Wonen in Fukushima: Water uit flesjes drinken, wegblijven van bomen en geen kinderen krijgen

De ramen van Yoshiko Ota's huis blijven dicht. Haar wasgoed hangt ze nooit meer buiten. Uit vrees voor geboorteafwijkingen drukt ze haar dochters op het hart nooit aan kinderen te beginnen.


_{Een jongetje in een complex in Fukushima waar mensen tijdelijk worden ondergebracht.}

Dit is hoe het leven eruit ziet in een gebied dat is blootgesteld aan radioactieve straling. De woonwijk van Ota ligt op zestig kilometer afstand van de Japanse kerncentrale Fukushima Dai-ichi, die door de tsunami in maart 2011 zwaar beschadigd raakte.

Ota slikt dagelijks pillen die de stofwisseling moeten bespoedigen in de hoop de straling haar lichaam uit te drijven. Om zo min mogelijk bloot te staan koopt ze groentes die niet plaatselijk zijn geteeld. Maandelijks geeft ze tienduizend yen (bijna honderd euro) uit aan gebotteld water. Ze heeft zelfs een speciaal apparaat aangeschaft om vliesjes te verwijderen van rijstkorrels. 'Het is absoluut niet oké om hier te wonen', zegt de vrouw.

'Ze denken dat we gek zijn'
Niet iedereen grijpt terug op dergelijke drastische maatregelen, maar alle inwoners van de prefectuur Fukushima zijn bevangen door het gevoel van onzekerheid. Sommigen zijn verhuisd. Alle achtergeblevenen weten dat de onzichtbare vijand op de loer ligt. 'De woordvoerder van de regering blijft benadrukken dat er geen onmíddellijke effecten op de gezondheid zijn', zegt de 48-jarige medewerkster van een kleuterschool. 'Over de gevolgen die we tien of twintig jaar later merken, zegt hij niets. Hij denkt zeker dat de bevolking van Fukushima gek is.'

Er lekt nog steeds straling uit de getroffen kerncentrale, hoewel minder dan in het begin. Het stralingsniveau is niet meer onmiddellijk dodelijk, maar kan jaren later wel kanker en andere ziektes veroorzaken.



Onzekerheid
De onzekerheid die hiermee gepaard gaat kweekt angst. Er zijn deskundigen die zeggen dat de risico's gering zijn buiten de veiligheidszone die in een straal van twintig kilometer rond de centrale is ingesteld.

Mensen kunnen zichzelf beschermen, zeggen zij, door zo min mogelijk lokaal geproduceerde etenswaren te nuttigen, buiten zogenoemde 'hotspots' te blijven (goten en het gebladerte van bomen) en geregeld hun woongebied te verlaten. Maar voor kinderen zijn de risico's veel groter en niemand kan precies zeggen welke stralingsniveaus nog veilig zijn en welke niet.

In de stad Fukushima wonen zo'n 280 duizend mensen, hoewel een aantal van hen is vertrokken. In omliggende stadjes wonen nog eens duizenden mensen, aangevuld met de honderdduizend geëvacueerde bewoners van de veiligheidszone. Hun scepsis is groot en neemt alleen maar toe door de handelwijze van de regering, die alleen de meest optimistische scenario's presenteert in de hoop massale paniek te voorkomen.

In Fukushima en omliggende gebieden buiten de veiligheidszone worden mensen blootgesteld aan stralingsniveaus die variëren van twintig tot vijftig millisievert per jaar. Voor de ramp was dit ongeveer één millisievert per jaar. Bezweringen van de autoriteiten dat stralingsniveaus tot honderd millisievert per jaar veilig zijn stellen bijna niemand gerust.



Perziken
'Bestuurders zouden allemaal eens voor enkele jaren met hun gezinnen in Fukushima moeten komen wonen. Zij wonen allemaal op plekken waar het veilig is', zegt Kouta Miyazaki (40), een ondernemer die zijn webbedrijfje in perziken uit Fukushima na de ramp kon opdoeken. Hij heeft geen hoop meer dat ooit nog iemand geïnteresseerd is in zijn perziken.

Miyazaki zegt met zijn 15-jarige zoon te willen verhuizen, maar ziet op tegen de, in ieder geval tijdelijke, scheiding van zijn vrouw, die als raadsvrouw in Fukushima werkt. 'Ze zeggen in feite dat we maar straling moeten krijgen en dood kunnen vallen.'

De aard van de dreiging is veranderd. Kort na de ramp op 11 maart vorig jaar was de vrees voor blootstelling aan grote hoeveelheden straling het grootst. Dit risico is afgenomen, omdat er inmiddels veel minder straling uit de centrale lekt. Het grootste gevaar ligt nu in het consumeren van besmet voedsel en water en het op andere manieren binnenkrijgen van verontreinigde deeltjes. In goten komt verontreinigd regenwater samen en hoopt het radioactieve materiaal zich op, struiken en bomen nemen dit vocht op hun beurt weer op.



Funest
Langdurige blootstelling aan kleine hoeveelheden straling kan door een cumulatief effect op de lange termijn uiteindelijk funest zijn voor het menselijk lichaam.

Scholen zijn overgegaan op het beperken van activiteiten in de buitenlucht, terwijl overal in de prefectuur stralingsmeters op straat staan. Ziekenhuizen kampen met lange wachtlijsten van mensen die het stralingsniveau in hun lichaam willen laten meten.

Het enige waar de mensen zeker van zijn is dat hun lichamen zijn besmet. De ernst van de besmetting en het risico dat zij lopen, op die vragen is vooralsnog geen antwoord.

_{Bron: AD} | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:25 uur, door Joyce.s

Door tsunami geslagen wonden in Japans kuststadje nog vers

De kromme 71-jarige visser richt zijn blozende, verweerde gezicht naar de heuveltop, het hoogste punt van de begraafplaats. Met zwaar gemoed stapt hij omhoog, langs rijen grafstenen, in iedere hand een emmer water. Takayuki Sato verloor zijn vrouw en zijn moeder door de tsunami, die het schilderachtige vissersstadje Minamisanriku in maart vorig jaar wegvaagde. De lichamen van de vrouwen werden nooit gevonden. Toch komt hij hier om het familiegraf schoon te maken.

Sato verloor ook zijn beste vriend, een tante, een oom, zijn huis en drie boten. Bijna alles uit zijn oude leven is verdwenen.

"Ik ben bang om alleen te zijn", zegt hij, eenmaal bij het graf aangekomen, met een verlegen glimlach. "Ik begin over zoveel verschillende dingen te malen als ik alleen ben. Soms vraag ik me af of ik het wel volhoud."

Een jaar na de ramp is de diepe wond die het verlies van de overlevenden van de tsunami heeft geslagen nog altijd vers. De vloedgolf nam op 11 maart 2011 niet alleen geliefden mee - meer dan negentienduizend mensen verloren het leven - maar ook banen en de mogelijkheden om in een eigen onderhoud te voorzien verdwenen. Met de stadscentra werd ook het hart weggeslagen van de plekken waar mensen woonden, werkten en winkelden.

De plannen voor de wederopbouw liggen klaar, de bevolking van het stadje wordt ondergebracht op de omliggende heuvels, maar dat maakt één ding alleen maar duidelijker: zoals het was, wordt het nooit meer.

Het dal aan de voet van de begraafplaats, waar woningen en winkels voorheen gegroepeerd stonden, is verworden tot een weidse, kale vlakte, in dit seizoen bedekt door een laagje sneeuw. Hier en daar staan nog de lege, zwaar geschonden ruïnes van bouwwerken.

Overal langs de door de tsunami getroffen noordoostkust van Japan valt hetzelfde tafereel waar te nemen. Het puin is geruimd, maar de wederopbouw is nog niet begonnen, waardoor het landschap er desolaat bijligt.

Tsunami's zijn deze Japanse kustregio niet vreemd. Minamisanriku alleen al heeft er de afgelopen 120 jaar vier te verduren gekregen. In 1960 kwamen hier 41 mensen om en werden huizen, waaronder dat van Sato, die toen 19 was, weggevaagd.

Sato's familie bouwde destijds een nieuw huis nabij de zee, maar dat zal de visser deze keer niet doen. De meeste overlevenden delen deze gedachte en willen hogere grond opzoeken, ook als daarmee hun levenswijze verandert.

Over tien jaar zal Minamisanriku 'totaal veranderd' zijn, zegt Osamu Takahashi, eigenaar van een eettentje dat vorige maand zijn deuren heropende in een tijdelijk winkelcentrum naast een modderig parkeerterrein. "De oude sfeer en de geschiedenis van het stadje zullen zijn verdwenen. Maar dit is ook een kans om onze stad opnieuw in te richten."

In de bouwplannen van het stadsbestuur worden diverse flatwijken in nabijgelegen beboste heuvels ingericht voor woningen, overheidskantoren en een ziekenhuis. Het is een moeilijk project, dat pas over vier tot vijf jaar zal zijn voltooid. De lager gelegen wijken worden enkele meters opgehoogd en komen achter een bijna negen meter hoge zeewal te liggen, die de bebouwing moet beschermen tegen de kracht van vloedgolven. Hier komen winkels, parken en visserijbedrijven.

Deskundigen waarschuwen dat een dergelijke verspreiding van woonwijken leidt tot isolatie en een verlies aan gemeenschapsgevoel, met name onder bejaarden. De plannen gaan in tegen een landelijke trend, die wordt ingegeven door een vergrijzende en krimpende bevolking. Steden op het platteland streven een compactere stadsindeling na, terwijl Minamisanriku aan het tegenovergestelde werkt.

De grootste economische uitdaging voor het stadje is het nieuw leven inblazen van de visserij. Negentig procent van de boten gingen verloren in de tsunami, tientallen vissers verloren het leven.

In het stadje is een groot tentachtig bouwwerk opgericht dat dienstdoet als tijdelijke vismarkt. Inmiddels wordt er weer op dagelijkse basis vis geveild. In een nabijgelegen pakhuis wordt ondertussen de laatste hand gelegd aan de eerste nieuwe vissersboot, een deur verder hameren timmerlieden op de romp van het volgende exemplaar. Sato heeft een verlaten schuit gevonden, die hij zelf voldoende heeft opgekalefaterd om nu en dan buitengaats te gaan.

Door het gebrek aan werkgelegenheid blijft in het ongewisse hoeveel inwoners van het stadje in staat zullen zijn land te kopen of een hypotheek te krijgen voor een nieuwe woning. Velen gaan gebukt onder de leningen op hun oude woningen, die in het gunstigste geval de tsunami niet ongeschonden hebben doorstaan. Zelfs als de regering te hulp schiet met leningen tegen lage rentes is het maar de vraag of inwoners ooit in staat zullen zijn hun woning af te betalen.

Het grootste verlies blijft dat van omgekomen geliefden en de uitzichtloze strijd tegen de eenzaamheid, zoals Sato die levert. Steeds somberder roept hij bij het familiegraf, een lange rechthoekige zuil, de herinneringen aan de gebeurtenissen van die noodlottige dag op.

Terwijl het tsunami-alarm loeide zochten zijn vrouw en moeder hun heil in het iets hoger gelegen huis van een oom. Sato snelde naar de haven om de nodige apparatuur in veiligheid te brengen en reed toen naar een nabijgelegen heuvel. Vandaar keek hij met afgrijzen toe hoe het donkere water het stadje voor zijn ogen verzwolg, huizen verpletterde en mensen die hun toevlucht op daken hadden gezocht meesleurde.

Pas de volgende ochtend kon hij zich door het puin een weg banen naar het huis van zijn oom. Er was niets meer. Dagenlang toog hij naar de gymzaal van een school die was ingericht als evacuatiecentrum, in de hoop daar zijn familie aan te treffen. Uiteindelijk werden de lichamen van zijn tante en oom gevonden. Zijn vrouw en moeder behoren tot de drieduizend vermisten van wie niets meer is vernomen.

Om de eenzaamheid te verdrijven zoekt Sato in de haven het gezelschap van zijn kameraden en lacht hij met tientallen andere vissers. Hij woont nu bij het gezin van zijn zoon in een appartement op dertig minuten rijden van het stadje. Maar met niemand spreekt hij veel over de ramp. De tijd die hij met zijn 4-jarige kleindochter doorbrengt, biedt de meeste troost.

"Om eerlijk te zijn wil ik weg van de zee", zegt hij. "Maar tegelijkertijd kan ik me niet losmaken van deze oceaan die mijn moeder en vrouw heeft verzwolgen. Als hun lichamen gevonden worden, brengt dat enige afsluiting. Zolang ze vermist worden, wil ik hier niet weg."

_{Bron: Nieuws.nl}

Japan grotendeels op oude voet verder na kernramp

Direct nadat er kernsmeltingen hadden plaatsgevonden in drie door de tsunami van vorig jaar getroffen kernreactoren zwoer de Japanse regering de nauwe banden met de nucleaire industrie te verbreken. Een jaar later is er zelfs nog geen begin gemaakt met het opstellen van regels die moeten voorkomen dat ambtenaren posten gaan bekleden in de industrietak die zij controleren.

Er is weinig reden om aan te nemen dat er lessen zijn getrokken uit de grootste kernramp sinds Tsjernobyl over nucleaire regelgeving en het aanscherpen van de veiligheidsmaatregelen in de 54 kernreactoren in Japan. Nucleaire waakhonden zijn nog steeds onderdeel van het ministerie van handel, een voorstander van kernenergie, terwijl de regering maanden geleden al voorstelde deze instanties onder te brengen bij het ministerie van milieu.

Sinds de kernsmeltingen in de reactoren van de verwoeste kerncentrale Fukushima Dai-ichi zijn pas bij twee kerncentrales zeeweringen gebouwd, waarvan één bij Fukushima zelf. Slechts één centrale heeft de ventilatiekleppen aangelegd die explosies van waterstof in de reactoren kunnen voorkomen. Er is inmiddels een onderzoek ingesteld naar de chaotische evacuatie van het stralingsgebied, maar tot concrete maatregelen heeft dit nog niet geleid.

Op twee na zijn alle kernreactoren in Japan na de ramp stilgelegd. Zij worden pas herstart na invoering van een reeks nieuwe veiligheidsinspecties, een van de weinige maatregelen die tot dusverre zijn geïntroduceerd. Maar zelfs nu de reactoren zijn stilgelegd zijn ze nog altijd kwetsbaar als een nieuwe tsunami toeslaat. De brandstofstaven in de reactoren moeten voortdurend worden gekoeld.

Al vlug na de ramp op 11 maart vorig jaar klonk de roep om de Japanse nucleaire autoriteit los te maken van het ministerie van handel. Een andere doorn in het oog is het gemak waarmee medewerkers van een waakhond banen accepteren in de nucleaire industrie en vice versa. Uit onderzoek van Associated Press bleek vorig jaar dat van 95 medewerkers van de drie grootste waakhonden 26 in het verleden hebben gewerkt in de nucleaire industrie of voor nucleaire belangengroepen. De afgelopen vijftig jaar vonden 68 voormalige medewerkers van het ministerie van handel emplooi in de nucleaire industrie.

De regering mist eenvoudigweg de slagkracht om de 'draaideur' tussen waarnemer en industrie te sluiten. Pogingen de bureaucratie aan te pakken dateren van jaren terug. In 2006 werd nog een krachtsinspanning geleverd, maar de liberale regering die de hervorming nastreefde kwam drie jaar later ten val. Haar plannen belandden in de ijskast.

Alleen een massaontslag kan de innig verstrengelde banden tussen regering en private sector doorbreken, zegt Masashi Nakano, hoogleraar aan de Universiteit van Hyogo. "Hier rest alleen de botte bijl. Amakudari zal op geen andere wijze wijken." Amakudari is de term die gebruikt wordt voor de posten die ambtenaren na hun pensionering krijgen toegewezen in het private domein en betekent zoveel als 'neerdaling uit de hemel', waarbij hemel verwijst naar de hogere echelons in het ambtenarenapparaat, het goddelijke naar de ambtenaren zelf en de neerdaling naar het ondermaanse waar private bedrijven hun territorium hebben.

Naast het probleem van amakudari laat de coördinatie tussen de centrale regering en plaatselijke besturen volgens veel critici ernstig te wensen over. Dit wordt als voornaamste oorzaak beschouwd achter de ongeordende evacuatie van het gebied rond de Fukushima-centrale. Tot betere evacuatieplannen is het vooralsnog niet gekomen.

Plaatselijke autoriteiten zeiden pas op de hoogte te zijn van de nakende evacuatie toen hierover op televisie werd gerept. Over de situatie in de centrale werden ze nauwelijks geïnformeerd. Informatie over de wijze waarop de straling zich over het gebied zou verspreiden werd niet gedeeld.

De harde realiteit is dat in een jaar tijd maar mondjesmaat veranderingen zijn doorgevoerd om de veiligheid te verbeteren en een kernramp in de toekomst te voorkomen. Slechts enkele centrales beschikken nu over een zeewering. Eén centrale heeft ventilatiekleppen aangebracht, zodat waterstof uit de reactoren kan ontsnappen. Een andere centrale heeft nieuwe deuren aangelegd, die in het geval van een tsunami een ruimte met kwetsbare apparatuur potdicht houdt. Maar al deze hervormingen worden niet bovenaf opgelegd. "Deze acties zijn niet bij wet verplicht", zegt Tomohiro Sawada van het nucleaire en industriële veiligheidsbureau. "We kunnen ze daardoor niet controleren."

_{Bron: Nieuws.nl} | Gewijzigd: 9 maart 2012, 17:03 uur, door Sanwa

Japan herdenkt slachtoffers tsunami met minuut stilte

De Japanners hebben vanochtend met een minuut stilte de slachtoffers van de zware aardbeving en de daaropvolgende tsunami vorig jaar herdacht. Om 14.46 uur plaatselijke tijd viel het leven overal even stil. Dat was precies het tijdstip waarop Japan op 11 maart 2011 opgeschrikt werd door een aardbeving met een kracht van 9 op de schaal van Richter. Bij de daaropvolgende tsunami lieten meer dan 15.800 mensen het leven. Meer dan 3.000 mensen zijn een jaar later nog altijd vermist.



Bij een ceremonie van de Japanse regering in het National Theatre van Tokio herdachten keizer Akihito en zijn vrouw keizerin Michiko samen met nabestaanden van slachtoffers de grootste ramp in Japan sinds de Tweede Wereldoorlog. De 78-jarige Akihito werd enkele dagen geleden nog aan het hart geopereerd. De monarch zocht de voorbije maanden regelmatig overlevenden van de tsunami op om hen troost te bieden. Tienduizenden Japanners leven nog altijd in een noodonderkomen.



Als gevolg van de natuurramp kwam er in drie reactoren van de kerncentrale Fukushima Daiichi een kernsmelting op gang. Vele gebieden raakten radioactief besmet. Het ging om de ergste nucleaire ramp sinds Tsjernobyl. Op de eerste verjaardag van de ramp werd in Tokio en andere plaatsen gedemonstreerd voor een afschaffing van alle kerncentrales. Desondanks blijft de deelname aan dergelijke anti-atoomprotesten in Japan vrij gering.

_{Bron: HLN} | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:26 uur, door Joyce.s

Japanse kerselaar in Hasselt herdenkt slachtoffers Fukushima

In de Japanse Tuin van Hasselt heeft de Japanse ambassadeur van België een Japanse kerselaar aangeplant. Aanleiding was een herdenkingsplechtigheid voor de slachtoffers van de aardbeving in Fukushima, een jaar geleden.



Zowat honderd sympathisanten van Belgische en Japanse origine waren deze middag naar Hasselt gekomen om in de prachtige Japanse tuin een plechtigheid bij te wonen. In zijn openingstoespraak betuigde Thomas Leysen, voorzitter van de Belgium-Japan Association, nogmaals zijn medeleven met iedereen die door de aardbeving werd getroffen. Hij zei dat ontmoeting tussen inwoners van beide landen de verstandhouding verbetert en er samen kan gebouwd worden aan de toekomst van Japan. Ambassadeur Jun Yokota keek eveneens graag vooruit. "De gebeurtenissen hebben ons verplicht om nog zuiniger met energie om te gaan en bieden ons de kans om een heel nieuw Japan op te bouwen. Daar zijn we ook mee bezig."

Teleurstelling
De Japanse vertegenwoordiger in ons land sprak ook nog even zijn teleurstelling uit over de invoerbeperkingen die door Europa en elders in de wereld worden opgelegd voor Japanse producten. Daarna plantte hij samen met Thomas Leysen een kerselaar, die het nieuwe Japan moet symboliseren. De minuut stilte werd gevolgd door optredens van een Japanse drumband en een Japans koor. Met een receptie van het Hasseltse stadsbestuur werd de plechtigheid afgerond.

_{Bron: HLN} | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:27 uur, door Joyce.s

Japans afval van tsunami zorgt voor onzichtbaar gezondheidsrisico in VS

Een jaar na de verwoestende tsunami die tienduizenden Japanners dakloos maakte, zorgt die vloedgolf nu voor een onzichtbaar gezondheidsrisico aan de Amerikaanse Westkust. Er drijft namelijk een gigantische afvalberg richting de Verenigde Staten. Het grote probleem is echter dat plastic wordt afgebroken in microdeeltjes, die opgegeten worden door vissen en zo er zo giftige stoffen in de voedselketen terechtkomen.



Er wordt geschat dat de tsunami vorig jaar zo'n miljoen ton plastic in zee heeft gespoeld. Het merendeel daarvan is op een grote afvalberg op weg naar de Verenigde Staten. Onder meer in de baai van San Francisco en van Chesapeake werden al verhoogde concentraties van microdeeltjes plastic gevonden. Het gaat dan om deeltjes kleiner van 1 millimeter. Verrassend genoeg zijn die deeltjes goed voor 80 procent van al het opgeviste plastic.

Als plastic lang in water dobbert dan zorgt de combinatie met het zonlicht dat plastic afbreekt in microdeeltjes. Die hebben dezelfde grootte als het eten van bepaalde vissen. Daardoor komen giftige chemicaliën in het lichaam van die vissen, die vervolgens door grotere vissen worden opgegeten en uiteindelijk ook in onze voedselketen terechtkomen. Het gaat dan onder meer over PCB's en dioxine.



"Één enkel plastic microdeeltje kan gezien worden als een giftige pil", aldus Marcus Eriksen van het 5 Gyres Instituut. Zo'n deeltje bezit namelijk een miljoen keer meer giftige stoffen dan gewoon zeewater. Volgens Chelsea Rochman, een doctoraatstudent aan de University of California, bewijst haar onderzoek dat de giftige stoffen door het lichaam van dieren geabsorbeerd worden. Als die dieren vervolgens op ons bord terechtkomen, kan dat een ernstig gezondheidsrisico inhouden.

_{Bron: HLN} | Gewijzigd: 1 maart 2017, 10:27 uur, door Joyce.s

Nog maar één kernreactor in Japan actief

Van de 54 kernreactoren in Japan is er sinds vandaag nog maar één in bedrijf. Na de ramp in de kerncentrale van Fukushima op 11 maart vorig jaar begon Japan met het sluiten van de nucleaire installaties.


_{Een van de nucleaire installaties. © ap}

Het Japanse energiebedrijf Tepco sloot vandaag de nucleaire installatie in de prefectuur Niiagata voor onderhoud, waardoor alleen nog maar de kernreactor op het eiland Hokkaido in bedrijf is. De reactor van Hokkaido gaat begin mei dicht voor onderhoud.

Het is niet bekend wanneer Japan een aantal reactoren weer in bedrijf neemt. Tot de ramp van Fukushima was bijna een derde van de in het land opgewekte elektriciteit afkomstig van nucleaire installaties.

_{Bron: AD}

Japan heropent drie dorpen rondom Fukushima

Japan gaat een gebied net binnen de evacuatiezone rondom de kerncentrale Fukushima Dai-ichi deels heropenen. Dat werd vrijdag bekendgemaakt. Het is de eerste keer sinds de kernramp een jaar geleden dat het gebied weer mag worden betreden.

De evacuatiezone, die een gebied van twintig kilometer rondom de centrale beslaat, blijft grotendeels intact. De Japanse regering gaat de evacuatiezone echter in drie categoriën indelen, afhankelijk van het stralingsniveau. De ongeveer zestienduizend inwoners van drie plaatsen kunnen daardoor binnenkort weer naar huis.

De inwoners van Kawauchi en Tamura mogen zondag naar huis en mensen wier huizen in Minamisoma staan kunnen half april weer terugkeren. Delen van de stadjes blijven verboden gebied vanwege te hoge stralingsniveau’s. Over acht steden, die ook in het gebied staan waar een laag stralingsniveau is gemeten, is nog geen besluit genomen.

Het is overigens nog maar de vraag of veel bewoners al direct terugkeren. Velen wachten liever todat het gebied verder is opgeruimd en de infrastructuur is hersteld.

_{Bron: Het Nieuwsblad}

Als ik zulk soort berichten lees, dan bekruipt me een gevoel dat ik hier maar niet verder beschrijf. De tegenspraken met andere onderzoeken zijn te groot om er ook verder ook maar één woord aan te besteden. Om maar niet te spreken over het verbieden om daar onafhankelijke metingen te doen.

Nu heb ik er toch al teveel woorden aan besteed.

Maar het lijkt me dat het bericht  'Er is geen gevaar voor de volksgezondheid....' al bij alle media klaar ligt, nog voordat er rampen gebeurd zijn.

Spookschip wordt door VS tot zinken gebracht

De Amerikaanse kustwacht is van plan met explosieven een Japans schip tot zinken te brengen. Het schip dobbert zonder bemanning rond op zee sinds de enorme tsunami die Japan vorig jaar trof. De garnalenkotter, de Ryou-Un Maru, bevindt zich zo'n driehonderd kilometer uit de kust in de Golf van Alaska. Per uur legt het schip ongeveer anderhalve kilometer af. Aan boord van het schip is meer dan 7500 liter diesel en de Amerikaanse autoriteiten maken zich zorgen dat het schip in het vaarwater van andere schepen komt.

_{Bron: Nieuws.nl}