Dan toch leven op Mars?
Dan toch leven op Mars?
Wetenschappers denken dat micro-organismen en/of andere vormen van leven misschien wel verantwoordelijk zijn voor grote hoeveelheden methaan op Mars. Op sommige plekken op de rode planeet is sprake van grote methaanwolken. Dat is ontdekt met drie speciale telescopen op Hawaii. Specifieke golflengten van infrarood licht wezen op de aanwezigheid van het broeikasgas.
De methaanwolken zouden van geologische of biologische oorsprong kunnen zijn. Ze doken bij het begin en aan het einde van de zomer op. Eén van de wolken zou volgens berekeningen 19.000 kubieke ton methaan hebben bevat.
Op aarde zijn levende organismen en microben verantwoordelijk voor meer dan 90 procent van het methaangas. Daarom denken experts dat er een grote kans is dat micro-organismen ook methaangas op Mars hebben geproduceerd. Dat zou miljoenen jaren geleden zijn gebeurd. Het methaan zou dan vast komen te zitten zijn in de bevroren bodem.
Een alternatieve verklaring is dat het methaan ontstaat doordat water terecht komt of hete rotsen die koolstof bevatten, zoals dat op onze planeet gebeurt in vulkanische gebieden.
Er is dus of leven geweest of - en dat is ook best mooi - er is nog steeds flink wat water en vulkanische activiteit op Mars. Spannend. Zeker met optie nummer drie: er zijn nog steeds levende organismen zijn op de planeet, die ondergronds leven en geen zonlicht nodig hebben, maar die door waterstof uit water te halen de nodige energie bekomen om te overleven. Zo'n microben bestaan op onze planeet.
Wat ook de oorzaak van de methaanwolken is, wetenschappers zijn het er over eens dat iets het methaan 'voedt'. Methaangas kan immers niet echt lang in de atmosfeer blijven. Het breekt af door zonlicht na hooguit een paar honderd jaar (bij ons) en de sterk oxiderende chemicalieën in het stof op Mars verkorten die tijd nog.
Bron:HLN.Be | Gewijzigd: 12 juni 2017, 16:57 uur, door Joyce.s
Wetenschappers denken dat micro-organismen en/of andere vormen van leven misschien wel verantwoordelijk zijn voor grote hoeveelheden methaan op Mars. Op sommige plekken op de rode planeet is sprake van grote methaanwolken. Dat is ontdekt met drie speciale telescopen op Hawaii. Specifieke golflengten van infrarood licht wezen op de aanwezigheid van het broeikasgas.
De methaanwolken zouden van geologische of biologische oorsprong kunnen zijn. Ze doken bij het begin en aan het einde van de zomer op. Eén van de wolken zou volgens berekeningen 19.000 kubieke ton methaan hebben bevat.
Op aarde zijn levende organismen en microben verantwoordelijk voor meer dan 90 procent van het methaangas. Daarom denken experts dat er een grote kans is dat micro-organismen ook methaangas op Mars hebben geproduceerd. Dat zou miljoenen jaren geleden zijn gebeurd. Het methaan zou dan vast komen te zitten zijn in de bevroren bodem.
Een alternatieve verklaring is dat het methaan ontstaat doordat water terecht komt of hete rotsen die koolstof bevatten, zoals dat op onze planeet gebeurt in vulkanische gebieden.
Er is dus of leven geweest of - en dat is ook best mooi - er is nog steeds flink wat water en vulkanische activiteit op Mars. Spannend. Zeker met optie nummer drie: er zijn nog steeds levende organismen zijn op de planeet, die ondergronds leven en geen zonlicht nodig hebben, maar die door waterstof uit water te halen de nodige energie bekomen om te overleven. Zo'n microben bestaan op onze planeet.
Wat ook de oorzaak van de methaanwolken is, wetenschappers zijn het er over eens dat iets het methaan 'voedt'. Methaangas kan immers niet echt lang in de atmosfeer blijven. Het breekt af door zonlicht na hooguit een paar honderd jaar (bij ons) en de sterk oxiderende chemicalieën in het stof op Mars verkorten die tijd nog.
Bron:HLN.Be | Gewijzigd: 12 juni 2017, 16:57 uur, door Joyce.s
Bewegende stenen op Mars
Net als in Nederland is er het ook winderig op Mars. Nederland is begroeid, maar Mars is een kale vlakte. Een op het oog bewegingsloze, stenige vlakte. Volgens de theorie zouden deze stenen in het verleden over het oppervlak van de planeet zijn gesleept door sterke winden en zijn daar voorgoed blijven liggen. Dat blijkt niet helemaal te kloppen, want de kleintjes bewegen wel degelijk. Dat lieten Amerikaanse wetenschappers weten aan de hand van afbeeldingen gemaakt door de Mars Exploration Rover Spirit. Hun verhaal is gepubliceerd in het vakblad Geology.
Stenen op een regelmatige afstand van elkaar.
Tegen de wind in
Toch is de wind op Mars zwak. Zelfs zo zwak dat kleine stenen niet met de windrichting mee worden geblazen. Waar komt het bewegen dan vandaan? De wind zorgt voor een kuiltje vóór de steen en voor een opeenhoping van zand achter de steen. Uiteindelijk wordt het kuiltje zo groot dat de steen er vanzelf inrolt –tegen de windrichting in- en zich dus (tijdelijk) ingraaft. De wind kan de steen vervolgens weer tevoorschijn waaien. Uiteindelijk ontstaat een patroon van stenen die op een regelmatige afstand van elkaar liggen.
Een kuiltje ervoor, een heuveltje erachter en het rollen kan beginnen.
En een groep stenen?
Voorwaarde voor dit proces is dat de wind niet te hard waait en steeds uit dezelfde richting komt. Als dit inderdaad lange tijd het geval is, kan zelfs een groep stenen verspreid raken. De voorste stenen vangen namelijk de wind op en ‘rollen’ naar voren in het uitgeblazen kuiltje. Bij de stenen die aan de zijkant liggen gebeurt dat niet omdat die in de luwte liggen. Daar ontstaan juist kuiltjes aan de zijkant. Ze tuimelen daarin en zo beweegt een groep stenen langzaam uit elkaar.
Een vergelijkbaar proces speelt overigens ook in de oceanen, waar diverse schalen/schelpen van dode weekdieren zich ingraven in plaats van meerollen met de stroomrichting. Ook komt dit voor in woestijnachtige gebieden op aarde. Kortom: wéér een bewijs dat aardse processen ook op andere planeten spelen.
Aarde en Mars zijn vergelijkbaar op vele manieren. Zo zijn er ook op Mars vulkanen en water te vinden.
©Kennislink
Net als in Nederland is er het ook winderig op Mars. Nederland is begroeid, maar Mars is een kale vlakte. Een op het oog bewegingsloze, stenige vlakte. Volgens de theorie zouden deze stenen in het verleden over het oppervlak van de planeet zijn gesleept door sterke winden en zijn daar voorgoed blijven liggen. Dat blijkt niet helemaal te kloppen, want de kleintjes bewegen wel degelijk. Dat lieten Amerikaanse wetenschappers weten aan de hand van afbeeldingen gemaakt door de Mars Exploration Rover Spirit. Hun verhaal is gepubliceerd in het vakblad Geology.
Stenen op een regelmatige afstand van elkaar.
Tegen de wind in
Toch is de wind op Mars zwak. Zelfs zo zwak dat kleine stenen niet met de windrichting mee worden geblazen. Waar komt het bewegen dan vandaan? De wind zorgt voor een kuiltje vóór de steen en voor een opeenhoping van zand achter de steen. Uiteindelijk wordt het kuiltje zo groot dat de steen er vanzelf inrolt –tegen de windrichting in- en zich dus (tijdelijk) ingraaft. De wind kan de steen vervolgens weer tevoorschijn waaien. Uiteindelijk ontstaat een patroon van stenen die op een regelmatige afstand van elkaar liggen.
Een kuiltje ervoor, een heuveltje erachter en het rollen kan beginnen.
En een groep stenen?
Voorwaarde voor dit proces is dat de wind niet te hard waait en steeds uit dezelfde richting komt. Als dit inderdaad lange tijd het geval is, kan zelfs een groep stenen verspreid raken. De voorste stenen vangen namelijk de wind op en ‘rollen’ naar voren in het uitgeblazen kuiltje. Bij de stenen die aan de zijkant liggen gebeurt dat niet omdat die in de luwte liggen. Daar ontstaan juist kuiltjes aan de zijkant. Ze tuimelen daarin en zo beweegt een groep stenen langzaam uit elkaar.
Een vergelijkbaar proces speelt overigens ook in de oceanen, waar diverse schalen/schelpen van dode weekdieren zich ingraven in plaats van meerollen met de stroomrichting. Ook komt dit voor in woestijnachtige gebieden op aarde. Kortom: wéér een bewijs dat aardse processen ook op andere planeten spelen.
Aarde en Mars zijn vergelijkbaar op vele manieren. Zo zijn er ook op Mars vulkanen en water te vinden.
©Kennislink
Zuiver ijs op noordelijke pool van Mars
Op de noordelijke pool van de planeet Mars heeft het waterijs met 95 procent een zeer grote graad van zuiverheid, zo heeft een internationaal onderzoeksteam bericht in het jongste nummer van het wetenschappelijke vakblad Geophysical Research Letters.
Zeer grote graad van zuiverheid
Gegevens van de sonde Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) "bevestigen het veelvuldig voorkomen van water op Mars in de vorm van ijs, maar ook de zeer grote graad van zuiverheid (95 procent), met een concentratie van onzuiverheden aan de periferie van de noordelijke poolkap", aldus het team dat onder leiding staat van onderzoekers van het Labo voor Planeetwetenschappen in Grenoble (CNRS-INSU).
Grote watervoorraden
De hoeveelheeden ijs onder de polen van Mars vormen de grootste waterreservoirs op het oppervlak van de Rode Planeet met een totaal volume van "2 tot 3 miljoen km3". Maar de fysieke eigenschappen van dat ijs zijn weinig gekend. De onderzoekers hebben 140.000 meetpunten nagetrokken in het gebied Gemina Lingula dat zowat een kwart is van de hele noordelijke poolkap, via de Saharad-radar op de sonde van de NASA.
"Deze studie toont nogmaals het op grote schaal voorkomen van waterijs aan op Mars, wat zijn hoofdrol in de evolutie van de planeet bevestigt", beklemtoont het Insu (Institut national des sciences de l'univers). De analayse van de verdeling van onzuiverheden in het ijs, met een hogere concentratie aan de rand van de poolkap, is een indicatior voor het klimaat op onze buurplaneet, zegt het onderzoeksinstituut ook.
©Hln | Gewijzigd: 12 juni 2017, 16:57 uur, door Joyce.s
Op de noordelijke pool van de planeet Mars heeft het waterijs met 95 procent een zeer grote graad van zuiverheid, zo heeft een internationaal onderzoeksteam bericht in het jongste nummer van het wetenschappelijke vakblad Geophysical Research Letters.
Zeer grote graad van zuiverheid
Gegevens van de sonde Mars Reconnaissance Orbiter (MRO) "bevestigen het veelvuldig voorkomen van water op Mars in de vorm van ijs, maar ook de zeer grote graad van zuiverheid (95 procent), met een concentratie van onzuiverheden aan de periferie van de noordelijke poolkap", aldus het team dat onder leiding staat van onderzoekers van het Labo voor Planeetwetenschappen in Grenoble (CNRS-INSU).
Grote watervoorraden
De hoeveelheeden ijs onder de polen van Mars vormen de grootste waterreservoirs op het oppervlak van de Rode Planeet met een totaal volume van "2 tot 3 miljoen km3". Maar de fysieke eigenschappen van dat ijs zijn weinig gekend. De onderzoekers hebben 140.000 meetpunten nagetrokken in het gebied Gemina Lingula dat zowat een kwart is van de hele noordelijke poolkap, via de Saharad-radar op de sonde van de NASA.
"Deze studie toont nogmaals het op grote schaal voorkomen van waterijs aan op Mars, wat zijn hoofdrol in de evolutie van de planeet bevestigt", beklemtoont het Insu (Institut national des sciences de l'univers). De analayse van de verdeling van onzuiverheden in het ijs, met een hogere concentratie aan de rand van de poolkap, is een indicatior voor het klimaat op onze buurplaneet, zegt het onderzoeksinstituut ook.
©Hln | Gewijzigd: 12 juni 2017, 16:57 uur, door Joyce.s
