17 juli 2004, ongetwijfeld... Wij zaten op een camping in Zuid-Limburg. In een tent bovenop een heuvel onder een alleenstaande hoge boom. Ik was 13 en destijds nog doodsbang voor onweer. Eind van de middag donkere lucht. Weet niet meer precies hoe laat het was maar het was vrij vroeg op de avond en pikkedonker buiten, het leek wel nacht. In de verte in eerste instantie regenbuien te zien waarnaar we nog gefascineerd vanaf ons plekje bovenop de heuvel hebben staan kijken. Mooi uitzicht. En toen kwamen de bliksems... Begon ver weg, kwam steeds dichterbij. Uiteindelijk inslagen overal om ons heen. En dan zit je daar in een tent. Ik weet nog dat zelfs mijn vader, die nooit ergens bang voor is, toen doodsbang was. We zaten op de luchtbedden allemaal weggekropen in onze slaapzakken. Ik en mijn zusjes en broertje huilen en totaal in paniek. Mijn ouders waren doodstil. Ik vind het achteraf een wonder dat we het kunnen navertellen... 

Moeilijke vraag maar ik denk dat ik voor 17 juli 2004 kies. Omdat dit onweer veel schade en gewonden veroorzaakte. Ik zat aan de kust (Westende) en er lag veel volk op het strand. Ineens dook het onweer op en mensen werden paniek. De parasol brak af en vloog tegen het hoofd van de man en hij was direct bewusteloos. Ik heb het gefilmd.

Dat is een lastige, want ik heb namelijk een inslag van een bliksem meegemaakt op tientallen meters naast me en schrok zo - of kreeg een schok- dat ik van mijn fiets viel en op een haar na werd overreden door een auto. 

Heftigste onweer die ik 'bewust' heb meegemaakt was ongetwijfeld 25/26 mei 2009. Ik kwam van mijn werk en ging met de auto chasen met een paar familieleden. Nadat we terugkwamen was ik teleurgesteld omdat de onweer tegenviel, maar einde van de avond, begin van de nacht werd ik getrakteerd op zeer zwaar onweer, met alleen maar cg's en harde dreunen, die de ramen deden trillen. 

Meest memorable onweer die ik heb meegemaakt, was ergens in augustus (of september) in 1993, waar ik als 10-jarig jongetje voor het eerst bewust onweer heb meegemaakt. Ik was doodsbang en schuilde achter mijn vader omdat de flitsen en de dreunen alleen maar keihard waren. We hadden destijds nog geen dubbele ramen, dus het leek net alsof het raam er ieder moment uit zou vallen. Daar komt mijn fascinatie met onweer vandaan. 

 

mijn schrikervaring was vorig jaar op de fiets reed vlak bij mijn huis er kwam een donkere lucht aan met af toe grommel,
ik dacht dat loopt wel los.... opeens was alles wit van het licht en een enorme knal ,mijn haren stonden overeind en ik had een metaalsmaak in mijn mond. het was ingeslagen op een zendmast zo,n 100 meter bij mijn vandaan , thuis zat ik nog lang na te trillen!

Goedendag, Ik heb  er 2 de eerste was op mijn  verjaardag 5 juni 1997 er Kwam een rolwolk aan. Het heeft schade gebracht. . En 2 jaar geleden. Het zou droog blijven. Het was droog dus de kids n min  man gingen buiten zwemmen. Ik was in mijn achtertuin even een sigaretje roken  op de stijger en ik   een zware vuurpijl en het licht verblinde me . Ik was niet het hoogste punt maar een flat tegen over me. Door de klap sloeg ik   sloeg ik achter over en lag ik op de grond. Mijn haren stond recht overeind  polslag 90 bloeddruk over de 200. Ik heb een tikje van de bliksem gehad. De flat tegen over me,waren alle apparaten doorgebrand. Ik riep altijd Ik haat droge onweer en nu weet ik  waarom. Bang ben ik niet, want nu weet ik wat hoor, en dat Klinkt Dan anders Dan bliksem en gedonder. Sorry voor de speelfouten mijn ipad staat op engels.

Ik weet het nog als de dag van gister. Ik was een jaar of 12 en we stonden op de camping in de Ardeche in Frankrijk.
Het was 3 dagen op rij ontzettend heet geweest (40 - 42 °C) en aan het einde van de avond zagen we in de verte al flitsen.
Pas later in de nacht kwam het onweer over ons heen. Stroboscoop onweer met makkelijk 2 á 3 ontladingen per seconde. Eerst nog op afstand, daarna steeds dichterbij. Ik stond samen met mijn vader in de voortent en het was buiten gewoon licht door de hoeveelheid flitsen.
Naarmate het onweer dichterbij kwam werden de flitsen alsmaar feller en de klappen steeds harder. Overal om onsheen zagen en hoorden we inslagen. Niet veel later viel de stroom op de hele camping uit. Het hevige onweer duurde ruim een half uur.
De volgende dag hadden we pas 's avonds weer stroom, en hoorden we dat de bliksem was ingeslagen op meerdere hoogspanningskabels, waarvan een paar geknapt waren. Mijn fascinatie voor onweer heb ik vooral ontwikkeld tijdens de vele vakanties in Frankrijk.

Citaat van BjornOnweer, zaterdag 11 augustus 2018, 12:14 uur Wat een prachtige verhalen ik heb zitten genieten altijd leuk om te zien, die verschillen... De 1 zegt geweldig en gaaf de ander heeft een Gezonde 

Waarschuwing bij 01:27 zit ie dan de hardste klap die ik heb meegemaakt. (Voorafgaand aan een opmerkelijk geluid voordat de bliksem begint...



 
Lijkt mij een inslag in een meterkast of hoogspanningsmast,hoor je op meer filmpjes op youtube,flinke klapper was dat!

Gaaf om al die ervaringen te lezen! Ik zelf hoef niet lang na te denken over welke moment het meest heftig was. Dat moment brengt me terug naar 28-04-2018. Die dag bezocht ik Ngamba Island, een chimpanzee reservaat, gelegen in het Victoria meer (Oeganda). Onderweg naar het eiland zag ik overal om mij heen al wolkentoppen omhoog schieten (zie onderstaande foto). Ik bedacht me op dat moment al: wij gaan vandaag onweer meemaken (achteraf gezien meer dan waar ik op gehoopt had)! 



Aangekomen op het eiland hebben we direct onze spullen naar onze tent gebracht. Dat scheelde namelijk een hoop gesleep en konden we daarna lekker tot rust komen. Ik verbaasde me op dat moment nog dat de tenten pal naast de metalen verblijfskooi van de chimpansees stonden. Ten eerste leek me dat minder prettig slapen aangezien chimpansees vreselijk hard kunnen schreeuwen, ten tweede leek me dit iets minder prettig tijdens onweer. Zoals jullie misschien weten is metalen een goede geleider. Maar mijn zorgen daarover werden ontnomen doordat er over het hele eiland bliksemafleiders stonden. En aangezien we midden op de evenaar verbleven (lag maar een paar kilometer van het eiland af) zullen ze hier wel vaker onweer meemaken. Die dag heb ik me verder eigenlijk helemaal niet meer bezig gehouden met het weer. We zaten immers op een eiland waar we chimpansees van dichtbij konden zien en ik was dan ook druk bezig met foto's maken. Pas later die avonden ontstonden bij mij toch weer wat zorgen toen ik in de verte enorme aambeelden zag opduiken. Je kon vrijwel elke seconde flitsen zien, dus ik hoopte enigszins dat de buien ver weg zouden blijven. Helaas bleek dit niet het geval te zijn.



Ik weet nog dat ik 's nachts op een gegeven moment wakker werd van schreeuwende chimpansees en mezelf afvroeg waarom ze zo te keer gingen. Dit werd al snel bevestigd door gerommel in de verte. Ik dacht nog bij mezelf: het zal toch niet waar zijn? Toch probeerde ik weer in slaap te komen aangezien we een drukke planning hadden. Helaas lukte dit niet door gerommel dat steeds zwaarder werd en langer door ging. Op een gegeven moment begon het natuurlijk te flitsen. Vanaf toen ben ik ook gaan tellen om te berekenen hoe ver het onweer van ons verwijderd was. In eerste instantie was dit meer dan 30 seconden. In principe niets om je druk over te maken aangezien dat ongeveer +/- 10km was. Maar dat werd al snel 20 seconden en toen 10 seconden en toen je raad het al maar een paar seconden. Ik voelde me op dat moment absoluut niet op mijn gemak. Ik bevond me in een tent, op een eiland met een enorme metalen kooi naast me. Gelukkig werd ik toch iets kalmer door een reisgenoot die inmiddels ook wakker was geworden en mij enigszins gerust probeerde te stellen. Dit kreeg ik maar moeilijk voor elkaar doordat ik heel veel van onweer af weet en ik het gevoel kreeg dat we toch niet helemaal veilig waren. Uiteindelijk begon het zo hard te waaien en te regenen dat het inmiddels onmogelijk was geworden om elkaar te verstaan. Het duurde ook niet lang voor dat er inslagen ontstonden die redelijk dichtbij waren. Dan heb ik het echt over 1 a 2 seconden en toen ontstond bij mij al het gevoel: ik moet hier weg! Gek genoeg weet ik nog dat ik op dat moment twijfelde of ik naar het dichtstbijzijnde gebouw moest rennen. 

Uiteindelijk sloeg bij mij toch echt de paniek/doodsangst toe toen er iets gebeurde wat ik nog niet eerder in mijn leven had meegemaakt. De bliksem sloeg zo dichtbij in dat er enorme fluittoon optrad die echt oorverdovend was, tegelijkertijd kon ik de statische elektriciteit voelen en kwam pas iets later de zwavel geur. Allemaal dingen waarvan ik wist dat het erop duidde dat de inslag erg dichtbij was. Ik ben in mijn onderbroek (was veel te benauwd/warm voor een pyama) door de stromende regen naar een gebouw gerend. Daar aangekomen ben ik gehurkt in het centrale gedeelte van het gebouw gaan zitten. Vrijwel de gehel nacht bleef het toen zwaar onweren en regenen en pas later die ochtend stopte het. 

Nu ik dit stuk geschreven heb merk ik dat het me nog steeds wat doet. Gek genoeg ben ik nooit echt bang voor onweer geweest, maar deze ervaring heeft me toch bewust gemaakt van de gevaren en ik merk dat ik nu toch wat angstiger ben tijdens het chasen. Voor mijn gevoel heb ik ook echt geluk gehad terwijl reisgenoten dat helemaal niet zo ervaren hadden. Maar denk dat dit kwam door een gebrek aan kennis over onweer. 

Als bonus een foto van het onweer boven het victoriameer. De foto is gemaakt vanaf kruishoogte en laat naar mijn idee alleen maar zien hoe heftig het daar te keer kan gaan. 
| Gewijzigd: 3 april 2019, 22:28 uur, door Cumulus

Die ik als meest heftige heb ervaren was toen ik kind was, een jaar of 5 denk ik (dus zo'n 45 jaar geleden, want ik ben maandag net 50 geworden). Mijn vader had mij net verteld dat als de boem en flits tegelijkertijd kwamen, het onweer boven je hoofd hing. En ik stond net onder de douche in onze 2e badkamer op de 2e verdieping. En inderdaad, boem en flits. Stond binnen een paar seconden in mijn nakie, kletsnat, beneden bij mijn tante die op mij oppaste die avond. | Gewijzigd: 11 mei 2022, 22:00 uur, door Arwen

Ik weet geen data meer precies maar er zijn drie onweersbuien die me zijn bijgebleven. 2 keer omdat ik een daadwerkelijke inslag zag, waarbij zelfs een boom volkomen  uit elkaar klapte en 1 keer toen ik met de brandweer tijdens een bui naar een ongeval moest en daar een patient moest helpen, we werden opgeschrikt door een inslag (ik zag hem niet, collega wel) op 50 meter van ons vandaan terwijl het nog droog was, het begon pas een minuut of twee,drie later te regenen. Waarbij we ook doornat werden.

Dat waren overigens geen van alle de "zwaarste" buien die ik ooit heb meegemaakt als je objectief kijkt naar schade, aantal inslagen, hoeveelheid regen en (storm-)schade. Kortom, hoe je het beleeft is altijd anders dan de werkelijkheid.