vanzelf, mensen die al diverse keren hun hele hebben en houwen in de lucht hebben zien vliegen en soms zelfs familieleden hebben verloren. We spreken af dat als we een tornado zien en er staan mensen rondom heen, we niet al te enthousiast zullen reageren…. Dat is ongepast!
Natuurlijk houden ook wij het weer in Nederland in de gaten en lezen op twitter dat er gisteren in Europa diverse supercells en zelfs een paar tornado’s zijn geweest. Ja, het seizoen met gevaarlijke buien begint ook weer in eigen land. Misschien zal de atmosfeer net zoals vorig voorjaar/zomer met regelmaat zo onstabiel worden dat ook in ons eigen landje zware onweersbuien ontstaan met alles er op en eraan. Ook in Nederland ontstaan soms supercells en heel soms een tornado zoals vorig jaar in het noordoosten van Friesland. Maar ook zonder rotatie kunnen windstoten zeer hoge snelheden halen en behoorlijk veel schade aanrichten. Heftige onweersactiviteit en hagelstenen ter grootte van golfballen zijn ook in Nederland mogelijk. Er is een tendens dat extreem weer ook in Nederland steeds vaker zal voorkomen, juist in het seizoen dat er veel buitenactiviteiten worden gepland, zoals grote muziekfestivals en sportevenementen. Indien de kans op zwaar weer groot is, zijn we natuurlijk zeer kwetsbaar en is het van groot belang de weerverwachting zo goed mogelijk in de gaten te houden en eventueel een noodplan te maken. We hopen natuurlijk niet dat wat vorig jaar tijdens het Belgische popfestival Pukkelpop gebeurde, ook tijdens een van de evenementen in ons land gaat gebeuren.
In San Antonio kijken met tijdens de koffie naar de nieuwste kaarten en lezen de verwachting van het SPC. De kans op een paar mooie buien is zo marginaal en het gebied waar we zouden moeten chasen zo onberijdbaar dat we unaniem besluiten de chase over vandaag af te blazen.
Het nationaal park White Sands in New Mexico is bijna 1400 km rijden. Een behoorlijk eind. We rijden ieder 2 uur en stoppen dan even om tanken en de benen te strekken. Het rijdt overigens wel lekker door op de Interstate 10, van San Antonio naar El Paso, een stad op de grens met Mexico met 650.000 mensen. Aan de andere kant van de grens, in Ciudad Juarez wonen 1.3 miljoen mensen. Het is niet verstandig hier een kijkje te nemen. Het ministerie van Buitenlandse zaken geeft voor deze stad een negatief reisadvies vanwege de drugsoorlog waarbij helaas veel onschuldige slachtoffers vallen.
De maximumsnelheid is 80 miles per uur, 130 km per uur, dus het schiet wel lekker op. Met een lekker muziekje (good old Johny Cash) leggen we in 1 dag 1150 km af! Met gescheiden rijstroken en cruise control is het heel relaxt rijden en kijken we onze ogen uit naar motorrijders zonder helm en enorme overload vrachtwagens. Omdat we vandaag geen haast hebben lunchen we in een klein stadje waar de tijd lijkt stil te staan. Tussen de bejaarde bezoekers met enig overgewicht genieten van we een sandwich en enorme bekers Ice Tea.
We rijden verder richting El Paso en checken onze mail op info@tornadojagers.nl . Er is ook een berichtje binnengekomen en een boze weggebruiker, die we kennelijk tijdens het chasen voor de voeten hebben gelopen:
The driver of your white Ford E300 van (Missouri License Plate WG4-C6L), cut me off at a stoplight and nearly ran me off the road at approximately 12:30 PM today. I would suggest that you ask your drivers to pay attention to the road and drive in a more courteous manner. If the driver of your van would have wrecked my truck, I can assure you that a tornado would have been the least of his worries.
Over het algemeen houden we ons ook tijdens het chasen netjes aan de verkeersregels, hoewel het soms heel verleidelijk is harder te rijden om op tijd bij een bui.
We passeren naar het westen toe de tijdsgrens, en komen in plaats van 20 uur om 19 uur aan in ons motel in El Paso. Het is vrijdagavond, ook hier uitgaansavond. We frissen ons op en storten ons in de uitgaansscene van El Paso. Even iets anders dan de hele dag in de auto zitten…
Liefs, Margot vanuit El Paso, Texas
Bron: tornadojagers.nl
Gisteren was het in Mexico Moederdag. Heb er weinig van gemerkt…. Maar ja ben hier dan ook even geen moeder. We hebben natuurlijk wel een fantastische chasedag gehad met een mogelijke tornado (zie foto verhaal dag 6). Ondanks de brakke weerkaarten zijn we toch mooi al 6 dagen aan het chasen! Ook vandaag is het niet helemaal uitgesloten dat er supercells ontstaan. Het gebied met vocht en warmte ligt nu langs de Texaanse golfkust. De buien die vanwege hoge CAPE waardes en 35 knopen zuidwestelijke bovenlucht rondom een klein laagje in de bovenlucht ontwikkelen, zullen zich voortbewegen in een wel heel smalle kuststrook, zeer dichtbevolkt, met weinig wegen….De grondwinden zien er vandaag minder goed uit, bovendien is er geen externe forcering waarop buien kunnen ontstaan. De kansen zijn dus zeer klein. Om toch niet meteen de chase af te blazen, rijden we vanochtend naar San Antonio om daar nogmaals eens goed naar de situatie te kijken.
In het motel waar we overnacht hebben, zit een hele groep met tornadotoeristen. Gisteren hebben we ook diverse tours zien rondrijden. Onder leiding van meteorologen rijden 2 soms 3 busjes achter elkaar, ieder vol met 10 betalende mensen die graag een tornado willen zien. Een fanatieke Engelsman op leeftijd spreekt ons aan als hij ziet dat wij tijdens ons ontbijt een computer voor ons hebben met weerkaarten. Zij vetrekken zo naar de kust… Vol trots vertelt hij welke beroemde tornadojagers heeft ontmoet, waaronder Sean Casey, de maker van de TIV, Tornado Interception Vehicle, de tank die zichzelf met behulp van pinnen in de grond kan vastzetten om zo heel dichtbij een tornado te komen. In de cockpit van dit opvallende voertuig zit een IMAX camera waarmee Sean de Imax film Tornado Alley heeft gemaakt die vorig jaar in het Omniversum in Nederland heeft gedraaid. Ja, je komt tijdens het chasen heel wat mensen tegen. Als wij ergens staan te kijken naar een supercell stoppen er altijd wel een paar mensen die in de buurt wonen en vragen waar de bui naar toetrekt. We moeten ons natuurlijk altijd beseffen dat wij een supercell en een tornado prachtig vinden, maar dat het voor deze mensen helemaal niet leuk is. Meestal komen de verhalen vanzelf, mensen die al diverse keren hun hele hebben en houwen in de lucht hebben zien vliegen en soms zelfs familieleden hebben verloren. We spreken af dat als we een tornado zien en er staan mensen rondom heen, we niet al te enthousiast zullen reageren…. Dat is ongepast!
Natuurlijk houden ook wij het weer in Nederland in de gaten en lezen op twitter dat er gisteren in Europa diverse supercells en zelfs een paar tornado’s zijn geweest. Ja, het seizoen met gevaarlijke buien begint ook weer in eigen land. Misschien zal de atmosfeer net zoals vorig voorjaar/zomer met regelmaat zo onstabiel worden dat ook in ons eigen landje zware onweersbuien ontstaan met alles er op en eraan. Ook in Nederland ontstaan soms supercells en heel soms een tornado zoals vorig jaar in het noordoosten van Friesland. Maar ook zonder rotatie kunnen windstoten zeer hoge snelheden halen en behoorlijk veel schade aanrichten. Heftige onweersactiviteit en hagelstenen ter grootte van golfballen zijn ook in Nederland mogelijk. Er is een tendens dat extreem weer ook in Nederland steeds vaker zal voorkomen, juist in het seizoen dat er veel buitenactiviteiten worden gepland, zoals grote muziekfestivals en sportevenementen. Indien de kans op zwaar weer groot is, zijn we natuurlijk zeer kwetsbaar en is het van groot belang de weerverwachting zo goed mogelijk in de gaten te houden en eventueel een noodplan te maken. We hopen natuurlijk niet dat wat vorig jaar tijdens het Belgische popfestival Pukkelpop gebeurde, ook tijdens een van de evenementen in ons land gaat gebeuren.
In San Antonio kijken met tijdens de koffie naar de nieuwste kaarten en lezen de verwachting van het SPC. De kans op een paar mooie buien is zo marginaal en het gebied waar we zouden moeten chasen zo onberijdbaar dat we unaniem besluiten de chase over vandaag af te blazen.
Het nationaal park White Sands in New Mexico is bijna 1400 km rijden. Een behoorlijk eind. We rijden ieder 2 uur en stoppen dan even om tanken en de benen te strekken. Het rijdt overigens wel lekker door op de Interstate 10, van San Antonio naar El Paso, een stad op de grens met Mexico met 650.000 mensen. Aan de andere kant van de grens, in Ciudad Juarez wonen 1.3 miljoen mensen. Het is niet verstandig hier een kijkje te nemen. Het ministerie van Buitenlandse zaken geeft voor deze stad een negatief reisadvies vanwege de drugsoorlog waarbij helaas veel onschuldige slachtoffers vallen.
De maximumsnelheid is 80 miles per uur, 130 km per uur, dus het schiet wel lekker op. Met een lekker muziekje (good old Johny Cash) leggen we in 1 dag 1150 km af! Met gescheiden rijstroken en cruise control is het heel relaxt rijden en kijken we onze ogen uit naar motorrijders zonder helm en enorme overload vrachtwagens. Omdat we vandaag geen haast hebben lunchen we in een klein stadje waar de tijd lijkt stil te staan. Tussen de bejaarde bezoekers met enig overgewicht genieten van we een sandwich en enorme bekers Ice Tea.
We rijden verder richting El Paso en checken onze mail op info@tornadojagers.nl . Er is ook een berichtje binnengekomen en een boze weggebruiker, die we kennelijk tijdens het chasen voor de voeten hebben gelopen:
The driver of your white Ford E300 van (Missouri License Plate WG4-C6L), cut me off at a stoplight and nearly ran me off the road at approximately 12:30 PM today. I would suggest that you ask your drivers to pay attention to the road and drive in a more courteous manner. If the driver of your van would have wrecked my truck, I can assure you that a tornado would have been the least of his worries.
Over het algemeen houden we ons ook tijdens het chasen netjes aan de verkeersregels, hoewel het soms heel verleidelijk is harder te rijden om op tijd bij een bui.
We passeren naar het westen toe de tijdsgrens, en komen in plaats van 20 uur om 19 uur aan in ons motel in El Paso. Het is vrijdagavond, ook hier uitgaansavond. We frissen ons op en storten ons in de uitgaansscene van El Paso. Even iets anders dan de hele dag in de auto zitten…
Liefs, Margot vanuit El Paso, Texas
Bron: tornadojagers.nl
Bekijk het van de zonnige kant, de meeste regen valt naast je.
Dag 8 White Sands
zondag 13 mei 2012 16:08
Na een avond stappen in El Paso tussen dames met dikke billen in korte rokjes op extreem hoge hakken (krijg pijn in mijn voeten als ik er naar kijk) doen we de ochtendbriefing wat later. Er is alleen in de buurt van van New Orleans nog kans op een interessante bui. We focussen ons vandaag op White Sands National moment. Het is nog een uurtje rijden van El Paso naar het park in New Mexico. We rijden langs de grens met Mexico en kunnen achter het prikkeldraad de krottenwijken van Ciudad Juarez zien liggen. Een geheel andere wereld.
In het noorden van de Chihuahuan woestijn ligt een door bergen omringde vallei, het Tularosa Bassin. In het hart van dit bassin ligt een van ’s werelds grootste natuurwonderen, het glinsterend witte zand van New Mexico. Grote duinen van gypszand bedekken 275 vierkante miles van de woestijn. White Sands is het grootste gyps-duin veld in de wereld. De duinen veranderen voortdurend. Ze groeien, krimpen, en kruipen zelfs naar een andere plaats door de voordurend sterke zuidwestenwinden. Het gyps dat de basis vormt voor het witte zand werd 250 miljoen jaar geleden op de bodem van een ondiepe zee neergeslagen. Daarna werd het in de vorm van steen 70 miljoen jaar geleden bij de vorming van de Rocky Mountains omhoog geduwd. 10 miljoen jaar geleden is het centrum van de heuvel ingestort en ontstond het Tularosa Basin. Gyps In de vorm van zand is zeldzaam. Gyps lost namelijk op in water. Omdat er geen afvoer is vanuit het Tularosa blijft het gyps op zijn plaats.
In dit extreme klimaat kunnen planten en dieren alleen overleven als ze zich aanpassen aan de droogte en warmte. Er zijn slechts een paar soorten planten die snel genoeg groeien om de groeiende en verplaatsende duinen voor te zijn. De dieren die hier leven hebben zich ook aangepast. Het zijn vooral kleine dieren zoals kleine vossen, konijnen, muizen, salamanders en slangen die met heel weinig water toe kunnen. Sommige dieren drinken helemaal geen water, maar leven van het bloed van hun prooi. In dit gebied valt jaarlijks maar 10 inch water. Sommige dieren hebben extreem grote oren. In die oren lopen bloedvaten waardoor ze kunnen afkoelen. Er zijn ook dieren die je overdag niet ziet, die leven ’s nachts als het koeler is. Een van de meeste opvallende dieren is de witte salamander. Optimaal aangepast door camouflage aan deze witte omgeving.
In deze witte omgeving lijkt onze witte bus grijs. We smeren ons goed in met factor 50 en lopen een netjes uitgezette trail door het witte zand, Coen en Arno op blote voeten. Een zeer fotogenieke omgeving met prachtige vormen gemaakt door de wind, de felle blauwe lucht en de opmerkelijke begroeing van kleine bomen en struiken. In de schaduw van die struikjes hoor je van alles ritselen en zie je sporen van salamanders. Met camera’s en water lopen we onder de brandende zon. Opvallend is dat het zand koel blijft. Het wit reflecteert de zonnestralen. Schuif je een beetje zand weg, is het zelfs koud. Boven deze relatief koele witte omgeving zie je geen enkele wolk ontstaan. Daarentegen zie je rondom het gebied, dat niet alleen een natuurpark is, maar ook een militair gebied waar in 1945 de eerste atoombom is ontploft, flinke opbollende cumuli en tegen het eind van de middag een paar flinke buien. We lopen de 8 miles Alkali trail maar raken op een gegeven moment de aanwijspaaltjes in het zand kwijt. Gelukkig hebben de mannen een ingebouwde kompas (ik niet, draai een rondje en weet al niet meer waar ik ben) en komen uiteindelijk toch weer bij de bus uit. Een heerlijke ontspannen middag zonder weer, maar met veel zand. We zijn allemaal aan een douche toe en zien dat we vandaag flink wat zon hebben gehad…. Dat mag ook wel na 7 dagen lang alleen maar in de bus te hebben gezeten.
Groetjes, Margot vanuit White Sands National Monument.
Bron: Tornadojagers.nl
zondag 13 mei 2012 16:08
Na een avond stappen in El Paso tussen dames met dikke billen in korte rokjes op extreem hoge hakken (krijg pijn in mijn voeten als ik er naar kijk) doen we de ochtendbriefing wat later. Er is alleen in de buurt van van New Orleans nog kans op een interessante bui. We focussen ons vandaag op White Sands National moment. Het is nog een uurtje rijden van El Paso naar het park in New Mexico. We rijden langs de grens met Mexico en kunnen achter het prikkeldraad de krottenwijken van Ciudad Juarez zien liggen. Een geheel andere wereld.
In het noorden van de Chihuahuan woestijn ligt een door bergen omringde vallei, het Tularosa Bassin. In het hart van dit bassin ligt een van ’s werelds grootste natuurwonderen, het glinsterend witte zand van New Mexico. Grote duinen van gypszand bedekken 275 vierkante miles van de woestijn. White Sands is het grootste gyps-duin veld in de wereld. De duinen veranderen voortdurend. Ze groeien, krimpen, en kruipen zelfs naar een andere plaats door de voordurend sterke zuidwestenwinden. Het gyps dat de basis vormt voor het witte zand werd 250 miljoen jaar geleden op de bodem van een ondiepe zee neergeslagen. Daarna werd het in de vorm van steen 70 miljoen jaar geleden bij de vorming van de Rocky Mountains omhoog geduwd. 10 miljoen jaar geleden is het centrum van de heuvel ingestort en ontstond het Tularosa Basin. Gyps In de vorm van zand is zeldzaam. Gyps lost namelijk op in water. Omdat er geen afvoer is vanuit het Tularosa blijft het gyps op zijn plaats.
In dit extreme klimaat kunnen planten en dieren alleen overleven als ze zich aanpassen aan de droogte en warmte. Er zijn slechts een paar soorten planten die snel genoeg groeien om de groeiende en verplaatsende duinen voor te zijn. De dieren die hier leven hebben zich ook aangepast. Het zijn vooral kleine dieren zoals kleine vossen, konijnen, muizen, salamanders en slangen die met heel weinig water toe kunnen. Sommige dieren drinken helemaal geen water, maar leven van het bloed van hun prooi. In dit gebied valt jaarlijks maar 10 inch water. Sommige dieren hebben extreem grote oren. In die oren lopen bloedvaten waardoor ze kunnen afkoelen. Er zijn ook dieren die je overdag niet ziet, die leven ’s nachts als het koeler is. Een van de meeste opvallende dieren is de witte salamander. Optimaal aangepast door camouflage aan deze witte omgeving.
In deze witte omgeving lijkt onze witte bus grijs. We smeren ons goed in met factor 50 en lopen een netjes uitgezette trail door het witte zand, Coen en Arno op blote voeten. Een zeer fotogenieke omgeving met prachtige vormen gemaakt door de wind, de felle blauwe lucht en de opmerkelijke begroeing van kleine bomen en struiken. In de schaduw van die struikjes hoor je van alles ritselen en zie je sporen van salamanders. Met camera’s en water lopen we onder de brandende zon. Opvallend is dat het zand koel blijft. Het wit reflecteert de zonnestralen. Schuif je een beetje zand weg, is het zelfs koud. Boven deze relatief koele witte omgeving zie je geen enkele wolk ontstaan. Daarentegen zie je rondom het gebied, dat niet alleen een natuurpark is, maar ook een militair gebied waar in 1945 de eerste atoombom is ontploft, flinke opbollende cumuli en tegen het eind van de middag een paar flinke buien. We lopen de 8 miles Alkali trail maar raken op een gegeven moment de aanwijspaaltjes in het zand kwijt. Gelukkig hebben de mannen een ingebouwde kompas (ik niet, draai een rondje en weet al niet meer waar ik ben) en komen uiteindelijk toch weer bij de bus uit. Een heerlijke ontspannen middag zonder weer, maar met veel zand. We zijn allemaal aan een douche toe en zien dat we vandaag flink wat zon hebben gehad…. Dat mag ook wel na 7 dagen lang alleen maar in de bus te hebben gezeten.
Groetjes, Margot vanuit White Sands National Monument.
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Dag 9 De bui en de berg
maandag 14 mei 2012 16:22
Krijg van de mannen op deze Moederdag (ondanks dat ik hun moeder niet ben…) een cadeautje, een cd van Starbucks. Bij Starbucks hebben ze niet alleen lekkere en verantwoorde koffie en cake, maar ook kleine cadeautjes met een goed verhaal. Zo ook deze cd, Every Mother Counts, waarop artiesten zoals Bono, Paul Simon en Seal voor een goed doel, in dit geval een fonds dat zich inzet voor de vermindering van moedersterfte op de wereld, een nummer maken.
We ontbijten deze zonnige ochtend niet in de lobby van het motel, maar bij een ontbijtrestaurant. Ongelofelijk wat Amerikanen allemaal naar binnen slaan. Pannenkoeken met slagroom, eieren, spek, worst en zelfs hele biefstukken met gebakken aardappels…. Terwijl wij bescheiden een eitje met toast eten, kijken we op de laptop naar de weerkaarten voor vandaag. Hoewel we niet meer in de warme en vochtige golflucht zitten, wordt vandaag achter met wegtrekkende bovenluchtlaag met een zuidelijke wind toch weer een beetje vocht aangevoerd met dauwpunten van 10 graden. Met CAPE waardes tussen 500 en 1000 kunnen vanmiddag, getriggerd door de noord-zuid georiënteerde bergketens in New Mexico, toch een aantal interessante buien ontstaan. De lucht in de hogere lagen van de atmosfeer komt uit het westen tot noordwesten. In combinatie met de zuidelijke winden aan de grond kunnen buien zich organiseren tot mogelijke high-based supercells. Het SPC geeft een 2 % tornadobox. We rijden van Alamogordo, waar we overnacht richting San Rosa en zullen moeten afwachten of er inderdaad boven de Sacramento Mountains buien ontstaan. Deze buien zullen als ze het supercell stadium hebben bereikt naar het zuidoosten of zelfs zuiden trekken.
We rijden noordwaarts richting San Rosa en lunchen in een sfeervol 50-er jaren café. Overal boven de bergen ontstaan buien, nog geen van allen goed ontwikkelt. Buiten is het 12 graden, we doen zelfs even de verwarming aan. Het is wachten op de zuidoostenwinden met de hogere dauwpunten. En wachten is vervelend! Maar er zit niets anders op dan om constant nieuwe waarnemingen, radar en satellietbeelden op te halen en te kijken of er een bui zit die zich wel lijkt te organiseren. En dan nog is de vraag of we die bui moet volgen, het wegennet is ontzettend brak en er zijn overal bergen. We volgen een goed uitziende bui over de enige weg die naar het zuidoosten loopt van San Rosa naar Roswell.
Roswell is bekend van het UFO incident in 1947. Tussen Corona en Roswell stortte in dat jaar een onbekend object neer in het veld dat verdacht snel werd weggehaald door de luchtmacht. Daarna kwamen de verhalen over een neergestort ruimteschip met alliens en kwam Roswell in het wereldnieuws. Uit onderzoek van de brokstukken bleek later dat het een hoogte ballon van het leger zou kunnen zijn geweest, gebruikt voor een geheime missie…
De naar het zuiden trekkende bui moet echter een flinke berg over van 3000 meter. De vraag is of ie dat zal overleven? Om de bui heenrijdend op de spaarzame wegen tussen de bergen door zien we dat de bui moeite heeft met de berg, maar het wel uiteindelijk wel overleeft en aan de zuidkant met een hernieuwde zuidoostelijke inflow zelfs flink begint te activeren! Na uren lang wachten bij een benzinestation is het nu een race tegen de klok. Kunnen we op tijd aan de zuidkant van de bui komen?
Dat lukt! We waren een beetje bang dat we vandaag niets zouden zien. Gelukkig kunnen we de inmiddels goed ontwikkelde supercell op een eenzaam weggetje toch een aantal minuten aanschouwen. Er lijkt zelfs een wallcloud te ontstaan en mogelijk ook een funnel. Mede door de bliksemactiviteit is de bui zeer fotogeniek. We rijden voor de bui uit richting Artesia waar het al aardig donker begint te worden en komen even onder een stuk van de bui door met grote hagelstenen. Aan het geluid op het dak van de bus te horen zijn het penny-size hagelstenen. Het dak van de bus zal wel een paar deuken oplopen… (bekijk hier de video) In de stromende regen checken we in in een motel in Artesia. Overvloedige regen heeft de straten van deze stad helemaal onder water gezet…. We eten bij het enige nog open zijde restaurant, een all you can eat Chinees en krijgen het weer een beetje warm van de hot en spicy Mongolian BBQ. Op onze motelkamer kijken we nog even naar de radar en zien dat onze bui met flinke snelheid richting Texas trekkend nog steeds behoorlijk actief is.
Ook vandaag zijn we niet de enige stormchasers. We zien diverse tours met busjes rondrijden en houden de tweet van Reed Timmer is de gaten. Die retweet in de loop van de middag dat een 1 tornado is gezien ten westen van de weg naar Albuquerque, in Magdalena.
Greetings from Artesia, New Mexico,
Margot en de mannen
Bron: Tornadojagers.nl
maandag 14 mei 2012 16:22
Krijg van de mannen op deze Moederdag (ondanks dat ik hun moeder niet ben…) een cadeautje, een cd van Starbucks. Bij Starbucks hebben ze niet alleen lekkere en verantwoorde koffie en cake, maar ook kleine cadeautjes met een goed verhaal. Zo ook deze cd, Every Mother Counts, waarop artiesten zoals Bono, Paul Simon en Seal voor een goed doel, in dit geval een fonds dat zich inzet voor de vermindering van moedersterfte op de wereld, een nummer maken.
We ontbijten deze zonnige ochtend niet in de lobby van het motel, maar bij een ontbijtrestaurant. Ongelofelijk wat Amerikanen allemaal naar binnen slaan. Pannenkoeken met slagroom, eieren, spek, worst en zelfs hele biefstukken met gebakken aardappels…. Terwijl wij bescheiden een eitje met toast eten, kijken we op de laptop naar de weerkaarten voor vandaag. Hoewel we niet meer in de warme en vochtige golflucht zitten, wordt vandaag achter met wegtrekkende bovenluchtlaag met een zuidelijke wind toch weer een beetje vocht aangevoerd met dauwpunten van 10 graden. Met CAPE waardes tussen 500 en 1000 kunnen vanmiddag, getriggerd door de noord-zuid georiënteerde bergketens in New Mexico, toch een aantal interessante buien ontstaan. De lucht in de hogere lagen van de atmosfeer komt uit het westen tot noordwesten. In combinatie met de zuidelijke winden aan de grond kunnen buien zich organiseren tot mogelijke high-based supercells. Het SPC geeft een 2 % tornadobox. We rijden van Alamogordo, waar we overnacht richting San Rosa en zullen moeten afwachten of er inderdaad boven de Sacramento Mountains buien ontstaan. Deze buien zullen als ze het supercell stadium hebben bereikt naar het zuidoosten of zelfs zuiden trekken.
We rijden noordwaarts richting San Rosa en lunchen in een sfeervol 50-er jaren café. Overal boven de bergen ontstaan buien, nog geen van allen goed ontwikkelt. Buiten is het 12 graden, we doen zelfs even de verwarming aan. Het is wachten op de zuidoostenwinden met de hogere dauwpunten. En wachten is vervelend! Maar er zit niets anders op dan om constant nieuwe waarnemingen, radar en satellietbeelden op te halen en te kijken of er een bui zit die zich wel lijkt te organiseren. En dan nog is de vraag of we die bui moet volgen, het wegennet is ontzettend brak en er zijn overal bergen. We volgen een goed uitziende bui over de enige weg die naar het zuidoosten loopt van San Rosa naar Roswell.
Roswell is bekend van het UFO incident in 1947. Tussen Corona en Roswell stortte in dat jaar een onbekend object neer in het veld dat verdacht snel werd weggehaald door de luchtmacht. Daarna kwamen de verhalen over een neergestort ruimteschip met alliens en kwam Roswell in het wereldnieuws. Uit onderzoek van de brokstukken bleek later dat het een hoogte ballon van het leger zou kunnen zijn geweest, gebruikt voor een geheime missie…
De naar het zuiden trekkende bui moet echter een flinke berg over van 3000 meter. De vraag is of ie dat zal overleven? Om de bui heenrijdend op de spaarzame wegen tussen de bergen door zien we dat de bui moeite heeft met de berg, maar het wel uiteindelijk wel overleeft en aan de zuidkant met een hernieuwde zuidoostelijke inflow zelfs flink begint te activeren! Na uren lang wachten bij een benzinestation is het nu een race tegen de klok. Kunnen we op tijd aan de zuidkant van de bui komen?
Dat lukt! We waren een beetje bang dat we vandaag niets zouden zien. Gelukkig kunnen we de inmiddels goed ontwikkelde supercell op een eenzaam weggetje toch een aantal minuten aanschouwen. Er lijkt zelfs een wallcloud te ontstaan en mogelijk ook een funnel. Mede door de bliksemactiviteit is de bui zeer fotogeniek. We rijden voor de bui uit richting Artesia waar het al aardig donker begint te worden en komen even onder een stuk van de bui door met grote hagelstenen. Aan het geluid op het dak van de bus te horen zijn het penny-size hagelstenen. Het dak van de bus zal wel een paar deuken oplopen… (bekijk hier de video) In de stromende regen checken we in in een motel in Artesia. Overvloedige regen heeft de straten van deze stad helemaal onder water gezet…. We eten bij het enige nog open zijde restaurant, een all you can eat Chinees en krijgen het weer een beetje warm van de hot en spicy Mongolian BBQ. Op onze motelkamer kijken we nog even naar de radar en zien dat onze bui met flinke snelheid richting Texas trekkend nog steeds behoorlijk actief is.
Ook vandaag zijn we niet de enige stormchasers. We zien diverse tours met busjes rondrijden en houden de tweet van Reed Timmer is de gaten. Die retweet in de loop van de middag dat een 1 tornado is gezien ten westen van de weg naar Albuquerque, in Magdalena.
Greetings from Artesia, New Mexico,
Margot en de mannen
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Wat een mooi gezicht die donkere wolken gecombineerd met het witte zand !
Kan vertellen dat ik erg jaloers ben op die combinatie, moet een facinerend schouwspel zijn geweest want vermoed dat de bliksem erg vel reflecteerd op het zand.
Bedankt voor de verhalen, heb weer genoten!
Kan vertellen dat ik erg jaloers ben op die combinatie, moet een facinerend schouwspel zijn geweest want vermoed dat de bliksem erg vel reflecteerd op het zand.
Bedankt voor de verhalen, heb weer genoten!
Dag 11 Berenchase
woensdag 16 mei 2012 19:54
Het zit de tornadojagers niet mee, lezen we op weer.nl. Nou, het kan slechter hoor! Op dezelfde site lezen we dat het in Nederland vandaag maar 10 tot 12 graden wordt, wij zitten op 3000 meter hoogte in de zon en kijken naar de gisteren nog vers besneeuwde Pikes Peak in de Rocky Mountains in Colorado.
Ja, het is natuurlijk balen dat we geen severe weather kunnen chasen. De straalstroom ligt helemaal over de grens met Canada , het vocht is helemaal teruggeduwd naar de Golf van Mexico. De komende dagen passeren zwakke ruggen en hoogtelaagjes de Rocky’s en de Plains. Er zullen wel ergens buien ontstaan, maar niet interessant genoeg. Daarom plan B, wandelen in de Rocky’s. De van noordwest naar zuidoost lopende bergketen tussen Canada en Mexico met toppen boven de 4 kilometer. Afgelopen dagen heeft het met een noordwestelijke stroming nog gesneeuwd. De lucht is strak blauw en natuur komt hier na een lange winter weer tot leven.
Wij verblijven de komende twee dagen niet in een anoniem motel langs de highway, maar in een bed en breakfast. Het bed en breakfast van Frank en Sue Gray in Woodland hebben we zes jaar geleden ook al eens bezocht. Het ligt midden in de bossen. Frank en Sue zijn niet alleen geweldige gastheer en vrouw, zij hebben hun huis helemaal ingericht op het ontvangen van gasten. Er zijn 4 gezellige slaapkamers, met comfortabele bedden met zelfgemaakte quilts, dikke kussens en een tapijt waar je helemaal in wegzakt. De woonkamer en eetkeuken zijn net een museum met talrijke schilderijen en prularia. Frank is pottenbakker en dat kun je wel zien. Alle bordjes, kopjes en schalen zijn zelfgemaakt. IJstea staat op het aanrecht, ijs komt icemaker en op het buffet staan vers gebakken cakejes en chocoladekoekjes. In de tuin staat een jacuzzi, waar we na het diner in stappen en uren naar de sterren kijken. Ja, het zit de tornadojagers niet mee!
Na een fantastisch ontbijt met wentelteefjes, verse aardbeien, yoghurt, cranberriesap en speciaal voor de mannen eggs en bacon, vertrekken we naar het begin van de Grags trail. Deze trail moet te doen zijn voor ons, 5 miles en gaat naar de top op 3250 meter. Het eerste stuk is behoorlijk stijl, daarna gaat het door een stuk grasland verder langzaam omhoog. Links en rechts zien we het roze graniet in blokken omhoog steken. Soms lijkt het niet echt maar alsof we in de Efteling zijn…. Achter elke papier-maché roze geschilde rots zullen wel steigers staan. We stijgen langzaam verder en lopen over met ijs bedekte beekjes en sneeuwresten. Het gras is nog platgeslagen van de sneeuw, af en toe zie een paar jonge frisse sprietjes eruit steken. De meeste bomen zijn naaldbomen, af en toe staan er ook groepjes berkenbomen. In de tuin van Frank en Sue al met tere groene blaadjes, 300 meter hoger ( 2 graden) zijn de bomen nog kaal. Op de top is het uitzicht adembenemend en genieten we van onze welverdiende muslireepjes en chocola. Naast de prachtige roze rotsformaties zijn ook de dode naaldbomen fotogeniek, grijs, helemaal verdraaid en verweerd door het weer. Behalve een paar vogels en eekhoorns zien we geen dieren. Maar die zijn er natuurlijk wel, In de sneeuw zien we voetstappen van herten en van beren! Ja, die zitten hier volop, zelfs in de achtertuin van Frank en Sue. Toen we gisteren relaxed in de jacuzzi zaten en naar Andre Kuipers zwaaiden begonnen de 3 honden van Frank en Sue enorm te blaffen. Frank vertelde vanochtend tijdens het ontbijt dat ie aan de honden kon horen dat het beer was geweest die iets te dichtbij kwam.
Het zit ons niet mee, we hebben nog NIETS gezien ….. maar we zijn heel goed in het chasen van beren. Ook leuk! Bye, bye, zwaai, zwaai, Margot op 3000 meter hoogte in Woodlands, Colorado. (in de zon is het 25 graden, in korte broek met een biertje!)
Bron: Tornadojagers.nl
woensdag 16 mei 2012 19:54
Het zit de tornadojagers niet mee, lezen we op weer.nl. Nou, het kan slechter hoor! Op dezelfde site lezen we dat het in Nederland vandaag maar 10 tot 12 graden wordt, wij zitten op 3000 meter hoogte in de zon en kijken naar de gisteren nog vers besneeuwde Pikes Peak in de Rocky Mountains in Colorado.
Ja, het is natuurlijk balen dat we geen severe weather kunnen chasen. De straalstroom ligt helemaal over de grens met Canada , het vocht is helemaal teruggeduwd naar de Golf van Mexico. De komende dagen passeren zwakke ruggen en hoogtelaagjes de Rocky’s en de Plains. Er zullen wel ergens buien ontstaan, maar niet interessant genoeg. Daarom plan B, wandelen in de Rocky’s. De van noordwest naar zuidoost lopende bergketen tussen Canada en Mexico met toppen boven de 4 kilometer. Afgelopen dagen heeft het met een noordwestelijke stroming nog gesneeuwd. De lucht is strak blauw en natuur komt hier na een lange winter weer tot leven.
Wij verblijven de komende twee dagen niet in een anoniem motel langs de highway, maar in een bed en breakfast. Het bed en breakfast van Frank en Sue Gray in Woodland hebben we zes jaar geleden ook al eens bezocht. Het ligt midden in de bossen. Frank en Sue zijn niet alleen geweldige gastheer en vrouw, zij hebben hun huis helemaal ingericht op het ontvangen van gasten. Er zijn 4 gezellige slaapkamers, met comfortabele bedden met zelfgemaakte quilts, dikke kussens en een tapijt waar je helemaal in wegzakt. De woonkamer en eetkeuken zijn net een museum met talrijke schilderijen en prularia. Frank is pottenbakker en dat kun je wel zien. Alle bordjes, kopjes en schalen zijn zelfgemaakt. IJstea staat op het aanrecht, ijs komt icemaker en op het buffet staan vers gebakken cakejes en chocoladekoekjes. In de tuin staat een jacuzzi, waar we na het diner in stappen en uren naar de sterren kijken. Ja, het zit de tornadojagers niet mee!
Na een fantastisch ontbijt met wentelteefjes, verse aardbeien, yoghurt, cranberriesap en speciaal voor de mannen eggs en bacon, vertrekken we naar het begin van de Grags trail. Deze trail moet te doen zijn voor ons, 5 miles en gaat naar de top op 3250 meter. Het eerste stuk is behoorlijk stijl, daarna gaat het door een stuk grasland verder langzaam omhoog. Links en rechts zien we het roze graniet in blokken omhoog steken. Soms lijkt het niet echt maar alsof we in de Efteling zijn…. Achter elke papier-maché roze geschilde rots zullen wel steigers staan. We stijgen langzaam verder en lopen over met ijs bedekte beekjes en sneeuwresten. Het gras is nog platgeslagen van de sneeuw, af en toe zie een paar jonge frisse sprietjes eruit steken. De meeste bomen zijn naaldbomen, af en toe staan er ook groepjes berkenbomen. In de tuin van Frank en Sue al met tere groene blaadjes, 300 meter hoger ( 2 graden) zijn de bomen nog kaal. Op de top is het uitzicht adembenemend en genieten we van onze welverdiende muslireepjes en chocola. Naast de prachtige roze rotsformaties zijn ook de dode naaldbomen fotogeniek, grijs, helemaal verdraaid en verweerd door het weer. Behalve een paar vogels en eekhoorns zien we geen dieren. Maar die zijn er natuurlijk wel, In de sneeuw zien we voetstappen van herten en van beren! Ja, die zitten hier volop, zelfs in de achtertuin van Frank en Sue. Toen we gisteren relaxed in de jacuzzi zaten en naar Andre Kuipers zwaaiden begonnen de 3 honden van Frank en Sue enorm te blaffen. Frank vertelde vanochtend tijdens het ontbijt dat ie aan de honden kon horen dat het beer was geweest die iets te dichtbij kwam.
Het zit ons niet mee, we hebben nog NIETS gezien ….. maar we zijn heel goed in het chasen van beren. Ook leuk! Bye, bye, zwaai, zwaai, Margot op 3000 meter hoogte in Woodlands, Colorado. (in de zon is het 25 graden, in korte broek met een biertje!)
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Dag 12 Op grote hoogte
donderdag 17 mei 2012 21:11
We zitten nog steeds in de Rocky’s in Colorado. We zouden hier allemaal wel willen wonen. Hoge bergen, schone lucht en vriendelijke mensen. We genieten opnieuw een fantastisch ontbijt met onze gastheer Frank en gastvrouw Sue en kijken daarna naar de weerkaarten om een planning te maken voor de komende dagen. Vandaag is er geen kans op severe weather. Morgen is de kans zeer marginaal helemaal in North-Dakota. Hoewel warmte ontbreekt, wordt de lucht op de Plains langzaam wel vochtiger. Ook begint vanuit het westen, op nadering van de grote trog die in het weekeinde heel de Amerika gaat passeren, de wind op grote hoogte toe te nemen. Vrijdag is er meer vocht op de Plains voorhanden en is het afwachten of de bovenluchtwinden genoeg schering gaan opleveren voor de vorming van interessante buien. Mogelijk dat dit ergens boven Nebraska of Kansas zal zijn. Om ons voor beide cases in positie te rijden, verlaten we Woodlands ( mijn pijn in ons hart) en vertrekken we naar het zuidoosten van Wyoming. Voordat we weer een stukje gaan rijden (door National Rocky Mountains park) beklimmen we de berg waar we de afgelopen dagen naar gekeken hebben. Pikes peak is een berg roze graniet van 4302 meter hoog. Door de goede geasfalteerde tolweg en een spoorlijn met een Zwiterse trein is deze berg de meest bezochte van alle 54 hoge bergen van de Rockys.
De weg naar de top begint groen met een mix van naaldbomen en berken. Landbouw is op een hoogte van 3000 meter al niet meer mogelijk, daarvoor is het groeiseizoen te kort. Door het National Forest met grote blauwe stuwmeren klimmen we via haarspeldbochten omhoog naar de subalpine zone, waar de berken ontbreken en de dennenbomen veel kleiner zijn. Af en toe moeten we even slikken om weer wat te horen. De luchtdruk neemt af. Om het verschil in druk rondom onze trommelvliezen in onze oren te herstellen moet je af en toe even slikken. Daarna volgt de alpine zone en passeren we op 3500 meter de boomgrens. Daarboven groeit alleen nog maar een beetje gras en zien we langs de kant van de weg vers geschoven sneeuw. Hoger zijn verse skisporen te zien. Als we langzaam rijden zien we af en toe de kopjes van Alpenmarmotten nieuwsgierig omhoog steken. We kijken of we het bighorn sheep zien. Dit dier klautert gemakkelijk over de roze granietblokken en leeft ook van het schamele gras wat hier groeit. (helaas zien we hem niet) We bereiken de kale top en zien dat we niet de enige bezoekers zijn. Er is zelfs een restaurant en een souvenirshop. Het is best frisjes, het weerstation geeft 46 graden Farhenheit aan, 8 graden Celsius, en het waait flink; 12 miles per uur. In lange broeken en dikke vesten genieten van het adembenemende uitzicht. We zien de wolkenbasis vrijwel gelijk aan het niveau waarop we nu staan. Het aandeel cirrus is wat groter geworden. Het vocht komt er op grote hoogte dus al aan.
Op deze hoogte kun je last krijgen van hoogteziekte. Coen had er gisteren al een beetje last van toe we de trail tot 3250 meter omhoog liepen. Een paar paracetamollen en een middagdutje deden de hoofdpijn zakken. Hoogteziekte, ook wel bergziekte, alpenziekte of hypobaropathie, is de naam voor een verzameling van ziekteverschijnselen die optreden als een persoon zich te snel naar grote hoogtes verplaatst. Hoogteziekte kan optreden vanaf hoogtes van 2500 meter, maar meestal treedt hoogteziekte op boven de 3500 meter. De individuele gevoeligheid van mensen verschilt sterk. Tot ongeveer 6000 meter hoogte treedt hoogteziekte alleen op bij onvoldoende geacclimatiseerde of hiervoor zeer gevoelige mensen. Doordat de luchtdruk ongeveer elke 5500 meter halveert, bevat hetzelfde volume ingeademde lucht op die hoogte de helft minder zuurstof. Het lichaam controleert echter niet direct het zuurstofniveau in het bloed. In plaats daarvan wordt gecontroleerd op de hoeveelheid koolzuurgas, een afvalproduct dat moet worden uitgeademd. Bij verlaagde luchtdruk is de relatie tussen hoe moeilijk het lichaam aan zuurstof kan komen en hoe moeilijk het is om koolzuurgas kwijt te raken verstoord. Daardoor kan een tekort aan zuurstof ontstaan. Het menselijk lichaam heeft enige weken nodig om extra rode bloedcellen rode bloedcellen aan te maken. De nieren gaan bij een verlaagde zuurstofspanning het hormoon erytropoëtine aanmaken dat het rode beenmerg aanzet tot een grotere productie aan rode bloedcellen. Als het lichaam voldoende geacclimatiseerd is, kan een mens in principe voor altijd op deze hoogte verblijven. Dit verandert vanaf een hoogte van ongeveer 6000 meter. Zo kan zelfs een goed geoefende en volledig geacclimatiseerd persoon slechts enkele dagen verblijven op een hoogte van 8000 meter. De hoogte van 9000 meter geldt als de absolute bovengrens waarop een mens in leven kan blijven.
Zo hoog komen we niet. Na een uurtje op 4300 meter rijden we langzaam in de eerste versnelling naar beneden en proberen nog even een Alpenmarmot op de gevoelige plaat te vangen.
We verblijven ook de rest van de dag in hogere sferen en proberen de pasweg door het Nationaal Park Rocky Mountains te rijden. Als we het tolhuisje bereiken staat er echter een bordje dat de weg is afgesloten. We horen van een vriendelijke voorbijgangster dat dit pas een uur geleden is gebeurd, vanwege het weer! Kijkend naar de radar zien we een paar laffe buitjes. Amerikanen zijn wat dat betreft heel erg voorzichtig. We moeten nu een flink eind omrijden om op onze bestemming Laramie in Wyoming te komen. Er wordt even gemopperd in de bus, maar de rit door het prachtige landschap maakt alles weer goed.
Groetjes, Margot vanuit Laramie, Wyoming.
Bron: Tornadojagers.nl
donderdag 17 mei 2012 21:11
We zitten nog steeds in de Rocky’s in Colorado. We zouden hier allemaal wel willen wonen. Hoge bergen, schone lucht en vriendelijke mensen. We genieten opnieuw een fantastisch ontbijt met onze gastheer Frank en gastvrouw Sue en kijken daarna naar de weerkaarten om een planning te maken voor de komende dagen. Vandaag is er geen kans op severe weather. Morgen is de kans zeer marginaal helemaal in North-Dakota. Hoewel warmte ontbreekt, wordt de lucht op de Plains langzaam wel vochtiger. Ook begint vanuit het westen, op nadering van de grote trog die in het weekeinde heel de Amerika gaat passeren, de wind op grote hoogte toe te nemen. Vrijdag is er meer vocht op de Plains voorhanden en is het afwachten of de bovenluchtwinden genoeg schering gaan opleveren voor de vorming van interessante buien. Mogelijk dat dit ergens boven Nebraska of Kansas zal zijn. Om ons voor beide cases in positie te rijden, verlaten we Woodlands ( mijn pijn in ons hart) en vertrekken we naar het zuidoosten van Wyoming. Voordat we weer een stukje gaan rijden (door National Rocky Mountains park) beklimmen we de berg waar we de afgelopen dagen naar gekeken hebben. Pikes peak is een berg roze graniet van 4302 meter hoog. Door de goede geasfalteerde tolweg en een spoorlijn met een Zwiterse trein is deze berg de meest bezochte van alle 54 hoge bergen van de Rockys.
De weg naar de top begint groen met een mix van naaldbomen en berken. Landbouw is op een hoogte van 3000 meter al niet meer mogelijk, daarvoor is het groeiseizoen te kort. Door het National Forest met grote blauwe stuwmeren klimmen we via haarspeldbochten omhoog naar de subalpine zone, waar de berken ontbreken en de dennenbomen veel kleiner zijn. Af en toe moeten we even slikken om weer wat te horen. De luchtdruk neemt af. Om het verschil in druk rondom onze trommelvliezen in onze oren te herstellen moet je af en toe even slikken. Daarna volgt de alpine zone en passeren we op 3500 meter de boomgrens. Daarboven groeit alleen nog maar een beetje gras en zien we langs de kant van de weg vers geschoven sneeuw. Hoger zijn verse skisporen te zien. Als we langzaam rijden zien we af en toe de kopjes van Alpenmarmotten nieuwsgierig omhoog steken. We kijken of we het bighorn sheep zien. Dit dier klautert gemakkelijk over de roze granietblokken en leeft ook van het schamele gras wat hier groeit. (helaas zien we hem niet) We bereiken de kale top en zien dat we niet de enige bezoekers zijn. Er is zelfs een restaurant en een souvenirshop. Het is best frisjes, het weerstation geeft 46 graden Farhenheit aan, 8 graden Celsius, en het waait flink; 12 miles per uur. In lange broeken en dikke vesten genieten van het adembenemende uitzicht. We zien de wolkenbasis vrijwel gelijk aan het niveau waarop we nu staan. Het aandeel cirrus is wat groter geworden. Het vocht komt er op grote hoogte dus al aan.
Op deze hoogte kun je last krijgen van hoogteziekte. Coen had er gisteren al een beetje last van toe we de trail tot 3250 meter omhoog liepen. Een paar paracetamollen en een middagdutje deden de hoofdpijn zakken. Hoogteziekte, ook wel bergziekte, alpenziekte of hypobaropathie, is de naam voor een verzameling van ziekteverschijnselen die optreden als een persoon zich te snel naar grote hoogtes verplaatst. Hoogteziekte kan optreden vanaf hoogtes van 2500 meter, maar meestal treedt hoogteziekte op boven de 3500 meter. De individuele gevoeligheid van mensen verschilt sterk. Tot ongeveer 6000 meter hoogte treedt hoogteziekte alleen op bij onvoldoende geacclimatiseerde of hiervoor zeer gevoelige mensen. Doordat de luchtdruk ongeveer elke 5500 meter halveert, bevat hetzelfde volume ingeademde lucht op die hoogte de helft minder zuurstof. Het lichaam controleert echter niet direct het zuurstofniveau in het bloed. In plaats daarvan wordt gecontroleerd op de hoeveelheid koolzuurgas, een afvalproduct dat moet worden uitgeademd. Bij verlaagde luchtdruk is de relatie tussen hoe moeilijk het lichaam aan zuurstof kan komen en hoe moeilijk het is om koolzuurgas kwijt te raken verstoord. Daardoor kan een tekort aan zuurstof ontstaan. Het menselijk lichaam heeft enige weken nodig om extra rode bloedcellen rode bloedcellen aan te maken. De nieren gaan bij een verlaagde zuurstofspanning het hormoon erytropoëtine aanmaken dat het rode beenmerg aanzet tot een grotere productie aan rode bloedcellen. Als het lichaam voldoende geacclimatiseerd is, kan een mens in principe voor altijd op deze hoogte verblijven. Dit verandert vanaf een hoogte van ongeveer 6000 meter. Zo kan zelfs een goed geoefende en volledig geacclimatiseerd persoon slechts enkele dagen verblijven op een hoogte van 8000 meter. De hoogte van 9000 meter geldt als de absolute bovengrens waarop een mens in leven kan blijven.
Zo hoog komen we niet. Na een uurtje op 4300 meter rijden we langzaam in de eerste versnelling naar beneden en proberen nog even een Alpenmarmot op de gevoelige plaat te vangen.
We verblijven ook de rest van de dag in hogere sferen en proberen de pasweg door het Nationaal Park Rocky Mountains te rijden. Als we het tolhuisje bereiken staat er echter een bordje dat de weg is afgesloten. We horen van een vriendelijke voorbijgangster dat dit pas een uur geleden is gebeurd, vanwege het weer! Kijkend naar de radar zien we een paar laffe buitjes. Amerikanen zijn wat dat betreft heel erg voorzichtig. We moeten nu een flink eind omrijden om op onze bestemming Laramie in Wyoming te komen. Er wordt even gemopperd in de bus, maar de rit door het prachtige landschap maakt alles weer goed.
Groetjes, Margot vanuit Laramie, Wyoming.
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
Dag 13 Onder de mensen
vrijdag 18 mei 2012 15:17
Het is hemelvaartsdag. In Nederland is men aan het dauwtrappen… wij blijven vanochtend even een uurtje langer liggen. Gisteravond hebben we kennis gemaakt met de locals in Laramie, studentenstad in het zuidoosten van Wyoming met een niet onaardig historisch centrum en een aantal leuke restaurants en bars. Na een uitzonderlijk goed diner in een restaurant/brouwerij, waar we drie jaar geleden ook zijn geweest, met biljard en bier met de toepasselijke naam “Tummelweed” vragen we aan de niet onaantrekkelijke serveerster waar we nog een biertje kunnen drinken. Deze studente aan de Universiteit met de welluidende naam “Kayla” kan helaas niet zelf mee, maar geeft een aantal goede suggesties. De Buck Horn Bar klinkt muziek van de Dire Straits en zitten slechts een paar oudere mensen. In de Cowboybar is meer leven in de brouwerij. Nadat we ons legitimatiebewijs hebben laten zien (ja, je moet hier 21 zijn!) mogen we naar binnen. We vragen aan de barman een goede mix en krijgen een flinke vaas met groen spul voor onze neus. Intussen zijn we gespot door de locals, in baggy trousers, oversized T-shirts met opdruk en honkbalpetje. Het locale bier gaat er goed in. De dames zijn in de minderheid, maar mogen er zijn. Geheel anders dan de dames in El Paso. Die liepen in strakke jurken op extreem hoge hakken. Deze cowgirls lopen op slippers, in spijkerbroek en hemdje. Kauwend op sterke, naar mint smakende pruimtabak spugen ze om de 5 minuten ongegeneerd op de grond. Onder luid klinkende countrymuziek uit de jukebox in de hoek probeert de barman ijsblokjes in het decolleté van de dames te werpen. We kijken onze ogen uit en nemen er nog een. We raken aan de praat met de 31-jarige eigenaar van deze kroeg. Die laat ons een immense, maar lege feestzaal achter de kroeg zien. Helaas, het college-seizoen is voorbij. De vakantie van 3 maanden in voor de studenten begonnen. De meeste studenten zijn de stad uit of op summercamp. Er hangt van alles aan de muur; opgezette rendieren, buffelhoofden en geweren die we wel even mogen vasthouden. Na nog een mix aan de bar is het ijs gebroken en komen de locals vragen wie we zijn en wat we komen doen in Laramie. Al snel blijkt dat de inwoners van Wyoming niets de buurstaten hebben. Michiel draait zijn sweater uit Colorado maar eventjes binnenste buiten… Eigenlijk moeten ze ook niets van ons hebben, maar vooruit, een praatje kan geen kwaad. De politiek is echter een gevoelig onderwerp. In deze conservatieve en republikeinse staat heeft men niets met Obama. Als we vragen welke van de republikeinse kandidaten het moet worden, heeft men twijfels. Ze vinden de landelijke politiek sowieso niet belangrijk, als de Republikeinen maar aan de macht blijven in Wyoming. Dan mag iedereen tenminste zijn guns houden. Want het is hier niet voor te stellen dat je geen geweer zou mogen hebben. Je moet af en toe een beetje wild kunnen schieten, anders is er niets aan! Dat in Nederland niet iedereen een pistool op zijn nachtkastje heeft liggen, is onvoorstelbaar! We gaan er maar niet te diep op in. Met deze mannen, hoe vriendelijk nu ook, moet je geen ruzie krijgen. De gespierde eigenaar van de zaak vertelt dat er regelmatig een potje wordt gevochten en dat de politie er dan gewoon bij staat te kijken.
Toch is het leuk om als je tijd hebt een praatje te maken met locals. Zo kom je er achter dat alle staten van de VS een eigen identiteit hebben. In Texas, waar we een week hebben rondgereden, is er een groot verschil tussen arm en rijk en hangt er een zuidelijke ongedrongen sfeer. Als je aan de praat raakt met een Texaan weet je binnen 5 minuten zijn levensverhaal. In Colorado ligt de levenstandaard veel hoger, dat zie je aan de huizen en de auto’s. Ook hier is iedereen aardig en gastvrij. In Wyoming gaat het er duidelijk ruiger aan toe! We trakteren de cowboys en girls op een laatste drankje en verlaten ruim na middernacht de kroeg. Op de parkeerplaats voor motel 8 proberen Coen en Arno nog een potje tennis te spelen. Ja, je moet wat als er niets te chasen valt…
Na de nachtelijke sessie is het goed in beweging te zijn. We maken een wandeling in Vedauwoo tussen Laramie en Cheyenne. De naam “Vedauwoo” is een Engelse verbastering van het Indiaanse woord “bito o wo”. Het betekent “op aarde geboren”. Het gebied ligt in het Medicine Bow National Forest en bestaat wederom uit grote brokken roze graniet. We stoppen bij de ingang van het park 5 dollar in een enveloppe en rijden naar het begin van de Turtle Rock Trail. Rondom een als een schilpad uitziende rots is een keurig pad uitgezet. Ja, dat kunnen de Amerikanen wel. Er zijn zelfs trails uitgezet voor minder valide mensen. De fauna en flora rondom deze brokken graniet is veel rijker dan wat we hebben gezien met talrijke gekleurde bloemen en vlinders. Het ligt dan ook een stuk minder hoog dan de gebieden waar we de afgelopen twee dagen hebben gewandeld. Helaas kunnen we niet de hele dag doorbrengen in de natuur. Om ons in positie te rijden voor een eventuele case morgen in South- of zelfs North-Dakota en overmorgen in Kansas rijden we over de historisch belangrijke Interstate 80 door Nebraska naar het oosten…. Een paar eeuwen geleden reden hier de huifkarren van de pioniers nog rond in het land van de Arapaho en Sioux indianen. Om de paar miles vindt je een historical marker of een monument. Ja, Amerikanen hebben ondanks hun relatief korte geschiedenis een heleboel meegemaakt.
Liefs uit Sidney, Nebraska, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
vrijdag 18 mei 2012 15:17
Het is hemelvaartsdag. In Nederland is men aan het dauwtrappen… wij blijven vanochtend even een uurtje langer liggen. Gisteravond hebben we kennis gemaakt met de locals in Laramie, studentenstad in het zuidoosten van Wyoming met een niet onaardig historisch centrum en een aantal leuke restaurants en bars. Na een uitzonderlijk goed diner in een restaurant/brouwerij, waar we drie jaar geleden ook zijn geweest, met biljard en bier met de toepasselijke naam “Tummelweed” vragen we aan de niet onaantrekkelijke serveerster waar we nog een biertje kunnen drinken. Deze studente aan de Universiteit met de welluidende naam “Kayla” kan helaas niet zelf mee, maar geeft een aantal goede suggesties. De Buck Horn Bar klinkt muziek van de Dire Straits en zitten slechts een paar oudere mensen. In de Cowboybar is meer leven in de brouwerij. Nadat we ons legitimatiebewijs hebben laten zien (ja, je moet hier 21 zijn!) mogen we naar binnen. We vragen aan de barman een goede mix en krijgen een flinke vaas met groen spul voor onze neus. Intussen zijn we gespot door de locals, in baggy trousers, oversized T-shirts met opdruk en honkbalpetje. Het locale bier gaat er goed in. De dames zijn in de minderheid, maar mogen er zijn. Geheel anders dan de dames in El Paso. Die liepen in strakke jurken op extreem hoge hakken. Deze cowgirls lopen op slippers, in spijkerbroek en hemdje. Kauwend op sterke, naar mint smakende pruimtabak spugen ze om de 5 minuten ongegeneerd op de grond. Onder luid klinkende countrymuziek uit de jukebox in de hoek probeert de barman ijsblokjes in het decolleté van de dames te werpen. We kijken onze ogen uit en nemen er nog een. We raken aan de praat met de 31-jarige eigenaar van deze kroeg. Die laat ons een immense, maar lege feestzaal achter de kroeg zien. Helaas, het college-seizoen is voorbij. De vakantie van 3 maanden in voor de studenten begonnen. De meeste studenten zijn de stad uit of op summercamp. Er hangt van alles aan de muur; opgezette rendieren, buffelhoofden en geweren die we wel even mogen vasthouden. Na nog een mix aan de bar is het ijs gebroken en komen de locals vragen wie we zijn en wat we komen doen in Laramie. Al snel blijkt dat de inwoners van Wyoming niets de buurstaten hebben. Michiel draait zijn sweater uit Colorado maar eventjes binnenste buiten… Eigenlijk moeten ze ook niets van ons hebben, maar vooruit, een praatje kan geen kwaad. De politiek is echter een gevoelig onderwerp. In deze conservatieve en republikeinse staat heeft men niets met Obama. Als we vragen welke van de republikeinse kandidaten het moet worden, heeft men twijfels. Ze vinden de landelijke politiek sowieso niet belangrijk, als de Republikeinen maar aan de macht blijven in Wyoming. Dan mag iedereen tenminste zijn guns houden. Want het is hier niet voor te stellen dat je geen geweer zou mogen hebben. Je moet af en toe een beetje wild kunnen schieten, anders is er niets aan! Dat in Nederland niet iedereen een pistool op zijn nachtkastje heeft liggen, is onvoorstelbaar! We gaan er maar niet te diep op in. Met deze mannen, hoe vriendelijk nu ook, moet je geen ruzie krijgen. De gespierde eigenaar van de zaak vertelt dat er regelmatig een potje wordt gevochten en dat de politie er dan gewoon bij staat te kijken.
Toch is het leuk om als je tijd hebt een praatje te maken met locals. Zo kom je er achter dat alle staten van de VS een eigen identiteit hebben. In Texas, waar we een week hebben rondgereden, is er een groot verschil tussen arm en rijk en hangt er een zuidelijke ongedrongen sfeer. Als je aan de praat raakt met een Texaan weet je binnen 5 minuten zijn levensverhaal. In Colorado ligt de levenstandaard veel hoger, dat zie je aan de huizen en de auto’s. Ook hier is iedereen aardig en gastvrij. In Wyoming gaat het er duidelijk ruiger aan toe! We trakteren de cowboys en girls op een laatste drankje en verlaten ruim na middernacht de kroeg. Op de parkeerplaats voor motel 8 proberen Coen en Arno nog een potje tennis te spelen. Ja, je moet wat als er niets te chasen valt…
Na de nachtelijke sessie is het goed in beweging te zijn. We maken een wandeling in Vedauwoo tussen Laramie en Cheyenne. De naam “Vedauwoo” is een Engelse verbastering van het Indiaanse woord “bito o wo”. Het betekent “op aarde geboren”. Het gebied ligt in het Medicine Bow National Forest en bestaat wederom uit grote brokken roze graniet. We stoppen bij de ingang van het park 5 dollar in een enveloppe en rijden naar het begin van de Turtle Rock Trail. Rondom een als een schilpad uitziende rots is een keurig pad uitgezet. Ja, dat kunnen de Amerikanen wel. Er zijn zelfs trails uitgezet voor minder valide mensen. De fauna en flora rondom deze brokken graniet is veel rijker dan wat we hebben gezien met talrijke gekleurde bloemen en vlinders. Het ligt dan ook een stuk minder hoog dan de gebieden waar we de afgelopen twee dagen hebben gewandeld. Helaas kunnen we niet de hele dag doorbrengen in de natuur. Om ons in positie te rijden voor een eventuele case morgen in South- of zelfs North-Dakota en overmorgen in Kansas rijden we over de historisch belangrijke Interstate 80 door Nebraska naar het oosten…. Een paar eeuwen geleden reden hier de huifkarren van de pioniers nog rond in het land van de Arapaho en Sioux indianen. Om de paar miles vindt je een historical marker of een monument. Ja, Amerikanen hebben ondanks hun relatief korte geschiedenis een heleboel meegemaakt.
Liefs uit Sidney, Nebraska, Margot
Bron: Tornadojagers.nl
Every cloud has a silver lining
