Mysterie verdwenen ijs opgelost
Mysterie verdwenen ijs opgelost
Marsonderzoekers zijn er eindelijk achter waarom op Mars grote gebieden CO2-ijs spoorloos lijken te verdwijnen. Water is de oorzaak. Al jarenlang was het een raadsel voor Marsonderzoekers. Grote gebieden koolzuurijs leken van het ene moment op het andere verdwenen te zijn en doken maanden later op mysterieuze wijze weer op.
De oorzaak, hebben ESA-onderzoekers Schmitt, Apperé en Douté ontdekt, is water. Tijdens hoogzomer bereiken de gebieden op de evenaar van Mars soms temperaturen boven nul, voldoende om waterijs te laten verdampen. De waterdamp wordt meegevoerd richting de polen van Mars, waar het als rijp neerslaat en waterijs vormt. Tijdens de Martiaanse winters wordt het zo koud (-120 graden) dat ook kooldioxide bevriest en ijskappen tot een meter dik vormt. Deze afzettingen raken met elkaar gemengd. Als de temperatuur in de lente weer stijgt, verdampt het koolzuurijs en blijft op een gegeven moment een dun laagje waterijs, tweetiende millimeter dik, achter.
Dit laagje is voldoende om de resterende koolzuur te verbergen. Sterke winden, die in dat gebied veel voorkomen, waaien het ijslaagje er af, wat het plotselinge weer opduiken van de kooldioxide verklaart. In een ander, verder van de poolkap verwijderd gebied is het wegdampen van het laagje water de oorzaak.
Bron Faqt
Marsonderzoekers zijn er eindelijk achter waarom op Mars grote gebieden CO2-ijs spoorloos lijken te verdwijnen. Water is de oorzaak. Al jarenlang was het een raadsel voor Marsonderzoekers. Grote gebieden koolzuurijs leken van het ene moment op het andere verdwenen te zijn en doken maanden later op mysterieuze wijze weer op.
De oorzaak, hebben ESA-onderzoekers Schmitt, Apperé en Douté ontdekt, is water. Tijdens hoogzomer bereiken de gebieden op de evenaar van Mars soms temperaturen boven nul, voldoende om waterijs te laten verdampen. De waterdamp wordt meegevoerd richting de polen van Mars, waar het als rijp neerslaat en waterijs vormt. Tijdens de Martiaanse winters wordt het zo koud (-120 graden) dat ook kooldioxide bevriest en ijskappen tot een meter dik vormt. Deze afzettingen raken met elkaar gemengd. Als de temperatuur in de lente weer stijgt, verdampt het koolzuurijs en blijft op een gegeven moment een dun laagje waterijs, tweetiende millimeter dik, achter.
Dit laagje is voldoende om de resterende koolzuur te verbergen. Sterke winden, die in dat gebied veel voorkomen, waaien het ijslaagje er af, wat het plotselinge weer opduiken van de kooldioxide verklaart. In een ander, verder van de poolkap verwijderd gebied is het wegdampen van het laagje water de oorzaak.
Bron Faqt
