Extreem weer is normaal, maar de frequentie niet.
Klimaat
Extreem weer is normaal, maar de frequentie niet.
Extreem weer is normaal, maar de frequentie niet.
De afgelopen 12 maanden heeft vooral Noord Amerika te maken gehad met het meest extreme weer in de "moderne" tijd. NOAA meldde afgelopen januari, dat 2011 in de USA 14 "weer rampen" hebben plaatsgevonden, die biljarden dollars hebben gekost. Hieronder vallen de droogte in Texas en de dodelijke tornado's in Alabama, Joplin, Missouri en andere plaatsen. In grote delen van de USA was het extreem nat of juist extreem droog. Meer dan ieder ander jaar in de gedocumenteerde weergeschiedenis.
Als je je afvraagt of deze extreme weergebeurtenissen te maken hebben met de klimaatverandering, ben je daar niet de enige in. De vraag wordt ook gesteld door weermannen en vrouwen van zowel de grote nationale zenders als de lokale omroepen. Hoe moeten we dit beantwoorden als professionals? Zijn er goede wetenschappelijk onderbouwde antwoorden te vinden? Volgens Dan Satterfield zijn deze er wel.
Dan Satterfield werkt al 32 jaar als een "on-air" meteoroloog in Oklahoma, Florida en Alabama. Hij heeft meegewerkt aan het opzetten van trainingsprogramma's over klimaatverandering voor "weathercasters" (meteorologen in de media). Dan’s Wild Wild Science Journal is te lezen op AGU Blogsophere.
Een belangrijke factor, die vele wetenschappers in het oog houden is, dat het publiek vaak zoekt naar één - maar dan ook echt één - factor, waardoor extreme weergebeurtenissen plaatsvinden. Wat veroorzaakte de droogte in Texas? Lag El Niño ten grondslag aan de overstromingen in de Dakota's gedurende de afgelopen lente? Het antwoord hierop is natuurlijk, dat de gebeurtenissen een resultaat zijn van een complexe combinatie van atmosferische variabelen. Ook de klimatologische verandering en de invloed op de weerextremen zijn hier geen uitzondering op.
De patronen in de luchtdruk schommelingen gerelateerd aan de oceaan zoals Pacific Decadal Oscillation (PDO) en de North Atlantic Oscillation (NAO) spelen een grote rol in het bepalen van het weertype in de winter in Noord Amerika. Maar een door het klimaat geïnduceerde opwarming van de lucht kan deze patronen op subtiele wijze beïnvloeden. Hoe dit mechanisme werkt is nog niet geheel duidelijk.
Beginnen met wat we al weten...
We weten, dat onze planeet nu warmer is, dan een eeuw geleden. De meeste opwarming heeft de laatste 50 jaar plaatsgevonden. Deze warmere atmosfeer bevat meer waterdamp. Meer ooit, de verminderde reflectie van zonne-energie op het afnemende Arctische zee-ijs verandert de energie balans van de Arctische gebieden. Jennifer Francis (van de Rutgers Universiteit) heeft de impact van het dramatische verlies van het Arctische zee ijs bestudeerd. Op een conferentie waar Dan Satterfield aan deel heeft genomen zei ze: “De vraag is niet of het verlies aan Arctisch ijs de atmosferische circulatie beïnvloedt; de vraag is: Hoe kan het de circulatie niet beïnvloeden?.†Met andere woorden: het is een onvoldongen feit.
Deze feiten alleen al suggereren, dat de klimaatverandering op enigerlei wijze een rol speelt bij de extreme weer gebeurtenissen. Men zou kunnen verwachten, dat de klimaatverandering een grotere rol gaat spelen als de aarde steeds verder opwarmt. Maar extreme weersomstandigheden zijn normaal. Dit feit, maakt het maken van weerprognoses interessanter. Zo het type onderzoek, dat probeert te bepalen welk percentage van de oorzaken van een extreme weergebeurtenis kan worden toegeschreven aan de klimaatverandering is veel minder interessant. Alhoewel een specifieke extreme weergebeurtenis kan niet toegeschreven worden aan de toegenomen hoeveelheid broeikas gassen, heeft de uitstoot er wel een aandeel in gehad.
De grafiek laat de ratio zien tussen de records dagelijkse maximum temperaturen tot de records dagelijkse minimum temperaturen. De data komen van 1.800 weerstations uit 48 staten van de USA over de periode van januari 1950 tot september 2009. Elke kolom laat de verhouding zien tussen de hoge temperaturen (rood) en de lage temperaturen (blauw) voor elke decade. In de 1960s en 1970s was lag het zwaartepunt meer op de laagste temperaturen. De laatste 30 jaar zijn de hoogste temperaturen in toenemende mate dominant aanwezig. De verhouding was 2:1 in de decade van 2000 tot 2009. In 2011 (niet in het figuur) was de verhouding 3:1 (©UCAR by Mike Shibao.)
NCAR wetenschapper Gerald Meehl en zijn collegae hebben in een studie de record hoge dagelijkse temperaturen vergeleken met de record lage dagelijkse temperaturen uit de laatste paar decades. De record hoge dagelijkse temperaturen zijn normale weersextremen, maar het figuur hierboven laat zien, dat het aantal record hoge temperaturen toeneemt in vergelijk met het aantal records lage temperaturen. Dit is een krachtig beeld, wat duidelijk het verschil tussen weer en klimaat laat zien.
Als de temperaturen en de regenval in Texas van de afgelopen 117 jaar met elkaar vergeleken worden, is er een duidelijk verband te zien tussen hitte en droogte. De zwarte curve laat de best passende 2de order polynomalie zien en de rode lijn de best passende logaritme. (Courtesy John Nielsen-Gammon, Climate Abyss.)
Een ander beeldende grafiek is die van klimatoloog John Nielsen-Gammon van de staat Texas. Het laat de grootte van de omvang van de droogte en hitte van 2011 in Texas zien vergeleken met meer dan een eeuw weerdata. De extreme zomers uit het verleden in de grafiek vermeld. Maar 2011 ligt zo ver buiten de grafiek, dat het duidelijk is dat de zomer van 2011 meer dan de heetste zomer van een generatie was. Nielsen-Gammon schat in, dat ongeveer 0.5°C van de gemiddelde 3.0°C boven het normaal toegeschreven kan worden aan de globale opwarming.
Het aantal bewijzen voor klimaatsverandering stapelen zich op en de nood voor bewijzen wordt steeds evidenter. Hoewel het niet mogelijk is om precies te vermelden hoe groot de invloed is van de klimaatsverandering op een specifieke extreme weergebeurtenis, drijft wel de volgende vraag boven: “Hoe kan iemand beweren, dat de rampen veroorzaakt door het weer van afgelopen jaar niet onder invloed zijn geweest van de klimatologische veranderingen?"
Eén van de meest populaire metaforen voor deze rampen is het rollen van een dobbelsteen. Een gooi met de dobbelsteen geeft je een brute zomer of een grote sneeuwstorm van tijd tot tijd. Maar de klimatologische veranderingen hebben de dobbelsteen gemanipuleerd, zodat de dobbelsteen vaker op een extreme weersituatie uitkomt.
Een les voor de "weathercasters".
Sommige mensen in de beroepsgroep lopen weg van het publiek, wat wel betrokken is bij het klimaat. Dit zal ze op lange termijn duur komen te staan. Een toenemend aantal mensen, die zich wel ingelezen hebben in de materie, hebben het gevoel maar de halve waarheid te horen. In het tijdperk van de nieuwe (sociale) media zullen de meteorologen, die succesvol willen zijn, zich steeds meer moeten verdiepen in de wetenschap van de klimatologie en dit delen met hun luisteraars. Het American Meteorological Society’s Committee op the Station Scientist is speciaal om deze reden in het leven geroepen. Tijdens lezingen voor meteorologen wordt door Dan Satterfield verteld, dat als ze alleen maar hun weerpraatje houden en zich niet verdiepen in de klimatologische ontwikkelingen, dat ze het verkeerde beroep hebben.
© onweer-online
Bron: Dan Satterfield, Agu | Gewijzigd: 24 april 2017, 11:46 uur, door Joyce.s
De afgelopen 12 maanden heeft vooral Noord Amerika te maken gehad met het meest extreme weer in de "moderne" tijd. NOAA meldde afgelopen januari, dat 2011 in de USA 14 "weer rampen" hebben plaatsgevonden, die biljarden dollars hebben gekost. Hieronder vallen de droogte in Texas en de dodelijke tornado's in Alabama, Joplin, Missouri en andere plaatsen. In grote delen van de USA was het extreem nat of juist extreem droog. Meer dan ieder ander jaar in de gedocumenteerde weergeschiedenis.
Als je je afvraagt of deze extreme weergebeurtenissen te maken hebben met de klimaatverandering, ben je daar niet de enige in. De vraag wordt ook gesteld door weermannen en vrouwen van zowel de grote nationale zenders als de lokale omroepen. Hoe moeten we dit beantwoorden als professionals? Zijn er goede wetenschappelijk onderbouwde antwoorden te vinden? Volgens Dan Satterfield zijn deze er wel.
Dan Satterfield werkt al 32 jaar als een "on-air" meteoroloog in Oklahoma, Florida en Alabama. Hij heeft meegewerkt aan het opzetten van trainingsprogramma's over klimaatverandering voor "weathercasters" (meteorologen in de media). Dan’s Wild Wild Science Journal is te lezen op AGU Blogsophere.
Een belangrijke factor, die vele wetenschappers in het oog houden is, dat het publiek vaak zoekt naar één - maar dan ook echt één - factor, waardoor extreme weergebeurtenissen plaatsvinden. Wat veroorzaakte de droogte in Texas? Lag El Niño ten grondslag aan de overstromingen in de Dakota's gedurende de afgelopen lente? Het antwoord hierop is natuurlijk, dat de gebeurtenissen een resultaat zijn van een complexe combinatie van atmosferische variabelen. Ook de klimatologische verandering en de invloed op de weerextremen zijn hier geen uitzondering op.
De patronen in de luchtdruk schommelingen gerelateerd aan de oceaan zoals Pacific Decadal Oscillation (PDO) en de North Atlantic Oscillation (NAO) spelen een grote rol in het bepalen van het weertype in de winter in Noord Amerika. Maar een door het klimaat geïnduceerde opwarming van de lucht kan deze patronen op subtiele wijze beïnvloeden. Hoe dit mechanisme werkt is nog niet geheel duidelijk.
Beginnen met wat we al weten...
We weten, dat onze planeet nu warmer is, dan een eeuw geleden. De meeste opwarming heeft de laatste 50 jaar plaatsgevonden. Deze warmere atmosfeer bevat meer waterdamp. Meer ooit, de verminderde reflectie van zonne-energie op het afnemende Arctische zee-ijs verandert de energie balans van de Arctische gebieden. Jennifer Francis (van de Rutgers Universiteit) heeft de impact van het dramatische verlies van het Arctische zee ijs bestudeerd. Op een conferentie waar Dan Satterfield aan deel heeft genomen zei ze: “De vraag is niet of het verlies aan Arctisch ijs de atmosferische circulatie beïnvloedt; de vraag is: Hoe kan het de circulatie niet beïnvloeden?.†Met andere woorden: het is een onvoldongen feit.
Deze feiten alleen al suggereren, dat de klimaatverandering op enigerlei wijze een rol speelt bij de extreme weer gebeurtenissen. Men zou kunnen verwachten, dat de klimaatverandering een grotere rol gaat spelen als de aarde steeds verder opwarmt. Maar extreme weersomstandigheden zijn normaal. Dit feit, maakt het maken van weerprognoses interessanter. Zo het type onderzoek, dat probeert te bepalen welk percentage van de oorzaken van een extreme weergebeurtenis kan worden toegeschreven aan de klimaatverandering is veel minder interessant. Alhoewel een specifieke extreme weergebeurtenis kan niet toegeschreven worden aan de toegenomen hoeveelheid broeikas gassen, heeft de uitstoot er wel een aandeel in gehad.
De grafiek laat de ratio zien tussen de records dagelijkse maximum temperaturen tot de records dagelijkse minimum temperaturen. De data komen van 1.800 weerstations uit 48 staten van de USA over de periode van januari 1950 tot september 2009. Elke kolom laat de verhouding zien tussen de hoge temperaturen (rood) en de lage temperaturen (blauw) voor elke decade. In de 1960s en 1970s was lag het zwaartepunt meer op de laagste temperaturen. De laatste 30 jaar zijn de hoogste temperaturen in toenemende mate dominant aanwezig. De verhouding was 2:1 in de decade van 2000 tot 2009. In 2011 (niet in het figuur) was de verhouding 3:1 (©UCAR by Mike Shibao.)
NCAR wetenschapper Gerald Meehl en zijn collegae hebben in een studie de record hoge dagelijkse temperaturen vergeleken met de record lage dagelijkse temperaturen uit de laatste paar decades. De record hoge dagelijkse temperaturen zijn normale weersextremen, maar het figuur hierboven laat zien, dat het aantal record hoge temperaturen toeneemt in vergelijk met het aantal records lage temperaturen. Dit is een krachtig beeld, wat duidelijk het verschil tussen weer en klimaat laat zien.
Als de temperaturen en de regenval in Texas van de afgelopen 117 jaar met elkaar vergeleken worden, is er een duidelijk verband te zien tussen hitte en droogte. De zwarte curve laat de best passende 2de order polynomalie zien en de rode lijn de best passende logaritme. (Courtesy John Nielsen-Gammon, Climate Abyss.)
Een ander beeldende grafiek is die van klimatoloog John Nielsen-Gammon van de staat Texas. Het laat de grootte van de omvang van de droogte en hitte van 2011 in Texas zien vergeleken met meer dan een eeuw weerdata. De extreme zomers uit het verleden in de grafiek vermeld. Maar 2011 ligt zo ver buiten de grafiek, dat het duidelijk is dat de zomer van 2011 meer dan de heetste zomer van een generatie was. Nielsen-Gammon schat in, dat ongeveer 0.5°C van de gemiddelde 3.0°C boven het normaal toegeschreven kan worden aan de globale opwarming.
Het aantal bewijzen voor klimaatsverandering stapelen zich op en de nood voor bewijzen wordt steeds evidenter. Hoewel het niet mogelijk is om precies te vermelden hoe groot de invloed is van de klimaatsverandering op een specifieke extreme weergebeurtenis, drijft wel de volgende vraag boven: “Hoe kan iemand beweren, dat de rampen veroorzaakt door het weer van afgelopen jaar niet onder invloed zijn geweest van de klimatologische veranderingen?"
Eén van de meest populaire metaforen voor deze rampen is het rollen van een dobbelsteen. Een gooi met de dobbelsteen geeft je een brute zomer of een grote sneeuwstorm van tijd tot tijd. Maar de klimatologische veranderingen hebben de dobbelsteen gemanipuleerd, zodat de dobbelsteen vaker op een extreme weersituatie uitkomt.
Een les voor de "weathercasters".
Sommige mensen in de beroepsgroep lopen weg van het publiek, wat wel betrokken is bij het klimaat. Dit zal ze op lange termijn duur komen te staan. Een toenemend aantal mensen, die zich wel ingelezen hebben in de materie, hebben het gevoel maar de halve waarheid te horen. In het tijdperk van de nieuwe (sociale) media zullen de meteorologen, die succesvol willen zijn, zich steeds meer moeten verdiepen in de wetenschap van de klimatologie en dit delen met hun luisteraars. Het American Meteorological Society’s Committee op the Station Scientist is speciaal om deze reden in het leven geroepen. Tijdens lezingen voor meteorologen wordt door Dan Satterfield verteld, dat als ze alleen maar hun weerpraatje houden en zich niet verdiepen in de klimatologische ontwikkelingen, dat ze het verkeerde beroep hebben.
© onweer-online
Bron: Dan Satterfield, Agu | Gewijzigd: 24 april 2017, 11:46 uur, door Joyce.s
Every cloud has a silver lining
